نباید بی‌گدار به آب زد

1 ـ اساسا مشخص نیست سنجش ارزش نام تجاری دو باشگاه استقلال و پرسپولیس با چه ملاک‌ها و شیوه‌هایی صورت گرفته است و کارشناسان قیمت‌گذار، چه مواردی را بررسی کرده‌اند که به چنین اعدادی (45 میلیارد برای پرسپولیس و 42 میلیارد تومان برای استقلال)‌ رسیده‌اند.

2 ـ در حالی که این دو باشگاه هیچ ثروتی جز برندشان ندارند و هیچ ساختمان یا ورزشگاهی به طور قطعی متعلق به آنها نیست، آیا تنها فروش یک برند، «خصوصی‌سازی» لقب می‌گیرد؟

3 ـ در شرایطی که هیچ زیرساختی برای درآمدزا شدن ورزش وجود ندارد باید پرسید قرار است چه اتفاقی با فروش سهام 2 باشگاه استقلال و پرسپولیس بیفتد؟ آیا تبعات سیاسی و اجتماعی چنین حرکت احتمالی محاسبه شده است؟

4ـ ‌اگر قرار است تنها نیمی از سهام در اختیار مردم و بقیه به نحو مستقیم یا غیرمستقیم در تملک و دارایی دولت باشد، نام این حرکت، خصوصی‌سازی نیست.

5 ـ فدراسیون و مجموعه فوتبال کشور باید افرادی با قابلیت کمک کردن به حوزه خصوصی‌سازی را داشته باشند تا این روند به شکل درستی پیش برود؟

6 ـ در نهایت این پرسش مطرح می‌شود که اگر قرار است پروژه خصوصی‌سازی باشگاه‌ها با جدیت شروع شود، چرا این کار باید از استقلال و پرسپولیس آغاز شود. آیا بهتر نیست ابتدا باشگاه‌های دیگر وارد این فرآیند شوند تا در آینده با آگاهی بیشتر نسبت به پیامدهای آن، بتدریج نواقص برطرف گردد؟!.

با وجود تمام این پرسش‌های بدون پاسخ، با خصوصی‌سازی 2 باشگاه استقلال و پرسپولیس مخالف نیستم، اما از آنجا که این دو، سال‌های طولانی جزئی از سرمایه کشور به حساب آمده‌اند باید بستر لازم برای این کار به لحاظ فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی فراهم شود. بستری که فراهم کردنش نیازمند دست‌کم 5 سال زمان است تا در آینده با چالش‌هایی جدی روبه‌رو نشویم.