زندان، مسیر زندگی‌ام را عوض کرد

پدرم کمی پس‌انداز داشت، ولی آنقدر نبود که مرا آزاد کند. او خیلی به این در و آن در زد تا این‌که ستاد دیه کمک کرد و بالاخره بعد از یک سال و 2‌ماه و 8 روز بیرون آمدم.

پدر و مادرم آمده بودند. برادرم هم بود. همه را بغل کردم و همه‌مان به گریه افتادیم. آن مدت واقعا به من سخت گذشته بود.

او که همان اول کار مرا ول کرد. یک روز که تلفنی با هم حرف می‌زدیم گفت مادرش دارد فشار می‌آورد که با یکی از دخترهای فامیل ازدواج کند. بالاخره هم این کار را کرد. او خیلی بی‌معرفت بود. من به خاطر این که او را به خانه‌اش رسانده بودم، عجله داشتم.این رسمش نبود.

زندان هرچند سخت بود اما خیلی چیزها به من یاد داد. یاد داد نباید به هر کسی اعتماد کنم و یاد داد باید روی پای خود بایستم و برای زندگی‌ام بجنگم. از همان زندان برای بعدها برنامه ریخته بودم. دقیقا می‌دانستم می‌خواهم چه کار کنم. از ازدواج واجب‌تر، درس خواندن بود و همان سال اول در کنکور قبول شدم.

آدم بیشتر از یک سال یک جا حبس باشد و تاثیر منفی نگذاشته باشد؟حالا اینجا که نمی‌شود همه چیز را گفت، اما از نظر روحی خیلی به هم ریخته بودم. زندان مسیر زندگی مرا عوض کرد. اگر آن تصادف اتفاق نیفتاده بود الان زن امین بودم و دو سه تا بچه داشتم.

دلم می‌خواست کاری مرتبط با رشته‌ام پیدا کنم اما نتوانستم. برای همین مدتی خانه‌نشین شدم تا این‌که محمود کترینگ راه انداخت و من هم رفتم پیش او. هنوز هم همانجا کار می‌کنم البته این وسط یکی دو سالی را سر کار نرفتم چون باید از بچه‌مان مراقبت می‌کردم.

به هر حال 20 سال از آن ماجرا گذشته. اما بعد از آن دیگر نتوانستم رانندگی کنم. هنوز هم از ماشین می‌ترسم.اگر هم الان زندگی روبه‌راهی دارم به خاطر این است که در زندان وقتی زندگی‌های نابود شده را دیدم درس عبرت گرفتم و همه سعی‌ام را کردم تا مثل بقیه زندانی‌ها نشوم. هنوز هم خواب آن مادر و پسر را می‌بینم و هنوز هم داروی اعصاب مصرف می‌کنم. ولی خدا را شکر که گرفتاری بزرگی ندارم.