به دنبال بهشت گمشده!

سفر ترک دیار است برای آرامش و رهایی از عادات روزانه، هر فرد دوست دارد سفر برود... اما واقعیت این است که با توجه به هزینه‌های روزمره زندگی، مسافرت و گردشگری در اولویت‌های دست سوم و چهارم و حتی گاه بیشتر خانواده‌ها قرار می‌گیرد. این هم در حالی است که هزینه‌های خانواده‌ها همچنان سیر صعودی خود را می‌پیماید.

کد خبر: ۴۰۹۷۳۹

در چنین حالتی نمی‌توان و نباید از گردشگران داخلی انتظار زیادی داشت؛ اما این انتظار درست و به حق از مسوولان وجود دارد تا تدبیری همه جانبه و فراگیر برای موضوع گردشگری و رونق گرفتن سفرهای داخلی بیندیشند.

به باور کارشناسان، مردم به دلایل مختلفی همچون‌ تجارت، آرامش، به دست آوردن تجربه، آشنایی با فرهنگ دیگر اقوام، شرکت در همایش‌ها و سمینارهای مختلف، ملاقات آشنایان، استفاده از طبیعت، ماجراجویی و... به مسافرت می‌روند؛ شناخت تمام این حوزه‌ها و نیازمندی‌های آنها یرای تمام فعالان عرصه گردشگری بسیار ضروری و واجب است.

هنوز بسیاری از ما حیطه‌های مختلف سفر را نمی‌شناسیم و در صورت شناخت، از چند و چون انجام آن‌گونه سفرها بی‌اطلاع هستیم و مرکز و نهادی برای آشنایی بیشتر با انواع سفر، در دسترس‌مان نیست.

یک دانشمند آلمانی به نام «هانس ماکتوس انزن برگر»، بر این باور است که انسان در سفر در پی راه گریزی از وضعیت و موقعیت موجود است، که این خود تمایل بشر به یک رویا یا چیزی شبیه بهشت زمینی را نشان می‌دهد. او اعتقاد دارد، مسافرت دردنیای مدرن، فرار از فشار زندگی در دنیای صنعتی است. هر چند این نظر مخالفان و موافقان بسیاری در جهان دارد، اما خود نشان‌دهنده واقعیت و ضرورت سفر برای هر انسان در این کره خاکی است. سفر به عنوان یک نیاز روز به روز جایگاه و اهمیت بیشتری در جوامع صنعتی و ماشین زده امروزی پیدا می‌کند؛ همه این دلایل، ضرورت نگاه جامع و کلان به مقوله گردشگری را بیش از پیش نمایان می‌کند؛ چرا که سفر رفتن در تقویت روحیه و افزایش امید به زندگی، در جوامع کنونی از نقش و اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. پژوهش‌های صورت گرفته نشان می‌دهد سفر، هراس و اضطراب را از اشخاص دور می‌کند. علاوه بر آن، انسان‌ها استقامت و تعامل با مشکلات را بیش از هر مکان و زمانی، در سفر می‌آموزند.

تابستان در پیش است و بسیاری از خانواده‌ها برای اولویت‌گذاری بین هزینه ـ درآمدهای خود و همچنین رفتن به گردش در تردیدند. این در حالی است که همه ما می‌دانیم‌خانواده‌های ایرانی در هر سطح و با هر میزان صرفه‌جویی، اما در گردش صرفه‌جویی نمی‌کنند. از این روی لازم است مسوولان دولتی و بخش خصوصی با شناسایی علاقه‌مندی‌های مردم در حوزه گردشگری و با توجه به توان اقتصادی خانواده‌ها، آنها را بیشتر برای سفر رفتن ترغیب کنند. هر اندازه سفر بیشتر انجام شود، تبعات اقتصادی، اجتماعی و روانی آن در جامعه بیشتر پدیدار می‌شود. اما دوباره به پرسش و مساله اصلی باز می‌گردیم، مردم با وضعیت فعلی چه اندازه توان رفتن به مسافرت را دارند؟ آیا نهادهای مربوطه، برنامه‌ای جامع و بلند مدت، یا حداقل کوتاه مدت برای سفرهای تابستانی را پیش روی دارند؟ آیا خواست و ترجیح خانواده‌هایی با درآمد متوسط شناسایی شده است؟ و آیا برای پاسخ به این نیاز ضروری برنامه‌ای وجود دارد؟