از انکار تا تکذیب و فرافکنی

این روزها اما باز همین خبر رهاسازی بیماران دیده می‌شود؛ اما نه از نوع پیگیری و اطلاع‌رسانی‌های بعدی و حتی راهکار برای تکرار نشدن چنین حادثه‌ای، بلکه مسوولان وزارت بهداشت و حتی معاون اول رئیس‌جمهور به اظهارنظر می‌پردازند که همه این ماجرا توطئه‌ای برای مخدوش کردن چهره وزارت بهداشت و موضوع کاملا ساختگی بوده است.

قرار نیست همه چیز، همیشه کامل و درست انجام شود، همه جای دنیا ممکن است حقی از بیماری ضایع شود، ممکن است بی‌توجهی سبب مرگ بیماری شود، ممکن است وجدان خفته‌ای درمان بیماری را منوط به دریافت پول کند و مشابه ماجرای رهاسازی این بیماران در ایران اتفاق بیفتد؛ اما تکذیب، راه‌حل ماجراست؟

اصلا چرا باید کسانی برای تخریب وزارت بهداشت دست به چنین اقدامی بزنند؟

حتی اگر بخواهیم فرض کنیم این حادثه واقعی نبوده و در جهت تخریب چهره وزارت بهداشت است، آیا مسائل دیگری نداریم که حتی بیشتر از این ماجرا بتواند چهره وزارت بهداشت را تخریب کند؟

به نظر می‌رسد فقیر شدن مردم بر اثر هزینه‌های درمان، برای مخدوش نشان دادن وزارت بهداشت به اندازه کافی موجه باشد، خصوصا که از سوی کمیسیون بهداشت و درمان مجلس اعلام شود در قانون برنامه توسعه چهارم، دولت موظف شده بود تعداد افرادی را که بر اثر هزینه‌های درمانی برای همیشه به زیر خط فقر می‌روند، از 3 درصد زمان شروع برنامه به زیر یک درصد برساند؛ اما اکنون نه‌تنها این جمعیت کاهش نیافته، بلکه افزایش هم یافته و سالانه بین 5 تا 6 درصد جمعیت کشور بر اثر پرداخت هزینه‌های گزاف درمان برای همیشه به زیر خط فقر می‌روند و مجبورند برای تامین این هزینه‌ها وسایل زندگی خود را بفروشند.

زیرمیزی گرفتن برخی از پزشکان برای درمان و جراحی بیماران، یک فاجعه در نظام سلامت محسوب می‌شود؛ برهمین اساس شاید لزوما بیماری در گوشه خیابان رها نشود، اما بیمارانی هستند که توان پرداخت زیرمیزی‌های چندمیلیونی را ندارند و در گوشه منزل، زیر نگاه نگران عزیزانشان می‌میرند.

به نظر می رسد آنقدر مشکلات ریز و درشت لا ینحل هست که نیازی به حادثه سازی هایی از این دست نباشد.

مستوره برادران نصیری 
گروه جامعه