تاثیرگذاری نقش برایم مهم است

در ابتدا بگویید چه شد که در سریال ارمغان تاریکی بازی کردید؟

فیلمنامه این مجموعه را به من دادند و پس از این که آن را مطالعه کردم، پذیرفتم که در این سریال ایفای نقش کنم.

بله، تمامی قسمت‌ها نوشته شده بود.

هر دو را. مثلا این‌گونه نیست که بدون تحقیق یا تمرین مقابل دوربین ظاهر شوم. در ارمغان تاریکی چون کارگردان، نویسنده هم بود طبیعتا شرایط مطلوب‌تر بود و اگر دچار مشکلی می‌شدم از کارگردان کمک می‌گرفتم.

می‌توانید مثال بزنید؟

شاید این طور باشد اما طبیعتا نقش‌های منفی این خصلت را با خود دارد و حتی می‌توان گفت بزرگ‌نمایی یکی از بخش‌های کار هنری است و من فکر نمی‌کنم این موضوع خلاف کار من محسوب شود.

این دیگر به ساختار نقش‌هایی که بازی کرده‌ام برمی‌گردد مثلا نقش‌هایی که در سریال‌های قاسم جعفری ایفا کردم باید بزرگ‌نمایی در آنها دیده می‌شد.

بله، چون تا نقشم را باورپذیر بازی نکنم طبیعتا مخاطب هم با من همذات‌پنداری نخواهد کرد.

نمی‌دانم. این را مخاطبین باید پاسخ دهند اما من تمام تلاشم را کرده‌ام که این اتفاق بیفتد و مخاطب بازی‌ام را پس نزند.

بستگی به قصه دارد. مثلا در ارمغان تاریکی قصه به گونه‌ای بود که جای نقش اول به آن معنا وجود نداشت. همه نقش‌ها جذاب بودند یا مثلا در مسافری از هند که من نقش پدر را ایفا می‌کردم تازه قسمت‌های بازی من از اواسط کار شروع می‌شد اما نقش من یک شخصیت محوری بود. به هر حال نقش اول را دوست دارم و بدم نمی‌آید که در این گونه نقش‌ها ظاهر شوم اما گاهی شخصیت‌های دوم یا حتی سوم جذاب‌تر از نقش اول هستند و جای کار بیشتری هم دارند.

من معتقدم در حال حاضر پرکار بودن مهم نیست. مهم این است که مردم به عنوان یک بازیگر او را قبول داشته باشند و کارش را بپذیرند. مهم کیفیت کار است و نه تعداد آن.

بیشتر روی پرسوناژ و فیلمنامه حساسیت دارم و این که نقش پیشنهاد شده تا چه حد تاثیرگذار خواهد بود و این که در نهایت چه خاطره‌ای از آن نقش در ذهن مخاطب باقی خواهد ماند.

خیلی مهم است. چراکه هر کدام از ما می‌توانیم بازی یکدیگر را کامل کنیم. بنابراین حتی اگر من هم خوب بازی کنم و بازیگر نقش مقابلم ضعیف باشد بازی من هم ناخودآگاه به چشم نمی‌آید.

من با ساخت این گونه کارها مخالف نیستم. البته به شرط آن که هم فرصت بیشتری در اختیار سازندگان آن قرار بگیرد و هم گروه به لحاظ مالی تامین باشند وگرنه ساخت کارهای مناسبتی هم خوب است و هم سرگرم‌کننده و مخاطبان تلویزیون هم طی این سال‌ها به این گونه آثار دل بسته شده‌اند.

بله، فکر می‌کنم توانسته مخاطب را جذب کند.

فکر می‌کنم بازی در سریال مسافری از هند این فرصت را به من داد که با مخاطبم بتوانم بیشتر ارتباط برقرار کنم.

باید فروتن باشد، برای مردم احترام قائل شود و ظرفیت خود را بشناسد.

نمی‌دانم، اما همیشه سعی‌ام بر این بوده است که خودم را جدا از مردم ندانم و به آنها احترام بگذارم.

این دیگر به انتخاب‌های درست و حساب شده او برمی‌گردد.

سعی خودم را کرده‌ام و فکر می‌کنم تا حد زیادی هم موفق بوده‌ام البته همیشه تنها من نیستم که شرایط را تعیین می‌کنم.

خیلی زیاد‌، چرا که باید آن شخصیت را در بیاورم و در واقع از او رد بشوم و آن را پرورش دهم.

خیر، راحت از آن جدا می‌شوم. در واقع پرونده‌اش برایم بسته می‌شود.

اول علاقه و بعد شغل.

خیر، من چنین نگاهی ندارم. من همان‌قدر برای کارهای تلویزیونی‌ام انرژی می‌گذارم که برای فیلم‌‌های سینمایی‌ام. بنابراین تفاوتی برایم ندارد و چون سینما فضای حرفه‌ای‌تری نسبت به تلویزیون دارد باعث به وجود آمدن چنین نگاهی شده است.

خالی از رویا و تجربه.

بله، چون می‌خواستم یک اثر ماندگار از خودم بر جای بگذارم.

امیدوارم. برای من حتی در حد یک پلان کوتاه هم کافی است.

در سریال 125 به کارگردانی مسعود آب‌پرور در نقش یک فرمانده آتش‌نشانی بازی می‌کنم.

بله و می‌توانم بگویم یکی از نقش‌های سختم را در این کار به نمایش گذاشته‌ام.

قفسی برای پرواز، یکی از کارهای متفاوتی بود که انجام دادم چه به لحاظ قصه و چه به لحاظ ساختار. به هر حال کاری بود که پیشنهاد شد و پس از بررسی‌های لازم بازی در آن را قبول کردم.

بله، البته جای کار بیشتری داشت.

تا به حال این‌گونه به نقش‌هایم نگاه نکرده‌ام. چون همان‌طور که گفتم وقتی نقشم تمام می‌شود پرونده آن برایم بسته می‌شود به همین دلیل نمی‌توانم نقش خاصی را مثال بزنم.