بازیگری نوعی جنون است

در یک نمای کلی و وسیع، این فیلم بر لبه تیغ حرکت می‌کند و به نوعی ستایش فیلم‌های دلهره‌آور آلفرد هیچکاک و تعدادی از کارهای کلاسیک دهه‌های 40 تا 60 میلادی است.

کار فیلمبرداری در شرایط بسیار سختی انجام شد. ما در 2 ماه ژانویه و فوریه کار فیلمبرداری را انجام دادیم که سردترین هوا را در 20 سال اخیر داشتند. تحمل آن سرمای طاقتفرسا خیلی سخت بود. اطراف ما را یخ و برف و جنگل پوشانده بود. همان‌طور که در خود فیلم می‌بینید، مقدار زیادی عملیات و کارهای فیزیکی در فضای باز وجود دارد. به همین دلیل برای بازی در این صحنه‌ها با چالش‌ ویژه‌ای روبه‌رو بودم. اما سرمای سخت برلین همه اعضای گروه سازنده را به یکدیگر نزدیک‌تر کرد و این باعث شد تا کار فیلمبرداری کمی راحت‌تر به پیش برود. بخش مهمی از بدلکاری‌های فیلم را هم خودم انجام دادم. نمی‌خواستم این صحنه‌ها را کسی به جز خودم بازی کند. این‌طوری صحنه‌های فیلم واقعی‌تر به نظر می‌رسید و تماشاگر آنها را راحت‌تر باور می‌کرد. البته شاید ایفای چنین نقش پرتحرکی برای سن و سال من کمی زیاد و سخت بود، ولی اصرار داشتم که این کار را خودم انجام دهم.

همیشه مهم‌ترین چیزی که مرا جذب کار در یک پروژه سینمایی می‌کند، فیلمنامه آن است. یک فیلمنامه جذاب و منطقی مرا به دنبال خود می‌کشاند. رویای همه ما براساس کلماتی است که می‌شنویم. متن یک نوشته توانایی آن را دارد که شما را تحت تاثیر خود قرار دهد. این اعتقاد قلبی من است. پس از موفقیت کلان «ربوده شده» زندگی سینمایی‌ام دستخوش تغییرات زیادی شد و راه تازه‌ای پیش پای من گشوده شد. احساس می‌کنم در 58 سالگی افتخار خیلی بزرگی است که نقش یک قهرمان اکشن را بازی کنم.

خیر. پایان‌ فیلم من و تماشاگران را به یک اندازه شگفت‌زده می‌کند.

بله، تمام این صحنه‌ها را خودم بازی کرده‌ام، تمام آن جست و خیزها، دویدن‌ها و تعقیب و گریزها و صحنه‌های نبرد و درگیری. قصد بی‌احترامی به بدلکارها را ندارم، ولی باورم این است که یک بازیگر خودش باید این جور صحنه‌ها را بازی کند. البته اجرای صحنه‌هایی که بسیار مشکل هستند را بدلکارم به عهده می‌گیرد. او 12 سال است که به عنوان بدلکار صحنه‌های بسیار خطرناک به جای من جلوی دوربین ظاهر می‌شود.

بازی در چنین صحنه‌هایی بشدت ترسناک است. زمانی که قرار شد ما در زیر آب فیلمبرداری داشته باشیم، با کمک مدیر صحنه‌‌های اکشن تمرین زیادی در یک استخر و یک تانکر بزرگ آب کردیم. خب،‌ من یک شناگر ماهر و قوی نیستم. از 20 سالگی شنا را یاد گرفتم، ولی خیلی شنا نمی‌کنم. هنگام بازی در صحنه‌هایی که با آب سر و کار دارد، نوعی ترس وجودم را می‌گیرد.

یک مشتزن آماتور بودم و نه‌ حرفه‌ای، اما به این موضوع کمی عمیق‌تر نگاه می‌کنم. بچه بودم که مشتزنی را شروع کردم. منظورم 9 سالگی است و در 19 سالگی هم آن را رها کردم. تنها چیزی که از این ورزش به یادم مانده و در کار بازیگری به کمکم می‌آید، انضباط و سختی آن است. مشتزنی به شما یاد می‌دهد که سخت کار کنید و برای کار و فعالیت سخت احترام قائل باشید. مسوولیت‌پذیری‌تان بیشتر می‌شود. من به واسطه حرفه مشتزنی یاد گرفتم که هر روز ساعت 6 صبح از خواب بلند شوم و راس ساعت 7 یا 8 سر صحنه فیلمبرداری باشم. همیشه جزو اولین کسانی هستم که سر صحنه حاضر می‌شوم.

اگر بخواهم جدی صحبت کنم باید بگویم خودم را آدم خوش‌شانسی می‌دانم.

جامه کولت‌سرا کارگردان فیلم قبل از نمایش عمومی آن گفت: احتمال تولید دومین قسمت آن هم وجود دارد و شرط آن، استقبال خوب تماشاگران از قسمت اول است. با توجه به این که فیلم در نمایش عمومی با فروش خوبی روبه‌رو شده، فکر می‌کنم باید منتظر تولید قسمت بعدی آن هم بود.

خیر. هیچ وقت وسوسه این کار را نداشته‌‌ام. در جوانی وقتی این حرفه را شروع کردم، آن را نه به عنوان یک شغل پردرآمد که به عنوان یک مرحله خلاقانه نگاه می‌کردم. یاد گرفته‌ام که نقشم را مطالعه کنم تا یک بازی زیرپوستی ارائه دهم و در پایان روز هم از جلد آن نقش بیرون بیایم. بازیگری یک نوع جنون است، جنونی که همه بازیگران وابسته آن هستند.

واقعیت این است که عاشق عدم امنیت شغلی مربوط به این حرفه هستم. این مساله باعث می‌شود تا به خودم تکیه کنم و همیشه نسبت به فردا حس عدم قاطعیت داشته باشم. در چنین شرایطی با موقعیت‌های پیش‌بینی نشده و تازه‌ای روبه‌رو می‌شوید که هیجان خاصی برایتان خلق می‌کند. این وجه کار را خیلی دوست دارم.

بازی در قسمت دوم کمدی اجتماعی و خانوادگی «خماری صبحگاهی» را تمام کرده‌ام. می‌دانید که در قسمت اول آن بازی نداشتم. نقش یک ژنرال نظامی را در «کشتی جنگی» دارم. فیلمبرداری این اکشن جنگی هم تمام شده است. این روزها جلوی دوربین درام اکشن «خاکستری» در آلاسکا هستم که جو کارناهان کارگردان آن است.