جیرانی: سینما به پنهانکاری عادت کرده است

به گزارش ایسنا، ‌وی افزود: من معتقدم مصاحبه با فریماه فرجامی از ظرفیت جامعه هنری که یک برنامه سینمایی دارد و یک تلویزیون، بیشتر بود. در چنین جامعه‌ای همیشه آنچه که در یک تلویزیون نمایش داده می‌شود، برای عده‌ای که مخالف این یک تلویزیون هستند، سوءتفاهم‌برانگیز است.

وی خاطرنشان کرد: در چنین شرایطی اگر مطلبی موافق رای ما نباشد زیر ذره‌بین قرار می‌گیرد و همه دنبال دست‌های پنهان می‌گردند. در این فضا هیچ‌کس باور نمی‌کند که تصمیم مصاحبه با فریماه فرجامی یک تصمیم فردی بود نه جمعی، نه حساب شده و نه دیکته شده. تصمیم فردی که معتقد بود و هنوز هم معتقد است که به یک بازیگر تنها کمک کرده است. بله! واقعیت تلخ است. فرار از این واقعیت دردی را دعوا نمی‌کند. نگوییم در شرایطی که سینما زیر ضربه است و عده‌ای مخالف سینما هستند بازگویی این واقعیت‌ها به صلاح ما نیست. همین تفکر توسط مدیران سینمایی دهه 60 باعث فضای بسته سینما شد. فضایی که بعدا به نفع خود همین مدیران سینما هم نشد. سینمایی که 32 سال است برنامه سینمایی نداشته و به سکوت و پنهانکاری عادت کرده است.

جیرانی گفت: عزیزان آبروی هر چیزی از‌جمله بازیگری زمانی حفظ می‌شود که بازیگران در شرایط خوبی باشند و در واقع اگر در شرایط بدی بودند آن واقعیت را منکر نشویم؛ چرا که انکار چنین واقعیتی فقط و فقط به ضرر بازیگران تمام می‌شود که روزهای شکننده‌ای را سپری می‌کنند. باید شرایط خوب را ایجاد کنیم و برای ایجاد این شرایط باید اطلاع‌رسانی کنیم.

جیرانی با اشاره به وضعیت بازیگران ایران در گذشته و حال گفت: زندگی بازیگران در سینمای ایران تلخ است و این فقط مربوط به سال‌های پس از انقلاب نیست. از ابتدای ورود سینما به ایران این سرگذشت تلخ تکرار شده است. از روح‌انگیز سامی‌نژاد (بازیگر فیلم دختر لر) تا حالا. 13 اردیبهشت سال 76 یک روز صبح به دفتر مجله سینما زنگ زدند و گفتند روح‌انگیز سامی‌نژاد مرده است. رفتم خانه خواهرش و فهمیدم سامی‌نژاد بعدازظهر چهارشنبه 10اردیبهشت 76 در ساعت 38/6 بعدازظهر در سن 86 سالگی در تنهایی مرده و در جای گمنامی خاک شده است. رختخواب سامی‌نژاد وسط خانه بود، بسته شده. تنها میراث این اولین بازیگر سینما یک کیسه نایلونی بود و داخل آن یک بسته سیگار، یک شناسنامه و بروشور «دختر لر».