مکتب فوتبال ایرانی

ناگفته پیداست که فردی را برای دیدار با روسیه روی نیمکت تیم ملی خواهیم نشاند تا تنها ببینیم چه پیش می‌آید غافل از آن که اینگونه حرکات، تنها ما را به چالش‌های عمیق‌تری می‌کشاند و اگر در مورد نیروهای خودی یا افرادی که از خارج کشور به خدمت می‌گیریم، جمع‌بندی کاملی صورت نگیرد هیچ پیشرفتی را شاهد نخواهیم بود.

در روزهای اخیر عنوان شده است به دنبال استخدام یک مربی خارجی هستیم تا با سپردن هدایت همه تیم‌های ملی اعم از بزرگسالان، امید، جوانان و نوجوانان، مکتب واحدی را در فوتبال خود دنبال کنیم حالا این که فوتبال ملی ما با کدامیک از مکاتب شناخته شده فوتبال دنیا همخوانی و تطبیق دارد و باید از کدام مکتب فوتبالی، مربی خود را انتخاب کنیم پرسشی است که پاسخ دقیقی به آن داده نشده است.

واقعیت این است که اگر فوتبال کشور خود را ردیابی کنیم به مکتبی التقاطی برخورد می‌کنیم که تنها منحصر به خودمان است؛ مکتبی که آموزه‌هایی از مکاتب مختلف اعم از آمریکای لاتین، اروپای شرقی، اروپای غربی و حتی کشورهای عربی را در خود اندوخته است و در عین برخورداری از این زمینه‌ها، ویژگی‌های خاص و منحصر به فرد خود را نیز دارد.

در حقیقت ما می‌توانیم گروهی کارشناس را دور هم جمع و یک مدل خاص با پتانسیل و ظرفیت ویژه خود طراحی کنیم و نام آن را با سرفصل‌های آموزشی تعریف شده به کل کشور اشاعه دهیم. هر چند نظام هماهنگ آموزش در این زمینه کار راحتی نیست ولی مطمئنا کار کاملا ممکنی است و بالاخره باید از جایی شروع شود.

کپی‌برداری از یکی از مکاتبی که همه قابلیت‌های آن را نداریم و در عین حال چشم‌پوشی از قابلیت‌های ویژه خودی فایده چندانی برای ما ندارد. فراموش نکنیم در 50 سال گذشته انواع مربی‌ها را از تمام دنیا و مکاتب مختلف اعم از آلمان، فرانسه،‌ پرتغال، هلند، بریتانیا، برزیل، روسیه، کرواسی، ایتالیا، آرژانتین و... به ایران آورده‌ایم؛ مربیانی که هر یک سعی کرده‌اند ایده‌های خود را بدون در نظر گرفتن توانایی‌ها و پتانسیل ایرانی، عملیاتی کنند.

و در نهایت به جایی رسیده‌ایم که اکنون قرار داریم و در حسرت گذشته‌ها به سر می‌بریم.