‌‌آن سوی اقیانوس‌ها آرام نیست

یـکی از هـمان روزهایی که روس سعی می‌کند مانع از صدمه دیدن دوست سیاهپوستش از طرف این گروه شود، ناگهان یکی از افراد نوجوان این گروه با چاقو‌ روس را مجروح کرده و فرار می‌کند. تنها به لطف ژاکتش، آسیب جدی به او نمی‌رسد و پس از مدتی کوتاه از بیمارستان مرخص و راهی خانه می‌شود. مدیران مدرسه هیچ‌گاه این موضوع را به پلیس خبر ندادند و والدین روس هم تصمیمی برای تغییر مدرسه پسرشان نگرفتند.

این اتفاق در لندن افتاده است، اما بیرمنگام، بورلی، کامبرلی، شفیلد و دیگر شهرهای انگلیس به کرات شاهد چنین حوادثی بوده‌اند. وقتی با مراجعه به اسناد دولتی در انگلیس متوجه می‌شویم هر 24 دقیقه یک بار‌ چاقوکشی در این کشور اتفاق می‌افتد، جای تعجبی ندارد که دولت انگلیس یکی از اولویت‌های خود را مقابله با «فرهنگ چاقوکشی» اعلام کرده است.

افزایش سن خرید چاقو از 16 به 18 سال و افزایش محکومیت حمل غیرقانونی این سلاح سرد به 4 سال ازجمله اقداماتی است که دولت برای مقابله با این فرهنگ خشونت‌آمیز انجام داده است. اما یکی از مشکلات موجود، تناقض در آمارهای رسمی است. دولت اعلام می‌کند در انگلیس و ولز جرائم با چاقو طی 10 سال اخیر کاهش چشمگیری داشته است، ولی موسسه جرائم انگلیسی تحقیقی انجام داد که نشان می‌دهد میزان این جرائم از 24 هزار مورد به 42 هزار افزایش داشته است، یعنی رشدی 72 درصدی.

زمانی که اکثر وزارتخانه‌های انگلیس آمار این موسسه را قابل اعتماد می‌دانند آن گاه می‌توان صحت آنها را بیش از پیش تایید کرد. باتمام این اوصاف باید پرسید که آیا این جرائم در انگلیس در حال افزایش است؟

به عقیده پروفسور مارینا فیتزگرالد از مرکز جرائم و عدالت دانشگاه کنت، یکی از مشکلات اصلی این است که وزارت کشور انگلیس آمار دقیقی در مورد این نوع جرائم در اختیار ندارد. با توجه به این شرایط است که وی به آمار کاهش این جرائم طی دهه اخیر و افزایش آن طی یک سال گذشته به دیده تردید می‌نگرد. به‌هر حال باور عمومی در انگلیس این است که جرائم با چاقو در حال افزایش است.

در گذشته انگیزه اصلی افراد بخصوص نوجوانان و جوانان ارتقای جایگاه خود بود. دکتر هلن رودول روان‌شناس یک مرکز درمانی در دربی در این زمینه می‌گوید: چاقو نماد مسیری بود که افراد کم‌سن و سال برای مرد شدن یا کسب احترام از آن استفاده می‌کردند. وی عقیده دارد این سلاح سرد برای گروهی بیشتر تقلید بود در حالی که برخی از افراد به دلیل ترس و احساس ناامنی آن را حمل می‌کردند.

اگرچه بعضی همچون افسران پلیس این دلیل را تنها بهانه و عذری ناموجه می‌دانند، ولی افرادی همچون دکتر «درک ایندو» عقیده دارند که این موضوع بخشی از فرهنگ جوانی است که تحت تاثیر شرایط مدرن و معاصر قرار گرفته است.

ریچارد گارسید مدیر یک موسسه پژوهشی می‌گوید به جای آن که بیشتر به سلاح استفاده شده توسط افراد متمرکز شویم، باید دلیل درگیری خشونت‌آمیز بین انسان‌ها را مورد بررسی قرار دهیم.

نکته دیگری که باید مورد توجه قرار گیرد، اعمال مجازات شدیدتر است. پروفسور فیتزگرالد می‌گوید: «هیچ دلیل و مدرک مشخصی وجود ندارد که نشان دهد مجازات بیشتر باعث تاثیرگذاری بهتر می‌شود».

او بر این باور است که زندان هیچ‌گاه نمی‌تواند بین فردی که طی سال‌های مدرسه دائما از چاقو استفاده کرده و فردی که برای اولین بار تنها برای دفاع از خود از این سلاح استفاده می‌کند، تفاوت قائل شود.

به عقیده روان‌شناسان حمل این وسایل باعث ایجاد یک اعتماد افراطی در فرد شده که می‌تواند به مشکلات و خطرات بیشتر منجر شود. حقیقت دیگر این است که بسیاری از افرادی که‌ با جرم چاقوکشی دستگیر می‌شوند، از عمل خود شوکه شده و اصرار دارند که هیچ گاه قصد کشتن فرد دیگری را نداشته‌اند.

دکتر اندرو موری از بیمارستان سلطنتی گلاسکو در این زمینه می‌گوید: «فکر می‌کنم مردم نمی‌دانند به محض آن که چاقو را از جیب خود بیرون آوردند به قاتلانی بالقوه تبدیل می‌شوند. اگر با چاقو به سینه یک نفر بزنند، مجروح شدن یا کشته شدن فرد پنجاه پنجاه است».

به هر حال بسیاری از افراد معتقدند که زندان تنها یک راهکار از پیش شکست خورده است و باید به دنبال دیگر اولویت‌ها بود. به عقیده پروفسور فیتزگرالد جمع‌آوری اطلاعات در مورد جرائم با سلاح‌‌‌های سرد همچون سلاح‌های گرم باید یکی از مهم‌ترین اهداف باشد.

برخی دیگر از روان‌شناسان بر این باورند که برای مقابله و برخورد با این مشکل باید بر محیط خانه تاکید ویژه‌ای داشت. زندان هیچگاه رفتارها و الگوهای نامناسب را مورد توجه قرار نمی‌دهد. باید در محیط خانه آموخت که چگونه عصبانیت خود را کنترل کرده، آرام باشیم و از کلماتی استفاده کنیم که باعث پایان مشاجرات شود.

در این میان دولت انگلیس سعی می‌کند تا به برخی از مدارس این قدرت را بدهد که همچون فرودگاه‌ها از ورود ابزارهای تیز و آهنی ممانعت به عمل آورند، اما پروفسور دیوید ویلسون دید خوشایندی نسبت به این موضوع ندارد. او می‌گوید: «این ابزارهای پیشرفته تنها باعث می‌شوند این مشکل از محیط مدرسه به جامعه بیرون سرایت کند.». او عقیده دارد راهکار اصلی برای غلبه بر چاقوکشی، گوش دادن ترس افراد جوان است.

پروفسور ویلسون می‌افزاید: «باید نگرانی‌های آنها را به دقت مورد بررسی قرار دهیم. به جای رویاپردازی در مورد مجازات‌های جدیدتر، باید به فکر سرمایه‌گذاری روی مدارس بهتر با معلمانی مجرب‌تر بود. باید این حس در افراد جوان القا شود که آنها انسان‌هایی باارزش بوده و همچنین مطمئن باشند که پس از ترک مدرسه شغل مناسبی در جامعه خواهند داشت».

او عقیده دارد چاقو فاصله بین افراد دارای جایگاه مناسب در جامعه و افراد فاقد این شرایط را پر می‌کند.

عواقب این جرائم زمانی نمود بیشتری پیدا می‌کند که سری به آمارهای رسمی و دولتی بزنیم.

در همین راستا سخنگوی وزارت بهداشت انگلیس می‌گوید هزینه درمان و مراقبت‌های پس از معالجه مجروحین ناشی از چاقوکشی در انگلیس، سالانه در حدود 270میلیون پوند است.

حال دولت این کشور باید به مقابله با فرهنگی نابهنجار بپردازد که طبق محاسبات، هزینه مذکور می‌تواند سرمایه لازم برای 2146 بیمارستان جدید را تامین کرده یا حقوق 12272 پرستار را بپردازد.

ترجمه: حسین خلیلی