همچو برف، آب خواهم شد

بهار نارنج

اِوا! چه جوری‌یاااااس که تو وظیفه داری وجدان ادیسون و آینشتین بشی و ازم تست حواس جمعی بگیری اما من که با حواس جمع تو این رسانة جمعی نشسته‌م، نباس یه ایپسیلنم که شده، از حافظ و سعدی مایه بذارم؟! این از این! (چی‌کار کنم آخه؟ نمی‌خوام آدم فریبکاری باشم؛ پس بذا یه چی یادت بدم حالش رو ببری: به این که گفتم، می‌گن مغلطة شخص‌ستیزی+کار خودتم بَده! قبولش نکن!) عسل مادر، اگه می‌گم خیام این‌جوری گفت و حافظ اون‌جوری، به خاطر اینه که هزار بار گفته‌م: من تو شعر و شاعری، سوات‌موات درست و درمونی ندارم، یه چار تا اصل و مبنا (مثل اصول عروض و قافیه، تعریف شعر نو و سپید، و...) از کتابای خیام و... شعرای دیگه یاد گرفته‌م، چون نظرات خودم نیست، برای اصلاح شعر بروبچ به اسم مستعار خیام و حافظ می‌گم؛ عیب داره؟ (به اینم می‌گن جواب منطقی! چون X و P از براهین درست منتج شده) از این گذشته، هزااااار بار گفته‌م: وقتی متن ادبی و خاطره به دستت می‌رسه، تو قانونای صفحه هم هی تکرار شده که هر چه می‌خواهد دل تنگت بگو (فقط چفت و بستش... قانون چندم بووووود؟ ای‌ول!) خودت بگو، جای من باشییییی، درس تصمیم کبرا و چوپان دروغگو رو این‌جا چاپ می‌کنی یا همون که فرستاده‌ن؟ حالا باااااز... از اینم گذشته! باباجون، این یکی رو دیگه هزااااار بااااار بیشتر گفته‌م که: بیا و تو هر چی می‌خوای و با هر قالبی که دوست داری بنویس و بفرست، بذار دیگران هم اون چیزی رو که دوست دارن و می‌خوان، بنویسن و بفرستن. این‌جوری هم تو امکان بیان داری، هم اونا. نخواه که همه یا حرف نزنن یا مثل هم حرف بزنن، چون اون‌وخ اولین کسی که از تکرار خسته می‌شه و شروع می‌کنه به ایرادگیری، خودتی (درست مثل حافظ و خیام که دیدن دست پر مهر و محبت تکرار، اشعار همعصراشون رو خسته‌کننده و از صفحة روزگار محو کرده، شعر و قالب خودشون رو گفته‌ن و موندن تا همین عصر ما و ای بسا می‌مونن تا عصرهای بعد از ما).