رادیک: ما را در دام نیندازید!

این تنیسور 29 ساله آمریکایی که در آخرین جدول ATP صاحب رتبه هشتم است، می‌گوید پیوستگی مسابقات مهم این رشته و فاصله کم بین آنها و برگزاری تورنمنت پشت تورنمنت در طول سال، در عمل فرسودگی را چنان بر تنیس‌بازان حاکم می‌کند که هم استراحت‌های پایانی سال افاقه نمی‌کند و آنها را احیا نمی‌سازد و هم خستگی مفرط بر نتایج حاصله آنان در تورنمنت‌های مختلف اثر منفی می‌گذارد. این فشردگی در اکثر زمان‌های سال محسوس است، اما در پاییز که زمان رواج تورنمنت‌های داخل سالن بویژه در اروپاست به اوج خود می‌رسد.

در این فصل بازیکنان تنیس بدون هیچ استراحتی از استکهلم، پاریس، اشتوتگارت، باسل، وین، کپنهاگ و مارسی عبور می‌کنند و سرآخر به تورنمنت پایانی فصل (مسترز)‌ در لندن هم می‌روند و به سبب سنگین بودن این رقابت‌ها و کیفیت بالای آن، تحت فشاری فزاینده قرار می‌گیرند و همین مساله شادابی را از آنها گرفته است. با این اوصاف خیلی هم فرق نمی‌کند که تعطیلات پایان سال هست یا خیر و اگر هست اخیرا چه میزان بر آن افزوده شده است. به اعتقاد رادیک که در 10 سال اخیر مطرح‌‌ترین تنیسور آمریکا در تور بین‌المللی این ورزش بوده است. به جای افزودن بر حجم تعطیلات پایان سال باید در بین برخی تورنمنت‌های مهم فاصله زمانی بیشتری اعمال شود و کار از فشردگی مفرط فعلی خارج شود.

مردی که تنها گرنداسلم فتح شده توسط وی یو.اس.اوپن 2003 بوده و دو بار در فینال ویمبلدون به روژه فدرر سوئیسی باخته و نبردش با همین حریف بزرگ در فینال 2009 خارق‌العاده توصیف شده است، می‌گوید: «در مسابقات چندی پیش داخل سالن پاریس، سازمان «ATP» با ارسال ای.میلی به من اعلام کرد که باید به فاصله چند روز در لندن حاضر باشم تا در آیین و مقدمات تورنمنت مسترز (اساتید)‌ و سپس خود این مسابقات شرکت کنم.

بنابراین کمترین وقت را برای خارج شدن از پاریس، رسیدن به لندن و تطابق با آنجا و سپس شروع شرکتم در مسترز داشتم. مساله، فقط کمبود استراحت در پایان فصل (که با تمهیدات اخیر حل شده)‌ نیست، بلکه مهم‌تر از آن فشردگی مفرط برنامه‌ها در طول فصل به گونه‌ای است که تنیسورهای محتاج به امتیازات ATP در اکثر اوقات محکوم و مجبور به شرکت در مسابقات این تور هستند و تکرار و استمرار در این قضیه، هم باعث نزول در کیفیت کار آنها می‌شود و هم میزان و احتمال مصدومیت آنان را بالا می‌برد».

یک بحث عمده که باعث شده تنیسورهای مطرح جهان بعد از تغییر اخیر در برنامه تعطیلات پایان سال هم درباره شرایط موجود ابراز نارضایتی کنند، فقدان فاصله زمانی معقول ـ و حتی حداقل ـ در تورنمنت‌های فصل پاییز و همچنین 2 ماه آخر تابستان است و اگر آنها برای حل این نقیصه، راسا تصمیم به عدم شرکت در برخی از مسابقات بگیرند، این ضرر جنبی اما مهم متوجه آنها می‌شود که از کسب امتیازات لازم در جدول تنیسورهای برتر جهان و همچنین رده‌بندی امتیازی سال فاصله می‌گیرند. رادیک می‌گوید: «انجام تغییرات ولو گسترده در برنامه‌های تنیس جهان به قصد کم کردن فشار روی ورزشکاران این رشته امری الزامی است ولی رسیدن به شرایط ایده‌آل و حتی مطلوب، به این زودی‌ها امکان‌پذیر نمی‌شود، زیرا منافع و دیدگاه‌های چندین و چند سازمان و مقام باید در این قضیه لحاظ شود. بعد از چانه‌زنی‌های مکرر ما، بالاخره آنها رضایت دادند که محل برگزاری پیکارهای مسترز در پایان سال به خاطر بعد مسافت نه در آمریکا باشد و نه در چین و به انتقال آن به سالن «O2» در لندن رضایت دادند، اما این پایان کار و خاتمه‌ای بر درخواست‌های ما و اصولا تامین‌کننده نیازهای عقلایی ما نیست و راهی طولانی تا چنان نقطه‌ای باقی است. هرچه ما سرحال‌تر و پرتوان‌تر باشیم و انرژی موجود را از ما نگیرند، مسابقات سطح اول تنیس جهان هم دیدنی‌تر می‌شود و تماشاگران بیشتر به وجد می‌آیند و در نقطه مقابل هرگونه فرسودگی ما باعث انواع مشکلات و نزول‌ها برای ورزش تنیس و بازیکنان این رشته خواهد شد. چیزی که باید اکیدا از آن پرهیز کرد.»

رادیک می‌افزاید: «وضعیت فعلی تنیس و تورنمنت‌های آن به رغم زیبایی‌های غیرقابل انکار مثل یک سراب و دام است که اگر به طور تمام و کمال در آن شرکت کنید و در این تله و دام بیفتید صددرصد از پای درخواهید آمد و مصدومیت‌های 3 تا 6 ماهه حداقل خسران آن است. درخواست اول و مکرر ما از ATP و فدراسیون بین‌المللی تنیس این است که ما را در این دام نیندازید و روزها و هفته‌های استراحت را فقط در پایان فصل انباشت نکنید و برعکس آن را در طول سال پخش کنید».