آری‌هان: شما روی‌ گنج خوابیده‌اید

او که در سال‌های اخیر، در باشگاه‌های چینی مربیگری کرده و هدایت تیم‌های ملی کامرون و ترینیداد و توباگو را عهده‌دار شده است، علاوه بر رویارویی با تیم ملی کشورمان در جام جهانی 1978 به عنوان یک بازیکن، در مقاطعی نیز به عنوان مربی به کشورمان راه یافته ولی بعد از مدتی با نارضایتی به کشور خود بازگشته است.

آنچه در پی می‌آید ناگفته‌هایی است که او در گفت‌وگو با جام‌جم از تماس‌هایش با فوتبال ایران و تجربه‌های تلخ و شیرین ناشی از آن بازگو کرده است.

آری‌هان پیش از این، همواره از توضیح در مورد دلیل پشیمانی از پذیرش سرمربیگری تیم ملی ایران در سال 75، خداحافظی ناگهانی از پرسپولیس در نیمه دهه 80 و مذاکره با مسوولان وقت فوتبال در خلال جام جهانی 2006 آلمان سر‌باز‌زده بود ولی این بار مهر سکوت در برابر این اتفاقات مهم را شکست و به تشریح دلایل خود در هر مقطع پرداخت.

در مذاکراتی که با مدیران وقت پرسپولیس داشتم، آنها به من قول دادند که پس از حضورم در تهران، مرا به عنوان سرمربی تیم ملی ایران معرفی کنند. ولی این اتفاق به دلیل درگیری‌هایی که باشگاه، فدراسیون و سازمان تربیت بدنی داشتند، نیفتاد! جالب است بدانید که این آقایان حتی به من قول جام جهانی داده بودند و به همین دلیل بود که پس از حضور پرسپولیس در فینال جام جذفی مجبور شدم قید همه چیز را بزنم و با توجه به این بدقولی‌ها ایران را ترک کنم.

در مورد ماجرای هتل هیلتون در فرانکفورت بهتر است چیزی نپرسید. مذاکره با یکی از مسوولان تیم ملی ایران را پس از بازی این تیم مقابل مکزیک در جام جهانی تکذیب نمی‌کنم ولی ترجیح می‌دهم تا در این مورد حرفی نزنم.

یکی از مشکلات من با مسوولان باشگاه پرسپولیس از جایی بود که آنها از من خواستند تا با علی پروین هیچ ارتباطی نداشته باشم. من فهمیده بودم که پروین اسطوره پرسپولیس‌است و این درست نبود که به عنوان یک مربی خارجی، اسطوره باشگاه را از خانه‌اش بیرون کنم.

جدا از این حرف‌ها پروین به خانه من آمد و ساعت‌ها با هم در مورد فوتبال ایران، هلند و جام جهانی صحبت کردیم. مدیران باشگاه از این موضوع ناراحت بودند و نمی‌خواستند من و پروین با هم ارتباط داشته باشیم، اما من آری‌هان هستم و اجازه نمی‌دهم کسی در کارم دخالت کند. این را مطمئن باشید که اگر آنها مدیران خوبی بودند چند ماه بعد عوض نمی‌شدند!

به نظر من فوتبال ایران از لحاظ امکانات نسبت به گذشته بهتر شده است. جدا از این موضوع همیشه گفته‌ام که ایرانی‌ها از لحاظ هوش نسبت به بقیه بازیکنان آسیایی بالاتر هستند و از شرایط فیزیکی خوبی نیز برخوردارند. به نظر من ایران هزاران بازیکن خیابانی دارد که مثل طلا هستند. شما هنوز نمی‌دانید که روی چه گنجی خوابیده‌اید و بی‌جهت و بی‌برنامه این بازیکنان را تلف می‌کنید. فوتبال ایران از تمام آسیا بالاتر است ولی حیف که فوتبال کشور شما برنامه‌ریزی و سیستم ندارد!

بازی با تیم ملی ایران در جام جهانی 1978 را کاملا در خاطر حفظ کرده‌ام. ما در آن سال‌ها بهترین تیم جهان بودیم و فوتبال خوبی را بازی می‌کردیم. وقتی وارد میدان شدیم و ترس را در چشمان بازیکنان ایران دیدیم خیالمان راحت شد!

ایران تیم خوبی بود و مقابل ما بازی خوبی را انجام داد. من پروین و حجازی را از همان بازی شناختم.

در مسابقات جام جهانی به اکثر گلرهای بزرگ و معروف دنیا مثل دینوزوف، سپ مایر، داسایف و... گل زدم ولی در بازی با ایران به دروازه حجازی شوت‌های سنگینی زدم که همه را گرفت. حتی وقتی پسر حجازی (آتیلا)‌ را در جزیره کیش دیدم، با او در مورد این موضوع صحبت کردم و گفتم که به حجازی بدهکارم (خنده)‌! از شنیدن خبر بیماری حجازی خیلی ناراحت شدم و امیدوارم که حال او هر چه زودتر خوب شود.

سال‌ها پیش برای اولین بار به ایران آمدم تا سرمربی تیم ملی شوم ولی وقتی شرایط تیم ملی ایران را دیدم، با وانت به فرودگاه برگشتم. تیم ملی ایران حتی یک زمین چمن درست و حسابی نداشت و به همین دلیل بود که یکی از بازیکنان (اکبر یوسفی)‌ مچ پایش شکست! البته این پایان ماجرا نبود چون حتی یک آمبولانس در تمرین تیم ملی نبود تا این بازیکن را به بیمارستان ببرد. وقتی این اوضاع و احوال را دیدم، گفتم که بهتر است اینها به جای آوردن سرمربی خارجی و هزینه کردن، به‌دنبال درست‌کردن یک زمین چمن استاندارد باشند.

یکی از صحنه‌هایی که در ایران من را بسیار منقلب کرد و تحت تاثیر قرار داد، در جایی بود که متوجه شدم اعتقاد به خدا و امامان مذهبی تا چه حد روی بازیکنان ایرانی تاثیر مثبت می‌گذارد. شب بازی با ابومسلم و در شرایطی که قرار بود کسی از اردو خارج نشود، استیلی و بازیکنان پرسپولیس با اصرار راهی حرم امام رضا(ع)‌ شدند. اولش در مورد این موضوع و خارج شدن آنها از اردو تردید داشتم ولی با توجه به اعتقاد و علاقه آنها به این مسائل پاک مذهبی و اعتقادی بود که به آنها اجازه دادم به حرم بروند. بعد از بازی با ابومسلم خیلی دوست داشتم تا خودم هم به حرم بروم ولی متاسفانه این شانس را از دست دادم.