جنجال بر سر مرمت پل خواجو

پل خواجو و پرونده کم و بیش پر برگ آن، یکی از این بناهاست که نوع سیمان به کار رفته در دیواره‌های آن، شوره‌زدگی حاشیه پله‌ها، رویش علف‌های هرز و رشد جلبک‌ها بر روی سنگ‌ها و... باز این سوال را مجدد به وجود آورده که آیا واقعا مرمتی که سال گذشته بر روی این پل صورت گرفت غیر اصولی بود و آنچه که اینک دیده می‌شود از پیامدهای آن مرمت است؟

هر چند برخی کارشناسان عوامل فوق را در تخریب هر چه سریع‌تر پل خواجو موثر می‌دانند ولی امیری، مسوول حوزه فرهنگی و ارتباطات سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان اصفهان در این باره می‌گوید: مرمت پل خواجو، سال گذشته و در دوره مدیریت قبلی این سازمان انجام گرفت و مبتنی بر بازسازی بخش‌‌هایی بود که در گذر زمان تخریب شده بودند که البته به غیر از تعجیلی که روی سنگ‌های پل صورت گرفته بود، مشکل دیگری نداشت.

وی در گفتگو با خبرنگار «جام‌جم» می‌افزاید: زمانی که رئیس جدید میراث فرهنگی اصفهان منصوب شده بود،
50 درصد از عملیات بازسازی سنگ پله‌های خواجو هم تمام شده بود، اما از آنجایی که این بازسازی با تعجیل و خطا همراه بود، در کمترین زمان ممکن، یعنی همان موقع جلوی بازسازی آن با روشی که انجام می‌شد، گرفته شد و تمامی تلاشمان را کردیم که مابقی امور مرمت مطابق با استانداردها و اصولی صورت گیرد که درصد خطا به کمترین حد خود برسد.

امیری با بیان این‌که پرونده مرمت خواجو شهریور سال گذشته بسته شد و حرف‌هایی که جدیدا به گوش می‌رسد، اغلب مباحث هیجانی است، ادامه می‌دهد: این پل سابقه تاریخی زیادی دارد و مانند مابقی پل‌ها بی‌حصار و در معرض رفت و آمدهای مکرر و تخریب‌های احتمالی است، اما مرمت و بازسازی آن نیز صرفا به سال‌های اخیر بازنمی‌گردد و اگر اکنون اثری از مرمت‌های غیر اصولی مثلا به کار بردن سیمان در مرمت یا وجود سنگ‌هایی از تخت فولاد در این پل را شاهد هستیم، باید ریشه‌های آن را در دهه‌های 60 و 70 واکاوی کنیم و تقصیر را بر گردن مرمت‌های جدید نیندازیم.

مسوول حوزه فرهنگ سازمان میراث فرهنگی اصفهان تصریح می‌کند: از آنجایی که مرمت پل خواجو در سال گذشته، نخستین مرمت سازه آبی در چند سال گذشته بود و مانند هر کاری که برای نخستین بار صورت می‌گیرد بی‌آزمون و خطا نبود. امیری با تاکید براین‌که حفاظت از پل‌های تاریخی چون خواجو نیازمند مدیریت واحد شهری است، به در و پنجره‌های آهنی و کف فرش‌های چوبی و فلزی در این پل نیز اشاره کرده و می‌گوید: این درها و کف فرش‌ها توسط شهرداری حداقل 7 تا 8 سال پیش مورد استفاده قرار گرفته و حتی قدمت آن می‌تواند به 20 سال قبل نیز برگردد و دلیل به کارگیری آن شاید تخریب احتمالی بخش‌هایی بوده که بر اثر عبور و مرور یا عوامل دیگر ایجاد شده است و مواد استاندارد نیز برای جایگزینی یا به کار بردن وجود نداشته است.

وی می‌گوید: البته از آنجایی که سازمان میراث فرهنگی ناظر بر چنین اموری است، از زمان ریاست جدید این سازمان، به هیچ وجه چنین مواردی را دیگر شاهد نیستیم و مصرانه تلاش کرده‌ایم تا برای چنین فضاهایی از نوعی مواد یا ترکیبی استفاده کنیم که کاملا همخوان با اثر تاریخی باشد.

وی با اشاره به جلبک‌هایی که در پای ستون‌ها یا بخش‌هایی از این پل روییده‌اند نیز توضیح می‌دهد: آب زاینده‌رود دارای آلودگی است و معمولا زمانی که عمق آب کم می‌شود، اثرات این آلودگی بیشتر نمایان خواهد شد، اثراتی مانند پدیدار شدن جلبک‌ها یا ریشه‌های گیاهان که خوشبختانه با سمپاشی‌های انجام شده و پاکسازی که توسط شهرداری در حال انجام است، این موارد نیز رفع خواهد شد.