از تهران در بروید!

ای خوش آن روز کزین منزل تهران بروم
از خیابان نشد، از توی اتوبان بروم
بار و بندیل ببندیم و به طور دربست
از گسلخانه این شهر پریشان بروم

در راستای دعوت به فرار از تهران، از سوی رئیس جمهور اعلام شده است که حدود 5 میلیون نفر باید از تهران بروند. ایشان چند روز پیش نیز در زمینه جدی بودن خطر زلزله تهران هشدار داده بودند.

اگر شهر تهران خلوت شود و خدای نکرده زلزله‌ای بیاید، امکان مدیریت بحران بیشتر فراهم است. اگر تعداد شهروندان تهرانی به هفشده نفر برسد قول می‌دهیم خیلی عالی بشود بحران زلزله کذایی را مدیریت جامع و قابل الگوبرداری برای کل جهان کرد.

مشکل زلزله، بلانسبت مثل مشکل ترافیک و آلودگی هوا نیست که براحتی بشود آن را حل یا منحل کرد. برای همین است که یک خواننده زلزله شناس در ترانه‌ای تکان‌دهنده می‌خواند: زلزله، آی زلزله، خسته‌ام خسته‌ام... بار خود از ترس تو، بسته‌ام بسته‌ام....

رئیس دولت دهم در ادامه دعوت مردم همیشه در صحنه به در رفتن از تهران و سکنی گزیدن در شهرهای دیگر، شیوه دستور دادن به مردم را برای مهاجرت از تهران، مؤثر ندانسته و اعلام کرده‌اند که به وقتش از مردم خواهش خواهند کرد که این کار را انجام بدهند.

مردم هم مسلما روی ایشان را زمین نخواهند انداخت؛ چون زمین گسل دارد و تا الان هم اگر فعال نشده، منت سرمان گذاشته که باید زمین بوس باشیم.

ایشان با اشاره به همین نکته، اضافه کرده‌اند که:«طبق اطلاعات، هم‌اکنون باید گسل‌های زیر شهر تهران فعال باشند، اما به لطف دعای مردم فعال نیستند.»

راه‌های فرار: البته خود دولت برای کاهش جمعیت تهران، ظاهرا برنامه‌های اسطقس داری دارد، اما از آنجا که ما نیز به سهم خود همیشه راهکارهای مخصوص خودمان را داریم؛ ذیلا به چند راهکار فشرده و غنی‌سازی شده در جهت کاستن از جمعیت پایتخت اشاره می‌کنیم:

1ـ تشدید نیروی گریز از مرکز: طبق نص صریح قوانین فیزیک که اسنادش هم موجود است، هر چیزی در حرکت چرخشی و دورانی خود تمایل به دور شدن از مرکز دارد. فلذا اگر ترتیبی داده شود که افراد بیکار در شهر که دور خودشان می‌چرخند یا در میان ترافیک و آلودگی هوا و ادارات و امثالهم سرگردانند، بیشتر دچار چرخیدن در شهر شوند، در نتیجه تمایل بیشتری به گریز از مرکز و رفتن از تهران پیدا می‌کنند.

2ـ ایجاد انگیزه لازم: دولت البته خودش تسهیلاتی همچون زمین، وام 4 درصد و یارانه برای کسانی که از تهران بروند، در نظر گرفته است؛ اما اینها کافی نیست. تسهیلات را باید چربترش کرد.

طوری باید امکانات به شهرهای دیگر داد که منبعد شایع شود: «هرچه امکانات است، خارج از تهران است».

مثلا در دل روستاها هم می‌شود دانشگاه آزاد زد. بقیه چیزها خودش می‌رود.

3ـ تغییر تابلوی شهرها: از آنجا که بعضی‌ها فقط به اسم تهران دل خوش دارند که بگویند فلانی تهرانی است؛ از این‌رو می‌توان در یک حرکت اساسی و کارآمد، اقدام به تغییر تابلوی برخی شهرها کرد و مثلا در ورودی آنها نوشت: «به شهر تهران خوش آمدید».

در این صورت دیگر کسی نمی‌گوید: دلم خوش است که نام حقیر تهرانی است! (البته منظور ما خانم هدیه تهرانی نیست).

4ـ ازدواج با غیرتهرانی: مگر خارج از تهران، کم دختر خوب و خانم هست که بعضی آقایان می‌آیند در تهران دختر می‌گیرند می‌برند باهاش ازدواج می‌کنند که نتیجتا همانجا ماندگار و زمینگیر شوند؟ بهتر است برای شهرستانی‌ها ازدواج با تهرانی‌ها ممنوع شود، مگر برعکس شود؛ یعنی تهرانی‌ها با شهرستانی‌ها ازدواج کنند.

به هر تهرانی که با یک شهرستانی وصلت کند و با او برود شهرستان خوشبخت شود؛ باید جوایز و تسهیلات بیشتری داد. مثلا وام ازدواجشان را می‌شود دوبله کرد یا به حساب نوزادشان پول بیشتری ریخت یا وام سیسمونی نوزاد برای آنها در نظر گرفت.

5 ـ انتقال نماد‌های تهران: حالا که برنامه انتقال برخی وزارتخانه‌ها به شهرهای دیگر به دلیل ارتفاع کم تونل‌های بین راه عملا امکان‌پذیر نشد؛ در عوض می‌شود پاره‌ای از نمادهای اصلی شهر تهران؛ مثل پارک ملت، دربند و درکه، برج آزادی، برج میلاد و..... همانند اینها را از تهران به‌شهرهای دیگر برد.

البته اولویت با سازه‌های تازه شهری است. در این مورد خاص مسلما مشکل تونل و ارتفاع آن هم مطرح نیست. مثلاً برج میلاد را عمودی نشود، افقی که می‌شود منتقل کرد.

رضا رفیع