داوود حقی: داوران نباید از صحنه‌ها جا بمانند

اوضاع تیم می‌شود گفت نه عالی است و نه بد. گرچه وضعیتمان در جدول اندکی بهبود یافته، ولی از لحاظ مالی مقداری مشکل داریم که مسوولان تیم قول داده‌اند آن را حل کنند. امیدواریم با حل این مشکل روند تیمی بهتر شود.

نمی‌توان اسمش را اعتصاب گذاشت. پرداخت مطالبات بچه‌ها به تاخیر افتاده بود و بچه‌ها نسبت به این موضوع اعتراض کردند.

تیم از لحاظ بازیکن نسبتا خوب بسته شده است. هدف اولیه هیات مدیره و مدیریت این بود که تیم جزو 4 تیم رده نخست جدول قرار بگیرد تا شاید بتوانیم سهمیه آسیایی بگیریم. البته بدشانسی هم گریبان تیم را گرفت و مدیریت تیم مجبور شد ضیایی را کنار بگذارد. پس از آمدن کربکندی، روند نتیجه‌گیری تیم بهتر شد و امیدواریم بهتر از این هم بشود.

وقتی با صبا قرارداد داخلی امضا کردم از پرسپولیس هم به من پیشنهاد شد، ولی مشکل اینجا بود که سرمربی آنها معلوم نبود. یک روز می‌گفتند حمید درخشان سرمربی است و روز بعد صحبت حمید استیلی بود. آخرش هم که هیچ‌کدام به پرسپولیس نرفتند.

سپاهان تیم بزرگی است و در این موضوع شکی نیست، ولی قدری مشکلات خانوادگی برایم به‌وجود آمد که نمی‌توانستم خارج از تهران بازی کنم.من با سپاهان قرارداد داخلی امضا کرده بودم و آنها نیز در جریان مشکل من بودند. هیچ مشکلی هم از بابت مدت و مبلغ قرارداد با سپاهان نداشتم. اما آنها عذرخواهی من را نپذیرفتند و به کمیته انضباطی شکایت کردند که البته بعد موضوع حل و فصل شد.

خیر. اگر بحث تیم ملی است که الان از پاس همدان و راه‌آهن هم به تیم ملی بازیکن دعوت می‌شود. به واقع دیگر مثل سابق نیست که برای عضویت در تیم ملی لزوما باید عضو استقلال و پرسپولیس باشید. شاید یکی از عوامل موثر در دعوت شدن به تیم ملی حضور در تیم‌های مطرح باشد، ولی مربی تیم ملی باید آنقدر اشراف به لیگ داشته باشد که بازیکنی از نظرش دور نماند.

اگر به من باشد می‌گویم 3 سال است که جا دارد به تیم ملی دعوت شوم.از زمان حضورم در استقلال اهواز تا الان که در صبای قم هستم. در هر صورت به نظر سرمربی تیم ملی احترام می‌گذارم.

من حرف‌هایم را بارها زده‌ام. من اگر به عمد هند کرده بودم وجودش را داشتم که اعتراف کنم. در آن صحنه توپ به دست من خورد، ولی معلوم است که در کمتر از یک ثانیه از زمان شلیک توپ تا برخورد توپ به دست من اصلا فرصتی برای فکر کردن وجود ندارد. اگر هم برخوردی رخ دهد غیرارادی است. شما وقتی انگشتتان را به سمت پلک چشم کسی به صورت ناگهانی پرتاب کنید معلوم است که پلک می‌زند و من در آن صحنه فقط خواستم از صورتم حفاظت کنم.