دانشمندی که صنعت راه‌آهن را متحول کرد

او تنها 3 سال حضور در مدرسه و بودن در کنار دانش‌آموزان هم سن خود را تجربه کرد چون راهی نداشت جز این‌که برای امرار معاش وارد بازار کار شود. حضور در یک تعمیرگاه فرصت بسیار خوبی بود تا مهارت‌های متنوعی را کسب کند. در کتاب خاطراتش درخصوص این تعمیرگاه نوشته است: آنجا را دوست داشتم هرچند محلی تاریک و کثیف بود چون آموزه‌های زیادی را به دست آوردم. در این تعمیرگاه آهنگری را در حد استادی یاد گرفت و حتی توانست طرح و ایده‌های جالب توجهی را ارائه کند. گرچه گرینویل از مدرسه و تحصیل دور مانده بود اما شوق مطالعه در درونش به خوبی موج می‌زد. به همین دلیل بار دیگر به مدرسه بازگشت اما این بار مجبور بود راهی مدرسه شبانه شود. او به این نتیجه رسیده بود که تنها با مطالعه کتب مختلف است که می‌تواند بر مهارت‌های خود اضافه کند. او به تدریج علاقه عجیبی به سیستم‌های مختلف ماشینی پیدا کرد. با ماشین آلات کارگاهی کارهای مختلفی انجام می‌داد و همواره سعی می‌کرد قابلیت‌های جدیدی برای آنها ارائه کند. اما در سال 1872 و در حالی که به اوج هنرآموزی و کسب تجربه رسیده بود به عنوان یک آتش‌نشان در قسمت سوختگیری مشغول به کار شد و از آنجاکه فردی باسواد بود از امتیازات خاصی برخوردار شد. طولی نکشید که با انجام تحصیلات تکمیلی به عنوان مهندس در راه‌آهن منطقه محل زندگی‌اش مشغول به فعالیت شد. در سال 1874 و در حالی که علاقه جدیدی نیز به علم الکترونیک پیدا کرده بود از محل زندگی‌اش فاصله گرفت و در ایلینویز و در یک کارخانه بزرگ تولید آهن و فولاد سازه‌هایی از این جنس مشغول به فعالیت شد. در 1888 سیستمی برای خطوط هدایت الکتریکی سربار برای خط آهن‌ها ایجاد کرد که هدف آن توسعه سیستم‌های راه‌آهن موجود در شهرهایی مانند شیکاگو و نیویورک بود. در اوایل 30 سالگی‌ به توان حرارتی و موتورهای بخار علاقه‌مند شد و در 1889 نخستین حق ثبت اختراعش را به خاطر یک دیگ بخار بهبود یافته کسب کرد او کارهای خلاقانه خود را همچنان ادامه داد و در 1887 تلگراف چندتایی همگام خط آهن را اختراع کرد که اجازه ارتباط بین ایستگاه‌های قطار از قطارهای درحال حرکت را می‌داد.