جنگ توی موزه جا نمی‌شود

اما این دلیل نمی‌شود ما از پیشنهاد این هفته‌مان صرف نظر کنیم و نگوییم که این فصل بهترین زمان برای سفر به خرمشهر و بازدید از موزه جنگ است که گرچه وقتی بچه‌های جبهه آن را می‌بینند خرده می‌گیرند که اگر جنگ کتاب باشد این موزه حتی یک کلمه از آن هم نمی‌شود، اما برای نسلی که جنگ را ندیده‌اند این موزه تجربه‌ای تازه است که غمی شیرین روی دلشان می‌نشاند از این که چه بر سر خرمشهر آمده است. زن‌ها و بچه‌ها و مردهای خفته در خون، پلاک‌ها، جنگ‌افزارها، کاشی‌های ترکش خورده، دیوارهای فرو ریخته و شعار نوشته‌های عراقی‌ها که می‌گفتند آمده‌اند بمانند، قرآن‌های نیم‌سوخته،عکسهای شهدا ... عکس‌هایی که نشان میدهند عراقی‌ها با شهر خرم ما خصومتی غریب داشته‌اند، عکس‌هایی که می‌گویند عراقی‌ها خرمشهر را فقط به اسارت نگرفتند، بلکه با خاک یکسانش کردند به این امید که خرمی را از شهر نازنین‌مان بگیرند، به این امید که دیگر کسی خرمشهر را به یاد نیاورد، به این امید که... . اما آنها، برخلاف شعار نوشته‌هایشان آمدند و نماندند چون حتی به خیالشان هم نمی‌رسید ایرانی‌ها برای یک وجب از خاک‌شان حاضرند جان بدهند و ما جان دادیم و عکس‌ها حالا حکایت مردانی است که داغ هجرت غریبانه‌شان، هنوز دلتنگ‌مان می‌کند.

راستی می‌دانستید خاک جنوب کشش دارد؟ این را ما هم نمی‌دانستیم تا روزی که خواستیم از خرمشهر برگردیم و ناگهان حس کردیم یک تکه از دلمان آنجا در آن سرزمین داغ با مردم خونگرمش جا مانده است. باور نمی‌کنید؟ امتحان کنید!

علی یوشی‌زاده