تلویزیون را به سینمای آبکی ترجیح می‌دهم

 او کار خود را از تئاتر آغاز کرد و سپس به سینما و تلویزیون پا گذاشت. از نکات قابل توجه و از خصوصیات بارز رضا رویگری همان‌طور که دیگر همه می‌دانند، صدا و بیان خوب و از آن جالب‌تر قدرت این بازیگر در خوانندگی است. دیگر کیست که نداند سرود خاطره‌انگیز ایران ایران که دیگر امروز بخشی از خاطره هر ایرانی است کار رضا رویگری است.

رضا رویگری این روزها با سریال «به کجا چنین شتابان» مهمان خانه‌های علاقه‌مندان به سریال‌های تلویزیونی است. سریالی با مضمون خانواده و با حضور جمعی از بازیگران سرشناس سینما، تلویزیون و تئاتر. رویگری تا این زمان از سریال که هنوز گره‌های فیلمنامه گشوده نشده، شخصیتی مرموز دارد. رویگری جدا از این سریال، سریال مختار به کارگردانی داوود میرباقری را آماده پخش دارد و از طرفی اکنون مشغول بازی در سریال سال‌های مشروطه به کارگردانی محمدرضا ورزی است. او این‌روزها فعالیت‌های بازیگری خود را به طرز قابل توجهی گسترش داده است. با‌توجه به عقیده ‌ایشان در ارتباط با بازیگری و این‌که نقش و کار برایش مهم‌تر از پول و کار کردن به هر قیمتی است باید انتظار داشت که شاهد کارهای بهتر و باکیفیت‌تری از رویگری در روزهای آینده باشیم.

به کجا چنین شتابان کاری است که این روزها از شما پخش می‌شود. چه شد که در این کار بازی کردید؟

این کار، کار خوب و قابل احترامی است و مطمئن هستم هر چه کار جلوتر برود جذاب‌تر هم خواهد شد.

با این حساب فیلمنامه باعث شد که شما در این سریال بازی کنید؟

به نظرم این کار از جهات مختلف کار خوبی است و اکنون همه عوامل از حضور در آن راضی هستند. به‌نظرم این سریال نسبت به سریال‌های دیگر متفاوت است.

چه تفاوت‌هایی دارد؟

من معتقدم به کجا چنین شتابان خاله بازی کمتر دارد...

و شاید همین موضوع موجب شود که بیننده کمتری هم داشته باشید؟

الان خیلی زود است تا راجع به این سریال قضاوت کنیم چون قصه هرچقدر که جلوتر می‌رود جذاب‌تر می‌شود و بی‌شک با پیش رفتن قصه تماشاگر نیز بیشتر جذب خواهد شد. در واقع مخاطب با پیگیری به کجا چنین شتابان، هرلحظه باید در انتظار غافلگیری باشد.

یعنی کاراکتر‌ها و داستان تا این لحظه هنوز به‌طور کامل مشخص نشده را، جزو محاسن این کار می‌دانید؟

بله این از جذابیت‌های کار است که همه چیز از همان ابتدا در دسترس نیست. این غافلگیری باعث می‌شود تماشاچی با داستان همراه شود. ما همیشه عادت کرده‌ایم که همه چیز را خوب و بد مطلق ببینیم اما به کجا چنین شتابان این‌گونه نیست.

آقای رویگری شما در دهه 60 تا نقش اول سینمای ایران پیش رفتید و ناگهان برای چند سال کار نکردید. چرا؟

بله من تا اوایل دهه 70 نقش جوان اول فیلم‌ها را بازی می‌کردم اما 4 سال بنده را از کار بیکار کردند.

چه کسانی و چرا؟

دلیلی نداشت فقط می‌دانم که من را ممنوع الکار کردند.

یعنی این کار بی‌دلیل انجام شد؟

کاملا و من هیچ‌گاه نفهمیدم چرا 4 سال از بهترین سال‌های عمرم را باید کار نمی‌کردم. آن هم در شرایطی که در اوج بودم و همان‌طور که گفتید نقش اول سینما بودم.

این موضوع چه تاثیری روی شما گذاشت؟

بی‌شک زمانی که دارید به تاخت و تاز می‌روید ناگهان خانه‌نشینتان کنند روی شما تاثیر منفی می‌گذارد. با این حال من که کار می‌کردم و از نظر مالی هم تامین بودم اما من عاشق بازیگری هستم و 4 سال را از دست دادم.

در این مدت چکار می‌کردید؟

نقاشی می‌کردم و البته در سفری که به آمریکا داشتم و در اقامت یکساله‌‌ام در این کشور کنسرت موسیقی و نمایشگاه نقاشی گذاشتم.

و دوباره به بازیگری بازگشتید.

بله پس از 4 سال دیگر به دوره میانسالی رسیده بودم و دلم می‌خواست که حضور خوبی داشته باشم. می‌خواستم خوب برگردم.

با چه کارهایی برگشتید؟

یکی دو کار کوچک انجام دادم و سپس در مسافر ری و جوانی نقش‌هایی را ایفا کردم البته پیشنهادات دیگری هم داشتم اما هرکاری را قبول نمی‌کردم و همان‌طور که گفتم می‌خواستم خوب برگردم.

روی این موضوع که هر نقشی را قبول نمی‌کردید تاکید دارید. مثلا چه نقش‌هایی را نمی‌پذیرفتید؟

نقش‌هایی را که حدس می‌زدم به آنها نمی‌رسم یا فیلمنامه را نمی‌پسندیدم قبول نمی‌کردم.

شروع کاری در دوره دوم فعالیت بازیگری‌تان را مسافر ری می‌دانید؟

اگر بخواهم یک نقطه عطف برای بازی‌هایم در بازگشت دوباره نام ببرم باید بگویم بازی در بوتیک و نقشم در آن فیلم یک نقطه عطف به شمار می‌رود.

چرا؟

چون در سینمای ایران خیلی کم اتفاق می‌افتد که نقش خوبی برای میانسالی نوشته شود اما در بوتیک این اتفاق افتاده بود. خوشبختانه از آن روز تا به حال لحظه‌ای بیکار نبودم.

از کارهای دوره دوم حضورتان راضی هستید؟

بله. ممکن است یکی دو کار در این میان از دستم در رفته باشد اما هرکاری را انجام ندادم و از این نظر راضی هستم. مهم‌ترین موضوع این است که کمتر در نقش‌های مشابه بازی کرده‌ام.

با این حساب برای شما کیفیت کار در درجه اول اهمیت قرار دارد؟

صددرصد. خیلی از کارها بودجه کم دارند و باید خیلی تند کار کنند. پروداکشن‌هایشان ضعیف است و برای بازیگر چیزی ندارند. ممکن است از لحاظ مالی برای من کار کردن در این فیلم‌ها و سریال‌ها خوب باشد اما کار خوب برایم اهمیت بیشتری دارد و قبول نخواهم کرد.

چقدر این موضوع دست شما است. در واقع به عنوان بازیگر چقدر حق انتخاب دارید؟

من نقش‌هایم را خودم انتخاب می‌کنم. در همین سریال به کجا چنین شتابان من قرار بود نقش علی عمرانی را بازی کنم اما گفتم که این نقش را بازی نمی‌کنم.

چرا؟

چون نقشی را دوست دارم که بعد داشته باشد.

در رابطه با بازیگرانی مثل شما به نظر می‌رسد مشکلی وجود دارد و آن این است که بنا به دلایلی مانند چهره و نوع بازی بیشتر نقش‌های منفی به آنها پیشنهاد می‌شود. آیا موافقید؟

نه به هیچ وجه! عملیات 125 یا خط‌شکن کجایش منفی بود؟ شما مثل این‌که سریال‌ها را تماشا نمی‌کنید. در همین به کجا چنین شتابان هم نقش من منفی نیست. مختار که پخش شود به اندازه یکسال از من نقش مثبت می‌بینید. آن هم از آن مثبت‌های آنچنانی که شما دوست دارید( !می‌خندد.) مثلا مرد سیروس الوند کجایش منفی بود...؟!

پس این ذهنیت چگونه به وجود آمده است؟

شما متاسفانه دو سه کار را می‌بینید هرچند من خودم عاشق نقش‌هایی هستم که دارای ابعاد مختلفی باشند. من نقشی را بازی می‌کنم که بتواند کاری را انجام بدهد نه نقش‌های بی‌خاصیت.

و البته برای بازیگران نقشهای منفی جذاب‌تر هم هستند. درست است؟!

بله نقش‌های منفی جذاب‌تر هستند من هم در نقش‌های منفی بازی کرده‌ام اما همه نقش‌هایم منفی نیست. نقش‌های من در پول کثیف و بوتیک منفی بودند.

در حال حاضر آیا کاری را آماده پخش یا در‌حال ضبط دارید؟

بله یکی دو کار تلویزیونی دارم.

واکنش مخاطبان نسبت به سریال به کجا چنین شتابان چگونه بوده است؟

تماشاچی الان راضی است. به نظر من تلویزیون جای وعظ و موعظه نیست و فکر می‌کنم به همین دلیل مردم این سریال را دوست دارند.

کارکرد سریال تلویزیونی به نظر شما سرگرمی است؟

تلویزیون در همه جای دنیا در وهله اول کارش سرگرمی است. قضیه «لاست» کمی فرق می‌کند اما حتی «فرار از زندان» و «24» هم که در هالیوود تولید شده‌اند سرگرم‌کننده هستند. با این حال سریال‌های ایرانی جدا از این خاصیت، ویژگی آموزنده بودن را هم دارند.

چرا سرگرمی اصل اول رسانه‌ای مثل تلویزیون است؟

چون مردم دو سه ساعتی که در خانه هستند می‌خواهند از زمان استراحتشان لذت ببرند. همان‌طور که گفتم سریال‌های ما خوشبختانه آموزنده هم هستند. حتی نقش‌های منفی هم در سریال‌های ما آموزنده هستند.

با این وصف به عنوان یک بازیگر برایتان تعداد تماشاچی مهم است یا کیفیت مخاطب؟

برای من همه‌اش مهم است. به همین دلیل است که من تلویزیون را به سینمای آبکی‌مان ترجیح می‌دهم. چون در تلویزیون حداقل چیزی که هست این است که تماشاچی داریم اما در سینما آن هم در سینمای حال حاضر هیچ تضمینی برای تماشاگر وجود ندارد.

اما حتما یادتان هست که زمانی تلویزیون برای بازیگران سرشناس بیشتر حکم عابربانک را داشت و در واقع بیشتر برای پول کار تلویزیونی می‌کردند اما با توجه به حرف‌های شما می‌توان گفت زمانه کاملا عوض شده است.

درست است. الان دیگر بحث سینما و تلویزیون مالی نیست و کاملا کیفی است.

با توجه به حرف‌هایتان اکنون بازی در تلویزیون را به سینما ترجیح می‌دهید؟

باید ببینید چه چیزی برایتان اهمیت دارد. اگر قرار است یک نقش 5 دقیقه‌ای در یک فیلم سینمایی آبکی داشته باشید که نقش هم نقش قابلی نباشد، معلوم است که بازی در یک نقش جذاب تلویزیونی را ترجیح می‌دهم. با این حال من خیلی خودم را به این مسائل محدود نمی‌کنم.

یعنی نقش برایتان بیشتر از مدیوم اهمیت دارد؟

دقیقا. من به این فاصله‌گذاری‌ها معتقد نیستم و اول کار برایم در درجه اهمیت قرار دارد، سپس جذابیتی که نقش دارد.

مسائل مالی چقدر نقش دارند؟

اگر کار خوب ارائه بدهید پول خودش می‌آید اما اگر برای پول هرکاری بکنید معلوم نیست چقدر از لحاظ حرفه‌ای موفق باشید.

امروز تلویزیون و سینمای ما بستر مناسبی برای ورود جوانان شده است. از نگاه شما اکنون وضعیت کیفی کار جوانان را در بازی و دیگر کارهای مربوطه مثل کارگردانی و تهیه‌کنندگی چگونه ارزیابی می‌کنید؟

برخی بازیگران جوانی که به این حرفه می‌آیند، 15‌ 10 فیلم و سریال را از بین می‌برند تا کم‌کم چیزی یاد بگیرند، در حالی که تلویزیون و سینما محل چیز یادگرفتن نیست. سینما و تلویزیون جای تجربه‌اندوزی نیست. کسی که وارد سینما یا تلویزیون می‌شود باید تمام مراحل ابتدایی را پشت سر گذاشته باشد و آماده برای کار بیاید. البته در این که انسان باید همواره یاد بگیرد شکی نیست. خود من پس از این همه سال هنوز در حال یادگیری هستم. با تمام این اوصاف جوانانی که وارد این کار می‌شوند حتما یک چیزی داشته‌اند که آمدند و باید روندی را پیش بگیرند که روز به روز بهتر شوند. آنهایی که می‌گویند جوانان نباید باشند به نظرم چیزی از این حرفه نمی‌فهمند چون به هر حال جوان‌ها هم باید باشند.

درباره این تفکر که می‌گوید جوان نباید باشد بیشتر توضیح می‌دهید؟

برخی می‌گویند چرا فلان جوان آمده و فلان قدر دستمزد می‌گیرد؟ در حالی که به این دلیل به یک بازیگر دستمزد بالا می‌دهند که تماشاگر بیشتری برای دیدن فیلم بیاید.

با این اوصاف با دستمزدهای بالا مخالفتی ندارید؟

خب، اگر من این پول را برای تهیه‌کننده درنیاورم او دیوانه نیست که این پول را به من بدهد. وقتی تهیه‌کننده، کارگردان و تماشاگر راضی هستند یعنی همه موافقند و مشکلی وجود ندارد.

حتما خبر دارید که اعلام دستمزدهای بازیگران سینما از تلویزیون حسابی سر و صدا کرده است. در این باره چه نظری دارید؟

کسی که60 میلیون تومان می‌گیرد بی‌شک ششصد میلیون تومان برای تهیه‌کننده بر می‌گرداند. چرا این پول را نمی‌آیند به من بدهند!!!

در واقع از نظر شما این یک رابطه مستقیم میان فروش بیشتر و سرمایه‌گذاری بالاتر است؟

بله. تهیه‌کنندگان پول را به کسی می‌دهند که تماشاگر را به سالن سینما بکشاند و حتی بتواند چند برابر این پول را برگرداند. بی‌شک این تهیه‌کنندگان هستند که دنبال بازیگران می‌روند و این پول را می‌پردازند تا چند برابرش را دربیاورند.

یک موضوعی در رابطه با بازیگرانی که در زمان جوانی نقش اصلی و به قول معروف جوان اول فیلم بودند و بعدها گاهی مشکل‌ساز می‌شود این است که این بازیگران در میانسالی نمی‌توانند بپذیرند که در نقش‌های مکمل یک جوان اول بازی کنند. شما با این مشکل روبه‌رو نشدید؟

من همان‌طور که گفتم در بوتیک نقش مکمل بازی کردم، آن هم پس از سال‌ها بازی در نقش اول. پس مشکلی با این موضوع که زمانی جوان اول بودم و حالا یک بازیگر مسن ندارم اما مشکل بزرگ‌تر این است که در سینمای ما بلد نیستند برای افرادی در سن و سال من نقش خوب بنویسند.

بیشتر توضیح می‌دهید؟

ببینید، نویسندگان و فیلمنامه‌نویسان ایرانی طبق یک عادتی که به وجود آمده، برای کسانی در سن و سال من فقط نقش‌های پدر و مادر می‌نویسند و به همین دلیل است که من زیاد میلی به سینما ندارم.

در تلویزیون نقش‌های بهتری برای شما پیدا می‌شود؟

بله، در تلویزیون آن نقشی را که من می‌خواهم بیشتر پیدا می‌کنم. طبیعی است که این موضوع آدم را ناراحت می‌کند، همانقدر که وقتی می‌بینید برای بازیگری مثل آل‌پاچینو با آن سن و سال نقش‌های بسیار زیبا و فوق‌العاده نوشته می‌شود افسوس می‌خوریم. واقعا آدم از نقش‌هایی که برای افراد مسن در سینمای هالیوود و سطح اول دنیا نوشته می‌شود لذت می‌برد.

شما می‌خواهید بگویید این جبر روزگار برای یک ستاره نیست؟

نه، چه جبر روزگاری که آل‌پاچینو دستمزدی کمتر از تام کروز نمی‌گیرد، چون مهم فیلم خوب، داستان جذاب و بازی درست است که آن فیلم‌ها دارد اما در ایران فکر می‌کنند مردم فقط دوست دارند جوانان را ببینند.

گویا از وضعیت سینمای حال حاضر گله‌مند هستید؟

بله، چون در ایران نقش خوب و البته قرارداد 60 ، 70 میلیونی تنها به جوانان تعلق دارد، در حالی که در هیچ کجای دنیا این‌گونه نیست. من نمی‌دانم چرا تهیه‌کنندگان ما ریسک نمی‌کنند و همیشه می‌خواهند از مسیرهای امتحان‌شده بروند؛ یک کمدی دختر و پسری و... این شده تمام سینمای ایران.

کارهایی که در حال انجام آنها هستید یا آماده پخش هستند را نام می‌برید؟

«شکر تلخ» سریالی است که فکر می‌کنم در زمان پخش با اقبال تماشاچی روبه‌رو شود. اکنون در «سال‌های مشروطه» هم مشغول بازی هستم و البته «مختار» که بزودی پخش خواهد شد.

گویا مختار را خیلی دوست دارید؟

باید این سریال را ببینید چون هرچه من بگویم بی‌فایده است. به نظرم مختار یک کار نمونه در تلویزیون ایران به شمار می‌رود.

نقش‌تان در این سریال چیست؟

من نقش شاهزاده کیان، شاهزاده ایرانی را دارم که از ابتدا تا انتها همراه مختار است.

شما گویا نسبت به استفاده از برخی اسم‌های ایرانی در تلویزیون انتقاد داشتید. دراین‌باره بیشتر توضیح می‌دهید؟

بله و خواهش می‌کنم این را از طرف من به آقای ضرغامی برسانید. واقعا چرا اسم ایرانی در تلویزیون مترادف است با خلاف، قاچاق، جنایت و در کل هرچه آدم منفی است؟ واقعا چرا؟ بد نیست سری به زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها بزنیم تا ببینیم واقعیت چقدر متفاوت است. روزنامه‌ها را بخوانید تا ببینید آدم‌های منفی چه اسم‌هایی دارند؟ چرا ما باید از اسامی ایرانی، سرزمینی که ما به خاکش سجده می‌کنیم اینچنین استفاده نادرست بکنیم؟

آقای رویگری از آنچه امروز به عنوان رضا رویگری بازیگر می‌بینید چقدر راضی هستید؟

من عاشق کارم هستم و واقعا برایش زحمت می‌کشم. من دست‌کم روزی یک‌ساعت و نیم ورزش می‌کنم و از آن پس تازه به باشگاه می‌روم و وزنه می‌زنم. من سیگاری بودم و 5 سال پیش خدا را شکر آن را ترک کردم. بازیگری حرفه بدن و ذهن است و باید برایش زحمت کشید.

و حرف آخری اگر هست؟

خدای مهربان را شکر می‌کنم که تنم سالم است. از شما هم سپاسگزارم.

امید ذاکری‌نیا