ویترینی برای تماشا

بیست‌وششمین جشنواره فیلم کوتاه تهران با سابقه‌ای طولانی رفته رفته به جایگاهی رسیده که خیلی از فیلمسازان کشورمان که در حوزه فیلم کوتاه فعالیت می‌کنند و تعدادشان کم هم نیست آن را به فرصتی برای دیده شدن تبدیل کرده‌اند.

جشنواره امسال برای اولین بار در طول حیاتش با پیام رئیس‌جمهور آغاز به کار کرد و همانگونه که پیش‌بینی می‌شد، در طول روزهای برگزاری به میعادگاهی برای فیلمسازان کوتاه تبدیل شد. اگر بگوییم جشنواره فیلم فجر ویترین ساخته‌های یکساله فیلمسازان بلند ماست، جشنواره فیلم کوتاه تهران هم می‌تواند ویترین یکساله فیلم کوتاه ما باشد و پرواضح است که این ویترین دومی باید به دلایلی بسیار پرشورتر و پرسروصداتر باشد که البته واقعیت این است که برای رسانه‌های مکتوب و غیرمکتوب اولویت اول نبوده است و به همین دلیل، هیچ‌گاه آن گونه که باید، قدر ندیده و بر صدر ننشسته است.

فقط آنها که با پروسه ساخت، تولید و عرضه فیلم کوتاه آشنا هستند، می‌دانند که جشنواره‌ای مثل جشنواره فیلم کوتاه تهران تا چه اندازه مهم و برای فعالان این حوزه راهگشاست.

همه می‌دانند که بسیاری از فیلم‌های جشنواره فیلم فجر به هر حال در یک اکران عمومی امکان دیده شدن خواهند یافت، اما برای سینمای نحیفی مثل فیلم کوتاه که با مشکلات عدیده‌ای روبه‌روست، هنوز که هنوز است این قابلیت و این عرصه به وجود نیامده که در جایی بجز جشنواره دیده شوند بنابراین این جشنواره شما بخوانید روزنه بهترین فرصت برای همه آن چیزهایی است که پیشتر در اختیار نبوده است.

از آن گذشته بعضی از آثاری که در این جشنواره ارائه شده‌اند، باعث کشف سازنده‌های آنها نیز شده‌اند و بسیاری از نام‌هایی که امروز می‌شناسیم ابتدا از این جشنواره سر برآورده‌اند.برای آنها که مقوله فیلم را پیگیری می‌کنند جشنواره فیلم کوتاه تهران حتما یک اتفاق است؛ اتفاقی خجسته، کوچک و دلپذیر. حتی اگر تا پایان این اتفاق تنها 2 روز باقی مانده باشد.

مهدی غلامحیدری