بسطام، شهر شگفت‌انگیز

بسطام را به نام عارف معروف بایزید بسطامی می‌شناسند که مسجد و آرامگاه و عبادتگاه ساده و شگفت‌انگیزش با آن هوای لطیف و آن حس غریب و درخت‌های سپیدار بلند کاری با دل‌ها می‌کند، کارستان. احساس را نمی‌توان به قلم کشید اما همین قدر بدانید و بپذیرید که ورود به بسطام ورود به فضایی غریب اما مانوس، خودمانی، لطیف و معنوی است. این فضا و این احساس با ورود به صحن امامزاده‌ای که از فرزندان امام جعفر صادق صدچندان می‌شود. بعد هم که نوبت به بازدید از محمد، آرامگاه و عبادتگاه بایزید می‌رسد. انگار که در خانه خودی و میل به خروج نداری، انگار نه انگار که هنوز تا مشهد 500 کیلومتر راه است و خستگی رانندگی و شب در پیش. بسطام پر از بایزید بسطامی است و نشانه‌هایش. از همان لحظه ورود به مسجد و آرامگاه، در ضلع جنوبی اتاقی کوچک که فقط با یک پنجره کوچک‌تر به بیرون راه دارد، چشم را می‌گیرد. درب اتاق قفل است اما از پنجره عجیب بوی عطر بیرون می‌زند. اینجا اتاق عبادت بایزید بسطامی است و چه شگفت‌انگیز است و پررمزو راز. وقتی با ده‌ها دلیل و عذر و التماس خبرنگاری کلیددار را مجاب به باز کردن آن درب می‌کنی، با اتاقی تودرتو و کوچک روبه‌رو می‌شوی که یک انسان به زحمت می‌تواند در آن راست قامتانه بایستد، بوی عطری عجیب در اتاق است، دیوارهایش را آجری سیاه‌رنگ، بدون هیچ تزئینی پوشانیده است. با این حال انگار در پنت هاوس 500 متری فرمانیه نشسته‌ای، نه اثری از تنگی جا هست و نه ناراحتی از کمبود هوا. نمی‌توان از این اتاقک دخمه مانند سیاه‌رنگ بی‌سر و شکل دل کند، اما نماز مغرب همه را به صحن مسجد می‌کشاند و تازه حکایت آنجا آغاز می‌شود. دیوارهای درونی مسجد گل و خشت پخته است با ستون‌های چوبی و منبری شگفت‌انگیز. همه چیز ساده اما بشدت گیراست، روحی معنوی، آمیخته از هنر معماری و نفس گرم حضوری که دیده نمی‌شود، اجازه خروج نمی‌دهد....

بسطام مکان غریب و گیرایی است. یک بار بازدید از بسطام ترددکنندگان حرفه‌ای جاده سبزوار را مشتری همیشگی آن می‌کند. حتما این بار اگر خواستید به پابوس امام رضا (ع)‌ مشرف شوید، سری به بسطام هم بزنید.