کپنهاگ ، میزبان طلایه‌دارانی با پاهای خطرناک

مسابقه‌هایی که از فردا (22‌مهر) استارت می‌خورد و تیم ایران که با ترکیبی جوان در عرصه پیکارها به میدان می‌رود ، بسیار امیدوار است در این رقابت‌ها جایگاهی خوب را به خود اختصاص دهد. در آخرین تمرین این تیم پیش از ترک تهران، حاضر شدیم تا گزارشی داشته باشیم از وضعیت تیم اعزامی به کپنهاگ دانمارک.

ملی‌پوشان تکواندو در آخرین مرحله تمرین‌های خود طبق صلاحدید رضا مهماندوست، سرمربی تیم به 2 گروه تقسیم شدند و تمرین بازی با توپ را انجام دادند البته این تمرین که به نوعی از ابداعات تکواندوکاران بود، والیبال با پا نام داشت و همان طور که از نامش پیداست در آن به جای دست، پاها دخالت مستقیم داشتند.

مهماندوست دلیل این پیشنهاد خود را افزایش سطح چابکی ملی‌پوشان عنوان کرد و گفت: «این تمرین علاوه بر چابکی، به کم‌کردن زمان عکس‌العمل بچه‌ها هم کمک شایانی می‌کند و برای حسن ختام 8 مرحله اردو بسیار مناسب است.»

تکواندوکاران پس از این بازی یک ساعته با هدایت مجید افلاکی، مربی تیم ملی کشورمان دوبه‌دو روبه‌روی هم قرار گرفتند تا برای آخرین بار میت‌زنی کنند؛ تا شاید با این کار تا‌حدودی خیال مهماندوست از همه لحاظ آسوده شود.

با صدای افلاکی یکباره سالن منفجر می‌شود. صدای ضربات مرگبار آبدلوچگی (پا) که روی میت‌ها فرود می‌آید سالن را به لرزه می‌اندازد. انصافا در آن جمع یوسف کرمی از همه تماشایی‌تر است. او با ضربات کشنده‌اش، آنچنان ضربه می‌زند که در یک آن، تمام سالن را مبهوت خود می‌کند. کرمی آرزوی مدال طلا دارد آن هم در وزنی که کره‌ای‌ها برای به چنگ آوردن آن دندان تیز کرده‌اند، وزن هفتم. کرمی در این خصوص می‌گوید: «آن‌قدر تمرین کرده‌ام که در صورت بروز هر اتفاقی حسرت نخورم، اما این را هم بگویم که من فقط برای کسب مدال طلا می‌روم، همین و بس.»

او درخصوص مصدومیتش ادامه می‌دهد: «در حال حاضر مشکلی ندارم. دوران نقاهت عضله دوقلویم تمام شده و آماده‌ام تا مدال طلایم را دوباره تکرار کنم.»

کرمی با قهرمانی دنیا غریبه نیست او یک بار در 19‌‌سالگی روی سکوی اول دنیا ایستاده و اهتزاز پرچم 3‌‌رنگ کشورمان را با غرور تماشا کرده، پس نباید رسیدن دوباره به چنین لذتی برایش دشوار باشد. این اعتقادی است که مهماندوست با اصرار بر آن تاکید می‌کند. البته مهماندوست در خصوص دیگر ملی‌پوشان دست به عصاتر نظر می‌دهد: «بچه‌ها نباید اسیر احساسات شوند. ما در جام جهانی به احساسات باختیم. اینها جوان هستند و در شرایط سخت بیشتر از روی احساس تصمیم می‌گیرند تا از روی تفکر و این موضوع اصلا به نفع ما نیست.»

او اضافه می‌کند: «من ماه‌ها با ملی‌پوشان کار کردم و راه‌های مهار احساسات را به آنها آموزش دادم. به هرحال این ترکیب قهرمانی آسیا را تجربه کرده و این بار آبدیده‌تر به میدان خواهد رفت.»

مهماندوست در خصوص کشورهای شرکت‌کننده در مسابقه‌های قهرمانی جهان این‌طور اظهار نظر می‌کند: «در این دوره مسابقات 134 کشور شرکت کرده‌اند. این یعنی 10 کشور بیشتر از دور قبل و همین موضوع نشان می‌دهد روز به روز به اعتبار تکواندو در دنیا افزوده می‌شود و این افزایش اعتبار باعث می‌شود ما در المپیک ماندنی شویم.»

سرمربی جوان تکواندوی ایران بهترین شگرد شاگردانش را برای رویارویی با حریف ضربات صورت می‌داند و بس. او می‌گوید: «با تمرین‌های مستمر این شگرد مهارناشدنی را در بچه‌ها نهادینه کرده‌ام. در حدی که واقعا پاها خطرناک شده است. اگر کسی در مسابقه از آن استفاده نکند کم‌کاری کرده است. ضربه پا بر صورت حریف یعنی به چنگ آوردن 3 امتیاز آن هم با کمترین زحمت.» او امیدوار است شاگردانش در مقابل مدعیانی چون کره جنوبی، اسپانیا، روسیه، آلمان، فرانسه و ترکیه که هر کدام تنها برای کسب مدال طلا روی شیاپچانگ می‌آیند از این شگرد استفاده کنند: «مخصوصا روسیه، باورتان نمی‌شود اگر بگویم روسیه از منطقه داغستان خود 3‌‌تکواندو کار بی‌نام ونشان را به مسابقه‌ها دانشجویان آورده بود که در میان بهت همه هر سه آنها فینالیست شدند. خب، این یعنی هندوانه در بسته. مطمئنا در این مسابقه‌ها باز هم از این اعجوبه‌ها رو می‌کنند. از طرفی کشورهایی چون نیجریه که در وزن 8 نفر اول جهان را در اختیار دارد یا مالی که وزن 6 را به انحصار خود در آورده، کار ما را برای رسیدن به قهرمانی جهان سخت خواهد کرد.» او با صراحت ادامه می‌دهد: «اما در ارتباط با تیم باید بگویم ما هیچ صدی را نگذاشتیم که نود را به مسابقه‌ها ببریم. از نظر من همه صد هستند. حال اگر روی سکوی اول جهان ایستادیم که مزد زحمات 8‌‌ماهه‌مان را گرفتیم. در غیر این صورت کارمان را انجام داده‌ایم. بالاخره مسابقه است و قرعه بد و کج اقبالی.» چهره‌اش در هم فرو می‌رود گویی با گفتن این جمله آخر، لرزه به اندامش افتاده. با حالتی مضطرب که البتهته مانده‌ای از دلخوری را هم چاشنی آن کرده، لب به گلایه باز می‌کند: «ببینید تکواندو جزو رشته‌های مدال‌آور کشورمان محسوب می‌شود. متاسفانه آن‌طور که باید به آن سرویس داده نمی‌شود. سالن تمرین جالبی نداریم. نگاه نکنید الان در آکادمی المپیک تمرین می‌کنیم. ما قسمت اعظم تمرین‌هایمان در آزادی بوده، از طرفی غذاهایی که برای ملی‌پوشان سرو می‌شود مجلسی است نه ورزشی و این اصلا جالب نیست. شاید تعجب کنید اگر بگویم فیزیوتراپ ما دستگاه فیزیو تراپی ندارد و مجبور است هر بار که بر سر تمرین می‌آید از یکی از همکارانش دستگاه فیزیوتراپی قرض کند! حالا امکانات آب‌درمانی که از ملزومات است، بماند... این امکانات تیمی است که داعیه قهرمانی جهان را دارد. باور کنید اگر این مشکلات جزئی رفع شود دیگر هیچ نگرانی و استرسی متوجه تیم نخواهد بود.»

وقتی گلایه سرمربی تیم ملی تکواندو ته می‌کشد، حسین تاجیک که تمرینش به اتمام رسیده وارد بحث می‌شود. او صحبتش را اینچنین آغاز می‌کند: «‌8 ماه، شبانه‌روز در اردو تلاش کردیم و عرق ریختیم. بچه‌ها برای کسب قهرمانی جهان انگیزه بالایی دارند. نمی‌خواهم از حالا پیش‌بینی کنم، اما مطمئنم تیم در مسابقه‌های جهانی می‌درخشد.» این قهرمان شهریاری بحث هوگوهای الکترونیکی را پیش می‌کشد: «در این مسابقه‌ها برای اولین بار از هوگوهای الکترونیکی استفاده خواهد شد و این موضوع به نفع تکواندوکاران سرعتی است. خوشبختانه بیشتر نفرات تیم ما سرعتی هستند. این موضوع شانس مدال‌آوری ما را به حد چشمگیری بالا خواهد برد.»

ساعت 4 را نشان می‌دهد. با صدای صوت مجید افلاکی آخرین تمرین ملی‌پوشان تکواندو کشورمان هم به اتمام می‌رسد. آنها پس از احترام به مربیانشان راهی رختکن می‌شوند. مهماندوست با عجله و برای آخرین بار به جمع چند خبر نگار حاضر در سالن می‌آید و تنها یک جمله می‌گوید: «به مردم بگویید برایمان دعا کنند» و سالن را ترک می‌کند. او می‌رود تا با پشتوانه 8‌‌‌ماه تلاش خالصانه شاگردانش آنها را به بام دنیا برساند.

میثم باقری، رضا نادریان، محمد باقری معتمد، علیرضا نصر آزادانی، یوسف کرمی، حسین تاجیک، مهدی احمدی، فرزاد عبدالهی، به سرمربیگری رضا مهماندوست و مربیگری بیژن مقانلو و مجید افلاکی کاروانی هستند که 22 مهرماه در شهر کپنهاگ دانمارک برای کشورمان روی شیاپچانگ می‌روند.

منیره جامی