در سوگ عشق

عشق به اولاد علی(ع) باعث می‌شود تا گردش رو زها معنای دیگری بیابد و فصل‌ها ابعاد تازه‌ای پیدا کنند. عشقی که گاه به شادی آل علی(ع) پیوند می‌خورد و گاه همنشین اندوه می‌شود.

اصلا همین عشق اولاد علی(ع) است که روزگاران این دیار را سبز می‌کند، سرخ می‌کند و سیاه. فردا یکی از همین روز‌هاست. روزی که به نام امام جعفر صادق(ع) گره خورده و یادآور شهادت این امام همام است. شهادت امام علم و تقوی و صداقت، کسی که سخنگویی از سوی لطیف عالم است و راستگویی از تبار الهی. فردا شهادت خسرو دین است، شهادت عالم شیعه، سوگ او سوگ عشق است و عزای او عزای شیعه.

فردا خورشیدی از تبار جاودانه عشق طلوع می‌کند که تا هنگامه ظهور فرزندش چشم‌ها به او خیره‌اند. سلام همه عاشقان به مزار معطر صادق آل محمد(ص) که همچون خورشیدی درخشان به آسمان بقیع نورانیت بارید. سلام همه ما به فرزند محمد مصطفی (ص) که دین جدش را زنده نگاه داشت و فقه جعفری را بنیان گذاشت. امامی که پرچم امامت را از پدرش که باقرالعلوم(ع) بود گرفت و به فرزندش موسی کاظم(ع) سپرد تا زمین هیچگاه از حجت حق خالی نماند.

... و زمین خالی نیست، دل‌های داغدار شیعیان جهان منتظر است، قرن‌های قرن است که انتظار با تار و پود فرهنگ تشیع گره خورده است. روز‌ها می‌گذرند و این عشق شعله می‌کشد.

محمد صفری