استفاده از عبارت غیرتهران به جای واژه معمول شهرستان از آن روست که به شخصه و در تمامی ‌وجوه زندگی، اعتقادی به تقسیم ایرانیان به 2 دسته تهرانی و شهرستانی نداشته و این بخش‌بندی غیرعادلانه را صرفاً یک سوءتفاهم می‌دانم. یکی از آفتهای سیاستهای برنامه‌ریزان هنری بویژه در حوزه تئاتر نیز متأثر از همین سوءتفاهم بوده و ماحصل آن نیز نهادینه شدن تبعیض میان هنرمندان تئاترتهران و غیرتهران از طریق اتخاذ تصمیماتی اشتباه است. از شیوه چینش آثار نمایشی گروه‌های تهرانی و غیرتهرانی در جشنواره‌های مختلف تئاتر (که بحثی جداگانه می‌طلبد) تا اختصاص بودجه‌های حمایتی و یارانه‌های دولتی به تولیدات نمایشی در پایتخت و بی‌نصیب بودن دیگر شهر‌ها از آن، همه چیز حکایت از این نگاه دوگانه دارد.
کد خبر: ۲۸۵۷۷۰

متاسفانه چنین تبعیضی در انجمن هنرهای نمایشی ایران نیز رخ داد که به عنوان نمونه باید به انعقاد تفاهم‌نامه انجمن هنرهای نمایشی ایران با ادارات کل ارشاد استان‌ها اشاره کرد. بر اساس این تفاهم‌نامه، هر استان برای تمامی‌ فعالیت‌های نمایشی خود در طول یک سال، مبلغی معادل 25 میلیون تومان دریافت می‌کند؛ رقمی‌ که فقط برای تولید و اجرای یک یا دو نمایش در تهران هزینه می‌شود. سال گذشته چنین رویه‌ای اجرا و امسال هم پیگیری شد.

متاسفانه از چند ماه پیش این تبعیض، شکلی بسیار جدی‌تر به خود گرفته و مصوبه‌ای جدید برای تئاتر تهران با نام قرارداد خرید خدمات هنری شکل گرفته که به آن قرارداد تیپ نیز گفته می‌شود. در این مصوبه، هنرمندان تئاتر در رشته‌ها و تخصص‌های مختلف درجه‌بندی شده و بر آن اساس دستمزد دریافت می‌کنند.

با در کنار هم قرار دادن تفاهم‌نامه انجمن هنرهای نمایشی ایران با استان‌ها و قرارداد خرید خدمات هنری در تهران و سپس انجام مقایسه‌ای ساده میان آن، واقعیتی نه‌چندان زیبا خودنمایی می‌کند. طبق تفاهم‌نامه انجمن هنرهای نمایشی با استان‌ها، اگر برای هر سال در هر استان حداقل 5کارگاه آموزشی، 2 نشست تخصصی، یک طرح پژوهشی یا چاپ یک نمایشنامه را ( آن هم در بدترین وضعیت) در نظر بگیریم، حداقل یک‌سوم از رقم 25 میلیون ‌باید صرف این فعالیت‌ها شده و دوسوم دیگر مبلغ اختصاص یافته که معادل 17میلیون تومان می‌شود به حمایت از تولید و اجرای حدود 50 نمایش در هر استان اختصاص می‌یابد؛ یعنی برای هر نمایش320 هزار تومان!

بـرهـمـیـن‌اسـاس ، دسـتـمـزد عـوامل نمایش را نیز می‌توان بسادگی تخمین زد؛ مثلاً دستمزد هر بازیگر درجه 1 حداکثر 50 هزار تومان می‌شود؛ در حالی که بر اساس قرارداد خرید خدمات هنری، دستمزد بازیگران تئاتر تهران از پنج میلیون و چهارصد هزار تا900 هزار تـومـان برای هر کار است. دستمزد کارگردان، نویسنده، طراح صحنه و لباس، آهنگساز و هزینه‌های مربوط به تأمین اقلام مورد نیاز نمایش‌ها نیز چنین شرایطی دارند.

اگرچه مبالغ پرداختی به هنرمندان تهرانی نیز چندان زیاد نیست، اما پرسش اساسی این است که چرا میان آنان که در پایتخت کار می‌کنند و کسانی که در شهرستان‌ها چراغ این هنر را زنده نگاه داشته‌اند، فاصله اینقدر باید زیاد باشد. به راستی فاصله میان تئاتر تهران و غیرتهران چقدر است؟ دلیل آن چیست؟حرفه‌ای بودن؟ این حرفه‌ای بودن چگونه به وجود آمده است ؟! اگر این شرایط برای هنرمندان تئاتر غیرتهران نیز ایجاد شود آیا آنها نیز حرفه‌ای نخواهند شد و آیا خیل عظیمی‌ از هنرمندان حرفه‌ای غیرتهرانی که در این شهر فعالیت می‌کنند به شهرهای خود بازمی‌گردند! تـئـاتـر تهران و غیرتهران از ابتدا جدا ازهم نبودند. اشتباه‌های پیاپی این فاصله را ایجاد کرد و روز به روز بر شکاف میان آنها افزود. آیا وقت آن نرسیده که از اشتباهات گذشته درس بگیریم؟

مهدی رمضانی

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها