پزشک خانواده

نقص شنوایی در افراد بالای 65 سال شایع است. تقریبا یک‌سوم افراد این گروه سنی کاهش شنوایی قابل توجهی دارند. شنوایی بعضی از آنها تنها اندکی کاهش می‌یابد و بعضی دیگر بسیار سخت می‌شنوند. کاهش شنوایی به علت افزایش سن را پیرگوشی نیز می‌نامند. معمولا پیرگوشی در میانسالی آغاز شده و سپس پیشرفت می‌کند. این کاهش شنوایی، هر دو گوش را مبتلا می‌کند؛ بویژه در مورد تشخیص صداها با فرکانس بالا. مردان بیشتر از زنان و شدیدتر از آنها به این اختلال دچار می‌شوند.

علائم و نشانه‌های پیرگوشی از تغییرات بخش حلزون یا اعصاب متصل به آن ناشی می‌شود. بخش حلزونی که یک حفره شبیه حلزون در گوش داخلی است، حاوی هزاران موی ظریف است که ارتعاشات صوتی را به پیام‌های الکترونیکی تبدیل می‌کند. زمانی که بعضی از این موها یا خود عصب شنوایی آسیب ببینند، پیام‌ها به طور موثر منتقل نمی‌‌شود و در نتیجه کاهش شنوایی رخ می‌دهد. کاهش شنوایی وابسته به سن همانند کم‌شنوایی ناشی از آلودگی صوتی، نوعی کری عصب (کری حسی عصبی)‌ است.

اغلب اوقات، افراد مبتلا به کاهش شنوایی وجود این مشکل را انکار می‌کنند. گاهی اوقات مبتلایان به پیرگوشی، متوجه می‌شوند که شنیدن اصوات با فرکانس بالا مثل صدای زنان و بچه‌ها سخت‌تر از شنیدن اصوات کم فرکانس‌تر مردان است. همچنین شاید احساس کنید فهم سخنانی که در میان جمع گفته می‌شود مشکل‌تر از زمانی است که تنها یک فرد صحبت می‌کند. کاهش شدید شنوایی تهدید‌کننده سلامتی نیست، اما در انجام کارهای روزمره تداخل ایجاد کرده و می‌تواند باعث گوشه‌گیری و انزوای اجتماعی شود.

پیرگوشی از راه جراحی یا به وسیله دارو قابل درمان نیست، سمعک تنها راه درمان است. شما همچنین می‌توانید چند شیوه مفید را نیز یاد بگیرید. این شیوه‌ها شامل لب‌خوانی، گفتگوی رودررو، کاستن از صداهای زمینه‌ای مثل خاموش کردن تلویزیون یا ماشین ظرفشویی و بستن پنجره‌ها برای پرهیز از صدای خیابان و استفاده حداکثر از راهنماهای غیرشنیداری مثل اشاره‌ها و حالت‌های صورت فرد گوینده هستند. این شیوه‌ها به فهم گفتار اطرافیان کمک می‌کند.

چند پیشنهاد در مورد نحوه ایجاد ارتباط بهتر با فرد مبتلا به سنگینی گوش:

بیش از آغاز صحبت، ابتدا مطمئن شوید که توجه شخص به شما معطوف است. به‌سادگی نام او را صدا بزنید تا توجه‌اش به شما جلب شود.

رودرروی شنونده قرار بگیرید.

اگر افراد مبتلا، بسختی می‌شنوند، با صدای بلندتری صحبت کنید و مودبانه از وی بپرسید آیا صحبت شما را شنیده و متوجه شده است؟

به حالت عادی ولی کمی آهسته‌تر و با مکث بیشتری صحبت کنید.

در فاصله چند قدمی با شخص شنونده قرار بگیرید.

در صورت امکان، اصوات موجود در محیط را کاهش دهید، مثلا رادیو و تلویزیون را خاموش کنید.

در صورت امکان به شکل فرد به فرد یا یک گروه کوچک صحبت کنید.

وقتی موضوع صحبت عوض می‌شود به شنونده اطلاع دهید.

اگر شنونده از فهم آنچه گفته شده است مطمئن نیست، بیشتر برای وی توضیح دهید.

سوالات پزشکی خود را با ما در میان بگذارید.