بیماری‌های مزمن و پوست‌

دیابت‌

دیابت یکی از شایع‌ترین بیماری‌های فعلی جامعه است که عوارض آن همه اعضای بدن از جمله پوست را درگیر می‌سازد. گلوکز سوخت اصلی بیشتر سلول‌های بدن انسان است. از طرف دیگر بالا بودن سطح گلوکز در خون چنانچه در بیماری دیابت دیده می‌شود، با عوارض مزمن متعددی همراه است. دوسوم بیماران مبتلا به دیابت دچار عوارض و واکنش‌های پوستی می‌شوند.

در دیابت فعالیت سلول‌های پوست مختل شده، در نتیجه باعث پیدایش تظاهرات مزمن پوستی در دیابت می‌شود.
بسیاری از این تظاهرات به علت مشکل در عملکرد عروق کوچک پوست بوجود می‌آید.

برخی از علائم جلدی به عنوان کلید تشخیصی و ظن بالینی برای دیابت یا عوارض آن به کار می‌روند و تشخیص بموقع آنها می‌تواند از لطمات شدیدتر به بیمار جلوگیری کند.

عفونت‌های جلدی شایع‌ترین بیماری پوستی است که در فرد دیابتی دیده می‌شود. در بین عفونت‌های پوستی علل قارچی شایع‌تر از عوامل میکروبی است.

4 نوع از ضایعات جلدی با فراوانی بیشتری در افراد دیابتی دیده می‌شود. شایع‌ترین عارضه وجود تکمه‌های پوستی است. این تکمه‌ها به صورت برجسته پوستی با رنگ زرد مایل به قهوه‌ای دیده می‌شود که معمولا در ناحیه قدامی ساق پا و بیشتر در زنان بروز می‌کند.

افراد مبتلا به دیابت نوع یک معمولا پوست بسیار خشک دارند. برخی محققان خارش را مهم‌ترین علامت پوستی بیماری‌ دیابت می‌دانند. سردی و رنگ پریدگی پوست اندام تحتانی هم به وفور دیده می‌شود.

«درموپاتی دیابتی» علامت پوستی شایع دیگری است که در بیماران دیابتی دیده می‌شود. این عارضه که بیشتر در افراد مبتلا به دیابت نوع یک دیده می‌شود شامل ایجاد لکه‌هایی در ناحیه قدامی ساق پا و ضایعات تیره رنگ بر روی ساق پاست و متاسفانه روش درمانی موثری برای این افراد مبتلا وجود ندارد. درموپاتی دیابتی بیشتر در افراد بالای 50 سال دیده می‌شود.

بیماری دیابت موجب می‌شود تا زخم‌های پوستی دیر التیام یابد. اگر بدن شما زخم شده و دیر بهبود یافته است، به بیماری دیابت مشکوک شوید.

درگیری کلیه‌

تقریبا شایع‌ترین و در بیشتر موارد اولین علامت پوستی در نارسایی کلیه کم‌خونی است که به صورت رنگ پریدگی تظاهر پیدا می‌کند. بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه پوست خشکی دارند که گاهی با پوسته‌های ظریفی همراه است. کوچک شدن اندازه غدد عرق در این بیماران ممکن است در ایجاداین علامت دخالت داشته باشد. البته باید توجه کرد داروهای مختلفی که این بیماران مصرف می‌کنند نیز عامل تشدیدکننده خشکی پوست آنان است.

تیره شدن رنگ پوست و ناخن در بسیاری از بیماران وجود دارد. تیره شدن ناخن معمولا محدود به قسمت انتهایی ناخن است، البته قسمت انتهایی ناخن امکان دارد قهوه‌ای یا قرمز هم شود. قسمت ابتدایی ناخن سفید رنگ می‌شود، بنابراین نمای مشخصی را ایجاد می‌کند که در حدود 10 درصد بیماران مبتلا به نارسایی کلیه دیده می‌شود.

نقاط خونریزی کوچک در پوست شایع است که احتمالا به علت کاهش پلاکت‌های خون  یا اشکال در عملکرد این سلول‌هاست.

ترمیم زخم در بیمارانی که نارسایی کلیه دارند، طولانی‌تر است و این بیماران ممکن است بیشتر مستعد زخم بستر باشند. اکثریت بیماران مبتلا به نارسایی کلیه خارش آزاردهنده‌ای را در بعضی از مراحل پیشرفت بیماری خود تجربه می‌کنند. در بعضی از بیماران دیالیز باعث بهبودی خارش می‌شود در حالی‌که در بعضی دیگر از بیماران ممکن است دیالیز سبب شروع خارش شود.

تقریبا 80 درصد بیمارانی که دیالیز می‌شوند، خارش دارند و اگرچه پوست بعضی از بیماران خشک به نظر می‌رسد اما اکثر بیماران پوست طبیعی دارند. از آنجایی که خارش در نارسایی حاد کلیه غیرمعمول است و کاهش میزان اوره خون باعث بهترشدن خارش نمی‌شود، علت اصلی خارش در این بیماران روشن نیست.

کیفیت خارش نیز در بین این بیماران متفاوت است. در بعضی بیماران خارش دائمی، وسیع و شدید بوده و در بعضی ممکن است موقتی و محدود به یک قسمت باشد. استفاده از آنتی‌هیستامین و پمادهای کورتن‌دار در کنترل این خارش مؤثر نیست. اما کرم‌های مرطوب‌کننده در افرادی که پوست خشک دارند ممکن است موجب بهبود خارش شود. در طولانی مدت تنها پیوند کلیه می‌تواند سبب تسکین دائمی این عارضه ناراحت‌کننده در این بیماران شود.

البته توجه داشته باشید تظاهرات پوستی در نارسایی کلیه در موارد پیشرفته بیماری دیده می‌شود.