مهندسی محبت‌به فرزندان‌

محبت کردن حد و مرز ندارد

وقتی از پدر یا مادری بپرسید که چقدر کودکشان را دوست دارند به شما خواهند گفت بی‌اندازه و بی‌‌نهایت فرزندشان را دوست دارند، پس دلیلی ندارد در ظاهر از این محبت کاسته شود و جلوه‌های بیرونی خود را از دست بدهد. شما باید همانطور که بی‌نهایت کودک خود را دوست دارید همان‌طور بی‌حد و مرز به او محبت کنید. محبت باید در متن روابط شما با کودکتان باشد به طوری که پاسخ داده شود یعنی شما باید محبت کودکتان را پاسخ دهید و او هم محبت شما را، تا این تقابل به شکل تکامل یافته باعث رشد احساسات کودک شود.

هر کدام از انسان‌ها محبت را به شکلی می‌شناسند؛ بعضی‌ها محبت زبانی را دوست دارند، بعضی‌ها محبت مادی را، عده‌ای محبت را در وفاداری و تقسیم نکردن آن با دیگری می‌بینند و عده‌ای محبت را در مهربانی کردن؛ اما کودکان از ما بزرگتر‌ها یاد می‌گیرند که جلوه‌های محبت چیست. وقتی شما هر بار که بخواهید به کودکتان محبت کنید برای او هدیه‌ای می‌خرید ناخودآگاه به او یاد می‌دهید که محبت همیشه یک چیز خریدنی و مادی است، وقتی کودکتان بزرگ می‌شود یاد می‌گیرد که محبت دیگران را باید با هدیه و پول خریداری کند. اگر هرگاه که کودکتان کار اشتباهی می‌کند به او بگویید دیگر دوستش ندارید یا بر عکس وقتی بچه خوب و حرف گوش کنی هست به او بگویید حالا دوستش دارید او یاد می‌گیرد که محبت تنها در قبال خوب و سربه راه بودن و حرف طرف مقابل را گوش دادن است و وقتی بزرگ شود یاد می‌گیرد برای این‌که دیگران دوستش داشته باشند به تمام حرف‌های آنها گوش دهد و نه گفتن برایش سخت می‌شود. اگر محبت‌تان را نصیحت کردن و ایراد گرفتن به کودکتان بدانید و دائما در حال اصلاح رفتار او باشید و فکر کنید تعریف و تمجید از کودکتان او را لوس می‌کند باعث می‌شوید که فرزندتان هیچ گاه محبت شما را حس نکند و در بزرگسالی جذب چاپلوسی و محبت‌های ظاهری دیگران شود؛ چرا که او تشنه محبت باقی مانده و هیچ گاه از جانب پدر و مادرش سیراب نشده است. اگر دائما از کودکتان تعریف و تمجید کنید و به او از لحاظ جسمانی و سلامتی بیش از حد برسید و محبت را تنها در تغذیه مناسب و تعریف کردن بیجا از کودکتان بدانید، او دیگر به انتقاد‌های سازنده‌ای که ممکن از سر دلسوزی و دوست داشتن باشد توجهی نمی‌کند و فکر می‌کند هر کسی که از او انتقاد کند او را دوست ندارد و در برابر انتقاد شکننده می‌شود.

محبت سازنده، بی قید و شرط‌

محبت پدر و مادر به کودکشان باید بی قید و شرط باشد؛ چرا که در واقع فرزند شما هر شکلی که باشد با هر رفتار و گفتار، شما او را دوست دارید پس باید این را به او نیز منتقل کنید. فراموش نکنید که ما باید محبت صادقانه و واقعی را به کودک خود ابراز کنیم و هر گونه تحریف در اندازه و شکل واقعی آن از صداقت محبت ما کم می‌کند.

هیچ گاه برای این‌که کودکتان دوست داشته شود شرطی نگذارید و به او دائما بگویید که دوستش دارید. فرزندتان را در هر سنی که هست دائما در آغوش بگیرید و ببوسید.

یادتان باشد محبت کردن به معنی گوش دادن به تمام خواسته‌های کودکتان نیست.

تا سن 3 سالگی ما باید به تمام نیاز‌ها و خواسته‌های کودکمان پاسخ مثبت بدهیم و در مواردی که خواسته آنها نامعقول باشد و برآورده کردن آن نا ممکن، باید حواس او را از آن موضوع پرت و به موضوع دیگری معطوف کنیم. مثلا اگر کودک 2 ساله‌ای اسباب بازی کودک دیگری را می‌خواهد باید سر او را با چیز دیگری گرم کنیم. خوشبختانه کودکان زیر 3 سال خیلی زود خواسته شان را فراموش می‌کنند و به چیز دیگری مشغول می‌شوند؛ اما وقتی کودک به حرف می‌افتد و کم کم می‌توان با او وارد گفتگو شد با گفتاری که با منطق کودک سازگار و برای او قابل درک باشد، خواسته‌های نامعقول او را رد کرده و در مواردی با او مخالفت می‌کنیم تا او کم کم بفهمد که دنیای بیرون به تمام درخواست‌های او پاسخ مثبت نمی‌دهد. پس محبت بی قید و شرط به معنی این نیست که ما باید به تمام درخواست‌های کودکمان پاسخ مثبت بدهیم، محبت بی قید و شرط یعنی ما در همه حال به کودکمان بگوییم که دوستش داریم حتی هنگامی که او کار اشتباهی می‌کند. وقتی انتقاد‌های ما همراه با مهر و جملات محبت آمیز باشد بسیار سازنده تر است.

 هدیه خریدن برای کودکان بسیار برای پدر و مادر لذت‌بخش است؛ اما زیاده روی در آن می‌تواند برای کودک مضر باشد، وقتی کودک ما به چیزی احتیاج دارد که البته نیازش باید معقول باشد ما احتیاجش را برطرف کرده و وسیله مورد نیازش را برایش می‌خریم؛ اما هدیه باید با مناسبت و به عنوان پاداش برای کودک باشد و نباید کودک را به هدیه‌های گران‌قیمت عادت دهیم تا از هدیه‌های کوچک ما لذت نبرد و به جنبه مادی هدیه سوق داده شود.

ما همیشه باید خوبی‌ها و بدی‌های کودکمان را به طور منطقی و واقعی ببینیم و هیچ کدام از خصلت‌ها و رفتار‌های کودکمان را بزرگ نکنیم و او را همان‌طور که هست ارزیابی کنیم، نه آن‌طور که خودمان دوست داریم یا آن‌طور که از آن می‌ترسیم. بعضی پدرها و مادرها کودکشان را با عینک بدبینی یا عینک خوشبینی نگاه می‌کنند و خود را از دیدن واقعیت وجود کودکشان محروم می‌کنند. همان‌طور که نباید از رفتار‌های بد کودکمان راحت بگذریم، رفتار‌های خوب او را نیز باید ببینیم و از او تعریف کنیم. راجع به رفتار‌های کودکتان با او صحبت کنید و با خود او به بحث بپردازید؛ ریشه رفتارهایش را کشف کنید و به او بگویید که رفتار‌های بدش به چه دلیل بد و رفتار‌های خوبش به چه دلیل خوبند.  به او بگویید که دوستش دارید و برای همین می‌خواهید تمام رفتارهایش درست باشد؛ اما این را هم درک می‌کنید که هر انسانی اشتباه می‌کند و اشتباه‌های او باعث نمی‌شود که شما او را دوست نداشته باشید.

محبت کردن اصولی و درست هیچ گاه کودک را لوس نمی‌کند، بلکه باعث می‌شود  از مهر و محبت سیراب شود و هیچ گاه به دنبال محبت، بیرون از خانواده خود نگردد و جذب محبت‌های ظاهری نشود. همیشه بگذارید برای کودکتان منبع مهر و محبت باشید و او از هر جا بتواند به شما پناه بیاورد و از شما در هر زمینه‌ای کمک بخواهد. مهر و محبت بی دریغ صمیمیتی به وجود می‌آورد که شما را در راه تربیت کودکتان موفق تر خواهد کرد. فکر کنید کودکتان نمی‌داند که شما چقدر او را دوست دارید، پس دائما باید به او بگویید که از صمیم قلب و همیشه او را دوست دارید.     

حدیث میرزایی‌