رمز و راز موفقیت در ورزش جانبازان و معلولان

محمود خسروی‌وفا که به عنوان جانباز جنگ تحمیلی و یکی از یادگارهای سال‌های دفاع مقدس، طی این سال‌ها بیشترین خدمت را به ورزش جانبازان و معلولان ایران کرده است تا این قشر گرانقدر در مسیر افتخارات تازه ثابت‌قدم پیشتازی کند، در طول بازی‌های پارالیمپیک 2008 پکن یا بر روی تخت بیمارستان بود و یا در اتاق محل اقامتش در دهکده بازی‌ها استراحت مطلق می‌کرد تا خون لخته شده‌ای که در پای قطع شده‌اش نفوذ کرده بود با نسخه پزشکان و آمپول‌های تزریقی، به کنترل درآمده و رئیس دوست‌‌داشتنی ورزش جانبازان و معلولان را از خطری مهلک مصون دارد.

البته در ایام پارالیمپیک و به واسطه دور بودن خانواده، بیماری خسروی‌وفا در رسانه‌ها چندان برجسته نشد تا رئیسی که همواره خود را خدمتگزار جامعه ورزش دانسته و با تکیه کلام «کارگر شما هستم» در بین ورزشی‌ها و غیرورزشی‌ها شهره است، برخلاف تمام بازی‌های قبلی، از روی تخت بیمارستان و اتاق محل استراحت اخبار و نتایج ورزشکاران جانباز و معلول را دنبال کند.

او تنها به احترام حضور رئیس‌جمهور در دهکده بازی‌های پارالیمپیک و دیدار با ورزشکاران اعزامی، برای دقایقی با ویلچر در مراسم استقبال حاضر شد تا به نوبه خود از اقدام تاریخی و بی‌سابقه بالاترین مقام اجرایی کشور در توجه اساسی و اهمیت قایل شدن به ورزش جانبازان و معلولان تقدیر و تشکر کرده باشد.

اگرچه رئیس بسیار صبور بوده و عادت ندارد از کمبودها و بی‌توجهی‌ها لب به گله و شکوه بگشاید، اما کیست که نداند در پارالیمپیک خسروی‌وفا از پا افتاد، چون در المپیک برخورد مناسبی به عنوان یک جانباز و مسوول ورزشی با وی صورت نگرفت تا او که بی‌سر و صدا به تهران بازگشته بود، به واسطه آن فشارها و دوندگی‌ها در المپیک، با لخته شدن خون در پای آسیب‌دیده‌اش در بازی‌های پارالیمپیک مجبور به استراحت مطلق شود.

به هر حال و از آنجا که کار صادقانه هیچ زمان بدون پاسخ نمی‌ماند، در بازی‌های پکن نیز حضور کاروان ورزش جانبازان و معلولان ایران قرین با موفقیت شد تا در مسابقاتی که به لحاظ ادغام کلاس‌‌ها، یکی از سخت‌ترین ادوار بازی‌های پارالیمپیک به حساب می‌آمد، افتخاری دیگر در عرصه رقابت سخت و دیدنی ورزشکاران جانباز و معلول به نام ایران نوشته شود.

توجه به کیفیت، نه کمیت‌

اما سیاست حضور در بازی‌های پارالیمپیک 2008 پکن که ششمین حضور ورزش ایران در این بازی‌ها به حساب می‌آمد، بر مبنای حضوری کیفی و با کیفیت شکل گرفت تا نه صرف مدال، کسانی را به بازی‌ها گسیل داریم که بتوانند در میدان رقابت حضوری پررنگ داشته و جایگاه خود را به لحاظ انفرادی و تیمی ارتقاء بخشند.

روی این اصل نیز از 94 سهمیه به دست آمده برای حضور در پارالیمپیک، 74 ورزشکار در قالب 9 رشته راهی آوردگاه پکن 2008 شدند تا با همبستگی و تلاشی بی‌شائبه، حضور ششم در عرصه بازی‌ها نیز ختم به خیر شده و ناکامی المپیک تحت فرکانس‌های مثبت پارالیمپیک تا حدودی کمرنگ شده و انرژی تازه‌ای راوارد بدنه ورزش ایران سازد.

آنچه مسلم است اگر خواهان ارتقای کیفی ورزش در سطح کشور هستیم، باید بررسی کرده و ببینیم رمز و راز موفقیت ورزش جانبازان و معلولان ایران چیست؟ و چرا در عرصه پارالیمپیک موفق می‌‌شویم و در المپیک نه؟

این درست که المپیک و پارالیمپیک در دو سطح متفاوت برگزار می‌شوند، اما اولا باید به این نکته توجه داشت که مسابقات پارالیمپیک نیز طی این سال‌ها رشد قابل توجهی را به خود دیده و به تبع آن کشورها در این بخش دست به سرمایه‌گذاری لازم زده و در سطح کیفی بالایی در بازی‌ها به میدان می‌آیند.

یعنی همپا با ادغام صورت گرفته و تجمع قهرمانان نخبه در یک کلاس، مدال‌آوری در پارالیمپیک سخت و سخت‌تر شده است و این گونه نیست که براحتی مدالی را به قهرمانی تقدیم کنند.

اضافه بر آن که برنامه‌ریزی برای حضور در بازی‌های المپیک و پارالیمپیک، موضوعی نیست که خواسته شود در آن تشکیک و تفاوتی قایل شد. متاسفانه رویکرد ما به حضور در المپیک بلندمدت و طبق برنامه‌ای 4 ساله نیست و با وجود شعارهایی که داده می‌شود تنها در سال آخر منتهی به بازی‌ها، یادمان می‌افتد که قرار است در المپیک حاضر شویم و روی این اصل نیز همواره نیم‌بند در عرصه مسابقات به میدان می‌رویم تا دستمان نیز از مدال‌آوری کوتاه باشد و خرما بر نخیل. خوشبختانه طی این سال‌ها عادت کرده‌ایم که انتظاراتمان را از ورزش محدود سازیم، یعنی همین که بتوانیم مدال‌های 4 سال قبل را تکرار سازیم، کلاهمان را به هوا می‌اندازیم.

حجت‌الله اکبر‌آبادی‌