بازیگری مثل آشپزی ‌است‌

پس از فارغ‌التحصیلی از کالج، به مدرسه درام بیل رفت و یک سال در آنجا به فراگیری بازیگری پرداخت، سپس به اکتورز استودیو پیوست و تحت تعلیم استراسبرگ، تئوریسین و سینماگر بزرگ قرار گرفت. استراسبرگ معتقد بود، نیومن استعداد شگرفی دارد و می‌تواند به بازیگری همپایه مارلون براندو تبدیل شود. به نظر او، پل نیومن زیاده از حد خوش‌چهره بود و همین موضوع باعث می‌شد بیش از براندو بشود از استعدادش استفاده کرد، زیرا تماشاگر مسحور و مجذوب زیبایی او می‌شود.

پل نیومن اولین بار سال 1953 در نمایشی به نام «پیک‌نیک در برادوی» ظاهر شد و پس از این نمایش بود که با شرکت برادران وارنر قرارداد امضا کرد. او با فیلم «جام نقره‌ای» سال 1954 وارد دنیای سینما شد. فیلم بعدی‌اش «کسی آن بالا مرا دوست دارد» (1956)‌ بود. او در این فیلم، نقش بوکسوری به نام راکی گرازیانو را ایفا کرد (نقشی که قرار بود جیمز دین بازی کند)‌ و بازی‌اش با نقدهای مثبتی از جانب منتقدان روبه‌رو شد. هالیوودی‌ها این جوان را جایگزین مناسبی برای مارلون براندویی می‌دانستند که در آن زمان، حاضر نبود در هر فیلمی بازی کند. مارلون براندو در آن سال‌ها شاخص‌ترین چهره بازیگری آمریکا و حتی جهان بود، اما اصول حرفه‌ای خود را داشت و حاضر نبود در هر فیلمی مقابل دوربین برود. به همین دلیل تهیه‌کنندگان به دنبال چهره جایگزین او بودند. علاوه بر این، پس از مرگ جیمز دین در جوانی، خلا چهره‌های جذاب در هالیوود بسیار احساس می‌شد. بسیاری از نقش‌هایی که او را به شهرت رساند، برای قامت جیمز دین دوخته شده بود. آن حس ترحم‌خواهی و خودخواهی نوجوانانه که در بازی جیمز دین موج می‌زد، در پل نیومن با تبدیل شدن به نوعی اعتماد به نفس، تعدیل شد. ظرفیت بالقوه او برای نمایش بزهکاری بدون آن که نفرت تماشاگر را برانگیزد، او را به بازیگری ایده‌آل برای فیلمسازان تبدیل کرد.

او سال 1957 برای بازی در فیلم «تابستان داغ طولانی» برنده جایزه بهترین بازیگر مرد از جشنواره کن و جایزه بهترین بازیگر مرد خارجی از انجمن نویسندگان فیلم اسپانیا شد. سال 1958 در فیلم «گربه‌ای روی شیروانی داغ» به کارگردانی ریچارد بروکس که براساس نمایشنامه‌ای از تنسی ویلیامز ساخته شد، بازی کرد. بازی او در این فیلم، در کنار الیزابت تیلور از نقش‌های فراموش‌نشدنی‌اش در تاریخ سینماست.

دهه 60 سال‌های یکه‌تازی نیومن بود. او با بازی در فیلم‌هایی همچون «جایزه» (1963)‌، «هاد» (1963)‌، «لوک خوش‌دست» (1967)‌ و «بوچ کسیدی و ساندنس کید» (1969)‌ به مرد افسانه‌ای هالیوود تبدیل شد.

نیومن در آن سال‌ها، تهیه‌کنندگی و کارگردانی چندین فیلم سینمایی را نیز به عهده داشت که از جمله این فیلم‌ها می‌توان به «راشل راشل» (1968)‌ که نامزد دریافت اسکار بهترین فیلم شد و جایزه گلدن گلوب را برای بهترین کارگردانی، اشاره کرد.

ایفای نقش در یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های جهان‌

سال 1969 پل نیومن و رابرت ردفورد، 2 ستاره بزرگ تاریخ سینما کنار هم در فیلم «بوچ کسیدی و ساندنس کید» به ایفای نقش پرداختند که نتیجه این همکاری، فیلمی بود که جزو پرفروش‌ترین فیلم‌های جهان شد.

فیلم نیش با بازی پل نیومن (1973)‌، برنده 7 جایزه اسکار شد و دهه 80  نیز او با بازی در فیلم حکم، برای ششمین بار نامزد جایزه اسکار شد. سال 1986 در «رنگ پول» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی کنار تام کروز‌ بازی کرد و جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را از آن خود کرد.

نیومن در 1986 برای نقش‌آفرینی‌های جذاب، ثبات شخصیت و تعهد نسبت به مهارت‌های خود، اسکار افتخاری و سال 1994 جایزه انساندوستانه جین هرشولت را گرفت. سال 1995 برای فیلم «هیچ کس احمق نیست» جایزه خرس نقره‌ای جشنواره برلین را به دست آورد.

2 جایزه بهترین بازیگر مرد از انجمن منتقدان فیلم نیویورک در سال‌های 1994، بخشی دیگر از موفقیت‌های هنری او در عالم سینماست. او برای فیلم‌های آدم عاقل و جاده‌ای رو به تباهی (2002)‌ 2‌‌بار دیگر و در مجموع، 10 بار نامزد اسکار شد.

نیومن حتی در مرز 80 سالگی نیز فعال بود و سال 2005 برای مجموعه تلویزیونی سقوط امپراتور تولید شبکه HBO، برنده جایزه امی و گلدن‌گلوب شد. آخرین حضور او در سینما، صداپیشگی در کارتون ماشین‌ها بود که در آن به جای داک هادسن حرف زد.

در سال‌های 1970 او با اعتراف به این که از بازیگری خسته شده، مجذوب مسابقه‌های اتومبیلرانی شد و از 1977 به طور حرفه‌ای به این رشته روی آورد. او و تیم رانندگی‌اش پس از آن در چند مسابقه مهم در آمریکا صاحب مقام شدند که از جمله آنها می‌توان به مقام پنجم مسابقه‌های دیتونا در 1977 و مقام دوم رقابت‌های لومان در 1979 اشاره کرد.

نیومن سال 1979 به مجله پیپل گفت: اتومبیلرانی بهترین کاری است که برای رهایی از هالیوود بلدم. من مسابقه اتومبیلرانی را دوست دارم؛ اما برای من در دنیا، غذاها و فیلم‌ها هیجان‌آورتر هستند و نمی‌توانم آنها را رها کنم. در مسابقه یقینا هزارم‌های ثانیه مشخص می‌‌کنند که چه کسی بهتر است؛ اما در یک فیلم یا دستور آشپزی، هیچ راهی وجود ندارد که بدانید مواد و مصالح به کار رفته در آخر چه نتیجه‌ای می‌دهند. بهترین مصالح ممکن است به بدترین نتیجه برسند و بدترین‌ها عالی از کار دربیایند. به نظر من، آشپزی مثل بازیگری است و بازیگری مثل آشپزی.

نیومن آخرین بار در 79 سالگی پشت اتومبیل مسابقه‌ای نشست و رکورددار مسن‌ترین قهرمان مسابقات حرفه‌ای اتومبیلرانی شد.

در کنار فعالیت سینمایی، پل نیومن به کارهای خیریه نیز می‌پرداخت. وی از طریق تاسیس یک شرکت مواد غذایی توانست درآمدی نزدیک به 250 میلیون دلار در سال داشته باشد و این پول را در اختیار سازمان‌های خیریه قرار می‌داد. وی موسسه دیگری نیز برای حمایت از کودکان سرطانی تاسیس کرد. نیومن سال 2006 رستورانی نیز برای کمک به نیازمندان افتتاح کرد که بسیار به آن افتخار می‌کرد.

اسکات، تنها فرزند پسر او سال 1978 به علت استفاده بیش از حد مشروبات الکلی درگذشت. پل نیومن از همسر اول خود صاحب 2 دختر به نام‌های سوزان و استفانی و یک پسر شد و از همسر دومش، جون وودوارد 3 دختر به نام‌های ملیسا، نل و کلرا دارد.

پل نیومن بر اثر سرطانی که سال‌ها با آن دست و پنجه نرم می‌کرد، 5 مهر امسال درگذشت. 

مهری توکلیان‌