با صدای بلندتر کری بخوان‌

اما می‌توانیم به این جام ربایی استقلال و پرسپولیس در فصلی که هم سپاهان تا بن دندان مسلح و مجهز بود و هم صبا مثل تمامی فصول گذشته خود را متمول و بی‌نیاز از دغدغه‌های مالی می‌دید و البته در این میان سایپا و پیکان به عنوان تیم‌های پر پشتوانه داخلی می‌توانستند در کورس مدعیان قرار بگیرند، اشاره کنیم. پرسپولیس و سپاهان در حالی راهی آسیا می‌شوند که انگار تمامی قاره انتظار این دو را می‌کشد. به آنچه در پیش رویمان قرار گرفته است، نگاهی می‌اندازیم و البته تصور می‌کنیم آنچه در پس زمینه این حضور قطب‌های واقعی در فوتبال آسیا وجود دارد، بیش از تمامی این روزها و کری خوانی‌های جذاب و باشکوه خواهد بود.

روزهایی کاملا فوتبالی را پیش‌رو خواهیم داشت. استقلال و پرسپولیس پس از سال‌ها گوشه‌نشینی و عزلت می‌توانند در آسیا قد علم کنند. بی‌شک پرهوادارترین تیم‌های آسیایی فوتبال قاره همین 2 تیم هستند و احتمالا کنفدراسیون فوتبال آسیا هم از این غیبت 6 ساله به تنگ آمده بود. اکنون فرصتی فراهم می‌شود تا بار دیگر بزرگترین ورزشگاه قاره شاهد حضور یکصد هزار نفری استقلال و پرسپولیس شود. این برای کنفدراسیون آسیایی هم یک حسن است.

اما باید برای رسیدن به روزهای کاملا فوتبالی فصل جاری لحظه شماری کنیم. لیگ باز هم آغوش خود را باز می‌کند و جاذبه‌های تمام نشدنی‌اش را به هواداران این دو تیم می‌بخشد. پرسپولیس برای دفاع از عنوان قهرمانی‌اش می‌آید، استقلال مطمئنا به این جام حذفی راضی نیست و صدر را می‌جوید و تیمی مثل سپاهان پس از تمامی ولخرجی‌هایش باید لیگ را با یک قهرمانی جبران کند. آنها 6 سال است به جام قهرمانی لیگ دست نیافته‌اند و این برای متمول‌ترین تیم لیگ یک فاجعه است! استقلال اهواز، صباباتری، پاس و حتی سایپا را هم به این سیاهه اضافه کنید. لیگ هست و دو داربی، دو جدال دوباره پرسپولیس و سپاهان و البته استقلالی که یاد خوشی از حریف اصفهانی ندارد. کنار اینها می‌توانیم به حساسیت ویژه دیدارهای ملی اشاره کنیم. مقدماتی جام جهانی وارد مرحله نهایی می‌شود و حالا باید منتظر صعود تیم بود که می‌خواهد میان استرالیا، کره جنوبی، عربستان، ژاپن، ازبکستان، بحرین و... بجنگد. آیا با همین اوصاف دلهره‌ای دلنشین وجودت را فرا نمی‌گیرد؟ به این سیاهه، حضور آسیایی استقلال و پرسپولیس و احتمال دیدار فوق‌العاده زیبای این دو در آزادی را مقابل هم در آسیا اضافه کنید.

سال فوتبالی ایران از راه می‌رسد و بی‌شک چنین سالی از گذشته‌هایی که تیم‌های صنعتی و کم‌هوادار به لیگ قهرمانان می‌رفتند، دلنشین‌تر است.

به ورزشگاه‌های امارات بروید. آنجا چند استادیوم 50 هزار نفری می‌بینید؟ می‌توانیم با قاطعیت از نبود چنین نعمتی حرف بزنیم. شیوخ عربی نه به واسطه کمبودها و ناتوانی مالی که در حقیقت به واسطه عدم برخورداری از نیروی انسانی برای پر کردن سکوها از چنین ورزشگاه‌هایی بی‌بهره هستند. پس امارات درست مثل چین، قطر و حتی کره جنوبی و عربستان از نگاه هواداری در پشت سر پرسپولیس و استقلال قرار می‌گیرند. کافی است تا میانگین حضور تماشاگران این دو قطب تهرانی در آسیا را حدود 70 هزار تماشاگر تخمین بزنیم. این رقم را فقط می‌توانیم در کشور ژاپن و میان هواداران دو آتشه باشگاهی این کشور ببینیم. پس طبیعی خواهد بود اگر سرمایه‌گذارانی که با کنفدراسیون فوتبال آسیا برای تبلیغات مالی در تعامل هستند به سوی ایران گرایش پیدا کنند،  گروه‌های ایرانی بیش از دیگر گروه‌ها مورد توجه قرار خواهند گرفت و منطقی‌تر است اگر بخواهیم از چنین فرصت ایده‌آلی به نحو احسن استفاده کنیم.

تبلیغات به معنی ورود ارز به داخل کشور محسوب می‌شود و اگر در این راه کنفدراسیون فوتبال آسیا را متوجه میزان هواداران داخلی و خارجی تیم‌های استقلال و پرسپولیس کنیم، این شانس که قدرت‌های اجرایی و
تصمیم گیری آسیا نگاهی مهربانانه به نمایندگان ایرانی داشته باشند هم بالاتر می‌رود. استقلال، پرسپولیس و سپاهان در لیگ قهرمانان آسیا؛ چنین ترکیبی برای فوتبال باشگاهی ایران در سطح آسیایی ایده‌آل‌ترین است؛ 2 نماینده پرهوادار تهرانی در کنار موفق‌ترین شهرستانی دهه‌های اخیر فوتبال کشور. با این چیدمان چقدر باید به کامیابی در آسیا امیدوار باشیم ؟ آیا توقع زیادی است که دو تیم از این چهار تیم را در جمع حاضران نیمه نهایی ببینیم؟ آیا توقع بزرگی است که یکی از این سه تیم به بازی نهایی سلام کند؟ هرچند فوتبال باشگاهی عربستان، کره و ژاپن با امکاناتی غیر قابل قیاس با فوتبال باشگاهی ایران صاحب 4 تیم در همین تورنمنت فرسایشی و بلندمدت هستند، ولی ما از این اقبال بلند برخورداریم که تا مراحل پایانی فقط در غرب آسیا بچرخیم.

می‌توانیم سالی که پیش‌رویمان قرار گرفته است را بیش از حد رویایی ببینیم؛ سالی همراه با کامیابی و رسیدن به مرز صعود به جام جهانی و البته موفقیت‌های باشگاهی در سطح قاره. آنچه امروز کاشتیم را باید سال آینده درو کرد. وسوسه‌انگیز است که سال 88 همراه با یک عنوان قهرمانی باشگاهی در آسیا باشد و البته صعود ایران به جام جهانی. پس چرا نباید امیدوار بود؟ لااقل با خیالش این روزها را خوش باشیم و برای هم کری بخوانیم.

پیام یونسی‌پور