تلا‌ش برای احیای قهرمان‌

کجای این مجموعه مشکل داشت؟

تیمی که حتی پس از کسر 6 امتیاز  باز هم بر کرسی قهرمانی می‌نشیند چرا تمامی اعضای هیات مدیره خود را در حال خروج می‌بیند؟ مدیرعاملی حبیب کاشانی با چه استدلالی به پایان می‌رسد و حتی تلاشی برای حفظ دیگر مدیران نمی‌شود؟ شاید این بهترین فرصت ممکن بود تا مدیرانی که تا 2 سال قبل از کمترین میزان دانش و آگاهی فوتبالی برخوردار نبودند و همچنین کمترین میزان مدیریتی را پشت سر خود نمی‌دیدند بر میز مدیریت باشگاه تکیه زنند. قهرمان کردن تیم بحران‌زده پرسپولیس پس از 6 سال، فرصتی کم نظیر را در اختیار مدیران و روسای ورزش قرار داد تا پست‌های آن را تقسیم کنند. آیا پرسپولیس غنائم جنگی بود؟

اتفاقات درونی تلخ است. در شفاهیات اخباری می‌شنویم که گویا دلایلی بجز استدلال‌های فوتبالی و ورزشی است؛ اما در عمل باید پذیرفت که خیلی زود تمامی این جابه‌جایی‌ها فراموش می‌شود و مردانی که با تلاش‌های فراوان توانستند جای مدیر عامل و اعضای هیات مدیره را بگیرند تیم خود را در کوران رقابت‌های سه جانبه لیگ، حذفی و آسیایی خواهند دید. آن روز شاید تک تک این جابجایی‌ها به صورتی آشکارا در زمین مسابقه خود‌نمایی کند. شاید مدیریت و ریاست بر مجموعه‌ای اقتصادی که تک‌تک اتفاقاتش به دور از چشم مستقیم رسانه‌ها و مردم است با یک اشتباه بزرگ نلرزد، ولی نمی‌توان این واقعیت را انکار کرد که در پرسپولیس، روزهای خوش مدیریتی و مربیگری و عکس انداختن مقابل فلاش دوربین عکاسان، صرفا به قبل از آغاز لیگ یا روزهای موفقیت خلاصه می‌شود !

اگر خوب گوشهایمان را تیز کنیم و دقیق شویم، اصواتی می‌شنویم که چندان دلنشین نیست؛ اخباری از روزهای آینده که از همین امروز ساخته می‌شود... خوب دقت کنید. 

1-  این واقعیتی است که تیم پیروز و پرهوادار هر کسی را وسوسه می‌کند. همه می‌خواهند سرمربی برزیل باشند، اما کسی علاقه‌ای برای پذیرفتن همین مسوولیت در تیم ملی بورکینافاسو نشان نمی‌دهد. پرسپولیس در روزهای تلخ 6 سال پیش خود همواره برای تمامی اطرافیانش وسوسه کننده بود. هر مدیری برای پذیرفتن سکان مدیریت آن هراسی در دل داشت. تیمی که نهم می‌شد، هوادارانش در روزهای شکست هو می‌کردند و حتی از شکستن اسطوره خود در مقابل دیدگان هواداران رقیب پرهیز نمی‌کردند و به همان اندازه محبوبیتش ترسناک بود.

تیم قهرمان، صاحبان و مالکان تازه‌ای پیدا می‌کند. مدیران جدیدی از راه می‌رسند و شالوده را تغییر می‌دهند. اما احتمالا از خودشان نمی‌پرسند تیمی که باید این چنین دگرگون شود دیگر نشانی از مجموعه فصل گذشته نخواهد داشت، پس دلیلی ندارد مثل همان تیم مدعی اول قهرمانی باشد. پرسپولیس تغییر می‌کند، نامش پرسپولیس می‌ماند اما خودش دیگر تیم فصل پیشین نیست.

2-‌ کدام بازیکنان می‌مانند؟ سپهر حیدری که می‌خواست قراردادی یکساله امضا کند دقیقا همچون محسن خلیلی با قرار گرفتن مقابل حبیب کاشانی حاضر به عقد قرارداد دو ساله شدند.  این دو بازیکن در پرسپولیس  ماندگار شدند. کریم باقری تمدید کرده،  ولی این ذهنیتی ساده‌انگارانه است که انتظار داشته باشیم عباس آقایی، حسین بادامکی و... برای تمدید قرارداد پا پیش بگذارند، گرچه در این بین پرسپولیس با مدیریت جدیدش هم افشین قطبی را دوباره به تیم بازگرداند و هم بازیکنانی جدید چون  محمد منصوری، علیرضا محمد، شیری، پتروویچ و ابراهیم توره را جذب کرد تا با برنامه برای آغاز فصل جدید آماده شده و جبران مافات کند.   

با این حال واگر چه  علیرضا نیکبخت واحدی پیش‌از حضور دوباره افشین قطبی با پرسپولیس دوساله تمدید کرد اما گفته می‌شود که قطبی چندان تمایلی به ادامه همکاری با وی ندارد و برای همین به مدیریت باشگاه اعلا‌م کرده است که اورا در لیست انتظار قرار دهند.  

3- می‌گویند این هدیه داریوش مصطفوی بوده است؛ مردی که در دوران تعلیق فدراسیون کوشید ارادت خود را ثابت کند.

اما باید پرسید داریوش مصطفوی طی تمامی سال‌های گذشته چه دستاوردی برای فوتبال ایران داشت؟

وجهه پرسپولیس حالا بین‌المللی‌تر از گذشته شده و باید این تیم را در آسیا دید. ترس از ناکامی مجدد در آسیا آنچنان نگران کننده است که از بابت تمامی این دگرگونی‌ها و عزل و نصب‌ها دچار هراس شویم.

پیام یونسی پور