تولدی که مسیرم را مشخص کرد

روزی که «رویانا» به دنیا آمد را به‌خوبی یادم هست؛ یکی از روزهای دی۱۳۸۶ بود. با هیجان هرچه تمام‌تر اخبار را دنبال می‌کردم تا با چشمان خودم ببینم آنچه با عنوان «شبیه‌سازی گوسفند» فقط در نیم‌صفحه‌ای از کتاب زیست‌شناسی دبیرستان خوانده‌ بودم، چطور در کشور خودم عملی شده است و حالا بره‌ شبیه‌سازی شده عزیز ما، ایران را به هشتمین کشور دارای دانش‌فنی شبیه‌سازی حیوانات تبدیل کرد.

شاید امروز این‌که کشور در حوزه سلول‌های بنیادی و درمان ناباروری در دنیا سرآمد شده است، این حس من خیلی هم قابل‌درک نباشد اما نه فقط من که بسیاری از نوجوان‌های ۱۵سال پیش فکرش را هم نمی‌کردند که تحقیقات روز دنیای علوم زیستی در آزمایشگاه‌های کشور قابل اجرا باشد و تصور می‌کردیم برای این‌که بتوانیم در چنین تحقیقاتی که قرار است آینده دنیای پزشکی باشد و راهکارهای درمانی بیماری‌های انسان را متحول کند نقش‌آفرین باشیم، باید حتما به فکر مهاجرت باشیم.

آن روزها رویان نه فقط نام شناخته‌شده‌ای در کشور بود، بلکه با افتخار در مرزهای «زیست‌فناوری» که حتی در دنیا هم چندان شناخته شده نبود، حرکت می‌کرد. واقعیت این است که برای من، تلاش‌های پژوهشگران رویان در آن سال‌ها به راهنمایی برای هدف‌گذاری مسیر علمی‌ام تبدیل شد و کمک کرد با اطمینان کامل از آنچه به دنبالش هستم، رشته زیست‌فناوری را به‌عنوان رشته تحصیلی‌ام انتخاب کنم و علاوه بر آن بیاموزم که ترویج علم و آشنا کردن عموم جامعه با دستاوردهای علمی تنها کلید مطمئن توسعه و ارتقای فرهنگی و اجتماعی است و می‌تواند روشنگر مسیر جوانان کشور باشد.

رویان و دستاوردهایش که هنوز هم به‌طور ناگسستنی با نام دانشمند فقید دکتر سعید کاظمی‌آشتیانی، بنیانگذار این مجموعه افتخارآفرین، گره خورده‌ است، بارقه‌های امید را نه فقط در قلب من که مطمئنا در قلب بسیاری دیگر از جوانان کشور، آن هم در روزهایی که شاید برای‌مان سخت بود باور کنیم کشور ما هم می‌تواند در دنیای علم حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد، روشن کرد. نقشی که دکتر کاظمی در این مسیر ایفا کرد، صرفا توسعه علم و تمرکز بر پژوهش‌های علمی نبود؛ به‌نظرم او به‌خوبی می‌دانست که ارزش‌آفرینی علم در گرو همه‌گیری آن است و علم را به زندگی عموم جامعه وارد کرد؛ کار بزرگی که نامش را برای همیشه در قلب‌مان ماندگار کرد.