خروش لئو

ساعت بازی دقیقه 64 را نشان می‌داد. با هر پاسی که بین بازیکنان رد و بدل می‌شد، فشار روی تیم و به‌خصوص روی مسی بیشتر می‌شد. او خوب می‌دانست که شکست آرژانتین در این مرحله با هر دلیل و توضیحی، می‌تواند شکست مسی باشد. چند دقیقه‌ای می‌شد که او در حاشیه قرار داشت اما به‌یکباره به متن ماجرا آمد تا تیم ملی مکزیک جدیدترین قربانی پای چپ جادویی‌اش شود. آنخل دی ماریا با یک پاس ساده، توپ را به مسی رساند و او توپ را به جایی فرستاد تا گیلرمو اوچوای شکست‌ناپذیر را مغلوب کند.
 در میان صدای کرکننده هواداران آرژانتین، مسی با همان شادی همیشگی‌اش به سمت سکوها رفت و هم‌تیمی‌هایش دور او حلقه زدند. بقیه بازیکنان به سمت وسط زمین حرکت کردند، مسی بار دیگر به سمت هواداران برگشت و فریادی از سر شادی زد. او می‌دانست این فریاد چه معنایی برای مردم آرژانتین دارد و مردم هم می‌دانستند این حرکت چه معنا و مفهومی برای ستاره‌شان دارد؛ این یعنی یک الهام دوسویه. شاید اصلا حرف بی‌معنایی نباشد که بگوییم خیلی از هواداران آلبی سلسته در ورزشگاه لوسیل بعد از گلزنی مسی، خودشان را در بازی فینال در روز 18دسامبر در همین ورزشگاه تصور می‌کردند. بدون شک تاثیر گل مسی بود که انزو فرناندز جوان در دقیقه 87 پیروزی تیمش مقابل مکزیک را تثبیت کرد. 
آنها حالا برای صعود از مرحله گروهی به برد مقابل لهستانی نیاز دارند که روبرت لواندوفسکی را دارد اما مردم آرژانتین خوب می‌دانند که باید به پای چپ مسی بیش از هر چیز دیگری در دنیای فوتبال ایمان داشت. حرف‌های خود مسی بعد از این بازی نفسگیر هم نشان می‌دهد که او به‌درستی جایگاهش نزد مردم آرژانتین را درک کرده است: «ما حالا دیگر نمی‌توانیم تسلیم شویم. همه بازی‌ها برای‌مان فینال است و دیگر نمی‌توانیم اشتباه کنیم. ما می‌دانیم که باید برنده شویم و راه و روش آن را هم خوب بلدیم.»
 چهار قهرمانی در UCL، هفت توپ طلا و 10 قهرمانی در لالیگا با بارسلونا در ویترین افتخارات اعجوبه خودنمایی می‌کند. او سال گذشته به حسرت قهرمانی در کوپا آمه‌ریکا هم پایان داد و با شکست برزیل در بازی فینال، این جام را بعد از نزدیک به دو دهه به خانه‌اش برد. حالا همه می‌دانند که جام‌جهانی برای آرژانتین تازه شروع شده است زیرا هرجا که لیونل مسی باشد، امید هم وجود دارد. 

منبع: ضمیمه جام22 روزنامه جام‌جم