قاعده بازی این نبود!

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، انگار وقت خوبی نبود برای پیروزی بر لهستان. کسی چه می‌داند، شاید باخت بیشتر به کارمان می‌آمد و حالا سرنوشت طور دیگری بود. مثلا برای بازی‌های بعد شش دانگ‌تر می‌شدیم تا به گمان عبادی‌پور، سیلی کانادا برای بیداری ما لازم نباشد. یا کلا زودتر تکلیف یک‌سره می‌شد و نرسیده به یک چهارم نهایی، جای این‌که میزبان عذر مهمان را بخواهد، با برتری ایتالیا کار تمام می‌شد.
اما این‌طورها نبود. خوب شروع کردیم. نزدیک، لهستان را بردیم. یک پله در رده‌بندی جهانی بالاتر رفتیم. همین‌ها باعث شد فراموش کنیم دو ماه پیش چه کرده‌ایم. شور منطق را زایل می‌کند. چهار سال که نه، پنج سال گذشته و خب همه با زمان پیشرفته‌اند... امیدوار شدیم. با خاطره صعود از مرحله گروهی ریو ۲۰۱۶، به نظر محال نمی‌آمد که این بار هم...  به گفته‌ الکنو‌ «در بازی با ونزوئلا هم محکوم به برد بودیم اما مقابل کانادا خودمان نبودیم. ایتالیا کمی از ما قوی‌تر بود و به ناچار بازی اصلی ما کشیده شد به ژاپن.» ایران در بازی مرگ و زندگی المپیک ۲۰۲۱، مرگی را برداشت که از پیش برایش مقدر شده بود و با اشک‌های سعید معروف سالن مسابقات را ترک کرد.

با وجود تلخکامی‌های اخیر ورزش ایران در المپیک گاهی اتفاقات امیدوار‌کننده‌ای رخ می‌دهد که شرط انصاف را رعايت نکرده‌ایم اگر فقط نیمه خالی لیوان را ببینیم. بعد از کسب نتايج ضعیف در لیگ ملت‌های ۲۰۲۱ والیبال، محمدرضا داورزنی از مردم عذرخواهی کرد. این حرکت خوب الگویی برای سایر رؤسای فدراسیون‌ها شد و به دو ماه نکشید که محمد پولادگر هم با پایان ضعیف کار تکواندوکاران در المپیک توکيو عذرخواهی کرد! و حالا بعد از حذف والیبال از المپیاد سی‌ودوم داورزنی برای دومین بار از مردم عذر خواسته است.

آقای رئیس! از عذرخواهی دوم شما مطلع شدیم. گفتید: «بی‌انصافی است اگر توانایی‌های آلکنو را زیر سؤال ببریم. ملی‌پوشان ما از بازیکنان خوب دنیا هستند. دنیا هم به آخر نرسیده و زندگی در جریان است!»
اتفاقا خلاف نظر بسیاری از افرادی که منتظر پایان المپیک و آلکنو در ایران بوده‌اند، هنوز هم به نظر می‌رسد در این مورد حق با شماست. پنج ماه مانده به المپیک و بسیار دیر ولادیمیر آلکنو از فرهنگ و زبانی دیگر به جمع ما پیوست. ما با دور باطل بی‌نظمی، فرصت شناخت، کار تخصصی و ارزیابی را از خودمان و سرمربی گرفتیم.
  گفتید، باید به قضایا منطقی نگاه کنیم اما با کدام منطق این ادعا را بپذیریم که تلاش شما در فدراسیون رسیدن به سکوی المپیک یا چهارمی تیم‌ملی والیبال ایران بوده؟
  گفته بودید  «مردم تیم‌ملی واقعی والیبال ایران را در المپیک ببینند!» این همان تیم بود؟ و حالا جواب‌ها:
 جایگاه پنجمی مشترک تیم‌ملی ایران در المپیک ریو از سوابق غیر انکار دوران ریاست شما در فدراسیون والیبال است. از ریو تا توکیو منطق حکم می‌کرد هدف بعدی سکو یا نهایتا چهارمی المپیک باشد.  اما روزگار والیبال ما بعد از ریو پر نوسان گذشت. از رهایی فدراسیون، معاونت شما در وزارت ورزش، سال ۱۳۹۵ تا بساط سرپرستی، دوران کوتاه ریاست جدید، برکناری او، ۱۰ ماه بی سر و سامانی فدراسیون و تیم‌ملی تا برگزاری انتخابات و فراهم‌سازی زمینه بازگشت دوباره‌ شما در سال ۱۳۹۸... مثل روز روشن است در این سه سالی که مدیران ما به دنبال مقام‌های مختلف بودند و حاصلی هم جز بی‌ثباتی و پسرفت والیبال نداشت، ژاپن و دیگران چه پیشرفت‌ها که نکرده‌اند.
کاش حداقل قدری تأمل می‌کردید و نمی‌گفتید‌: «مردم تیم‌ملی واقعی والیبال را در المپیک ببینند!»
از نظر ما مردم، تیم‌ملی ایران، ظریف و غفور و همه‌ معروف‌های آن نسل طلایی... والیبال واقعی ایران همانی بود که سال به سال قامتش کشیده شد تا قهرمانی‌های آسیا و چهارمی لیگ جهانی، ششمی قهرمانی جهان و پنجمی المپیک. بعد از گذشت پنج سال این نهمی مشترک، والیبال واقعی ما نبود!

باید تمایز میان خاطره، رؤیا، واقعیت‌ و هدف‌گذاری را برای مدیران ورزش ایران از نو تعريف کرد. تفاوت زیادی‌ است، میان داشته‌های ما در گذشته با داده‌های شما به والیبال از ریو تا زمان حال توکیو. ژاپنی‌ها از یک‌سال تعلیق هم به عنوان فرصت طلایی استفاده کردند و آن ترکیب جدیدی که در ایران حرفش را می‌زنند، جوان‌ترها همراه با تجربه‌ها به ثبات نهایی رساندند و بهره‌اش را بردند.
به قول آقای داورزنی دنیا به پایان نرسیده. برای رفت و آمد برخی مسؤولان همیشه وقت به اندازه کافی وجود دارد. این شد که بعد از چند ماه تأخیر وزارت ورزش، انتخاباتی که مدنظر بود، نیمه دوم سال ۱۳۹۸ بعد از مدت‌ها زمینه‌چینی برای ریاست فدارسیون برگزار شد. چند ماه مانده به المپیک یاد پوست‌اندازی و این حرف‌ها افتادند. ثباتی که مسؤول بلندپایه از یک المپیک تا المپیک بعدی در طول سه، چهار سال با چیده‌مان بهترین مهره‌ها در بهترین خانه‌ها به ورزش هر کشوری می‌بخشند، با حرکت دلخواه در مسیری به بهای هیچ برای والیبال واقعی ایران از دست رفت. حالا بعد از هر حذفی مردم به دور از احساسات، با رعايت انصافی که متر و معیارش در دست‌‌ دیگری ا‌ست باید بپذیرند همه عذرخواهی‌ها را! که اگر نبخشند چه می‌شود مثلا؟!
به پایان المپیکی نزدیکیم که ده روز آن، جز یک مدال خارج از برنامه، برای ایران ناکامی بود و بس. موضوع فراتر از والیبال است.
آخ که اگر وزیر در وقت مناسب، قدرت و اختیاراتش را به خانه‌های درست می‌برد، بازی به کیش و مات نمی‌کشید.
خدا کشتی را برای شما و ما نگه دارد. حتی اگر از روز یازدهم به بعد، طلا پشت طلا هم آوردیم، یکی بیاید و بگوید: «قاعده بازی این نبود آقای وزیر!»


دو ویدئو از سعید معروف بعد از بازی با ژاپن منتشر شد که فاصله عشق تا نفرت را با سرعت نور پیمود. در ویدئوی اول و در ست چهارم، کاپیتان تیم‌ملی جدا از حلقه بازیکنان ایران در گوشه‌ای از سالن دیده می‌شود. بی تفاوتی او نسبت به اظهارات آلکنو در جمع بازیکنان و همینطور فاصله‌اش از تیم‌ باعث شد تا سریعا جوی علیه ‌او راه بیفتد. خیلی از کاربران مجازی پای این ویدئوها کامنت‌های تندی منتشر کردند و از پایان سعید معروف در تیم‌ملی نوشتند.
برای همه عجیب بود که چرا او اقدام به چنین کاری کرده است. آلکنو وقتی با این سوال روبه‌رو می‌شود، جواب می‌دهد: «قهر و بی‌تفاوتی سعید؟ هیچ مورد خاصی وجود نداشت و اتفاقی رخ نداده بود.» احتمالا برای آلکنو هم تماشای این ویدئو عجیب بوده است. در آن لحظه شاید متوجه و شاید هم متوجه نشده بود. به هر حال با توجه به اخلاقیات آلکنو و نوع مدیریتش، این ویدئو یک علامت سوال بود.
ویدئوی دوم اما زمین تا آسمان فرق می‌کرد. اشک‌های سعید معروف را روایت می‌کرد، بعد از شکست مقابل ژاپن. جو کمی تلطیف شد. سعید که گریه کرده بود، با حمایت همراهان راهی رختکن می‌شد تا این گونه با المپیک وداع کند. قبل از شروع رقابت‌ها شایعات زیادی درباره خداحافظی سعید با تیم‌ملی بعد از این رقابت‌ها مطرح بود. بلافاصله بعد از دیدار ژاپن هم این شایعات قوی‌تر شد. این‌که سعید معروف قصد دارد از تیم‌ملی به صورت رسمی خداحافظی کند. او از ۱۴‌سال قبل به تیم‌ملی ملحق شد و راهی بسیار طولانی پیموده است؛ راهی که امیدوار بود با رفتن روی سکو در المپیک تمام شود. دیروز وقتی آلکنو با سوالی درباره خداحافظی او و بعضی بازیکنان دیگر روبه‌رو شد، پاسخ داد: «هیچ‌یک از بازیکنان در رابطه با خداحافظی صحبتی با من انجام نداده‌اند. من فقط با خوش‌خبر صحبت کردم که از ژاپن به روسیه خواهم رفت و اگر کنفرانس خبری در ایران قرار باشد برگزار شود و شرایط حضورم باشد در آن شرکت خواهم کرد اما اگر این شرایط فراهم نشد من این آمادگی را دارم تا در یک کنفرانس خبری به صورت آنلاین پاسخگوی خبرنگاران ایرانی باشم. اما درباره بازگشتم به ایران باید بگویم برای انجام مسائل شخصی که دارم باید دو تا سه هفته به کشورم بروم اما با شروع سپتامبر آمادگی حضور را در ایران دارم.»