نگاهم به بازیگری، بعد از «۸۷ متر» عوض شد

چه شد که به ۸۷ متر پیوستید؟
با معرفی آقای رضا منصوری، دستیار کارگردان و خانم شبنم عرفی‌نژاد برای بازی در این نقش معرفی شدم. بعد از آخرین روز تصویربرداری سریال «محکومین» به کارگردانی سید جمال سیدحاتمی به صحنه ۸۷ متر آمدم؛ با آقای عیاری چند دقیقه‌ای حرف زدیم و من را پذیرفتند.

پیش از این هم تجربه همکاری با کیانوش عیاری را داشتید؟
آقای عیاری فیلم سینمایی «مربای شیرین» به کارگردانی مرضیه برومند را تدوین کرده‌ بودند و من در آن فیلم بازی داشتم اما همکاری مستقیم با ایشان نداشتم. این همکاری برای من خیلی اتفاق بزرگی بود.

چرا؟
من همیشه به آقای عیاری می‌گویم مسیر زندگی‌ و نگاهم به بازیگری با او عوض شد. همیشه فکر می‌کردم خیلی بازیگر خوبی هستم چون در بچگی جایزه گرفتم و فیلم‌های خوبی مثل هزارپا، 360 درجه‌، هاری، مارمولک، مهر مادری و... بازی کرده‌بودم اما آقای عیاری نگاهم به بازیگری را تغییر داد. فهمیدم بازیگری فقط آن چیزی که من فکر می‌کردم نیست. باید برایش خیلی تلاش کرد و نتیجه‌اش این است که بعد از ۸۷ متر سخت سر کار می‌روم. ۴-۳ فیلم سینمایی کار کردم که یکی‌اش به اسم «کولبرف» در سه جشنواره شرکت کرده و از دوتای آنها جایزه دریافت کردم. من از مکتب آقای عیاری یاد گرفتم.

ساخت این سریال زمانی طولانی داشت. شما چقدر درگیر پروژه بودید؟
سال ۹۶ کارمان شروع شد و اگر با صداگذاری حساب کنیم هنوز تمام نشده و ما تا چند روز پیش سر صداگذاری می‌رفتیم اما فیلمبرداری ۶-۵ ماه پیش تمام شد. تقریبا سه‌ سال‌ و نیم درگیر این سریال بودیم.

با این همه وقتی که گروه گذاشتند، نتیجه کار را چطور می‌بینید؟
به‌ هر حال کیانوش عیاری پشت این کار است. نام کیانوش عیاری کوچک نیست و او تاکنون فیلم بدی نداشته‌ است. جزئیات خیلی برای ایشان مهم است. فکر می‌کنم بی‌شک این سریال برای اهالی و دانشجویان سینما یک کلاس است. برای من هم چنین بوده‌ است. در این سه‌ سال‌ و نیم از آقای عیاری یاد گرفتم؛ با تمام سختی‎ هایی که داشتیم. ۹ ماه به دلیل کرونا و بی‌پولی و... تعطیل بودیم و به خیلی از ما از نظر مالی بسیار فشار آمد اما وقتی کنار آقای عیاری کار می‌کنی هیچ‌کدام از اینها حس نمی‌شود. شاید در یک پروژه دو ماهه، یک‌ ماه حقوق نگیری برایت آزار دهنده‌ باشد ولی ما سه‌ سال‌ و نیم با همه سختی‌هایش کار کردیم. بازی در این سریال به من چسبید و فکر می‌کنم به مخاطب هم می‌چسبد. با این‌که داستان ما در زمانی اتفاق می‌افتد که بالاترین قیمت خانه در تهران حدود متری  ۶- ۵ میلیون بود آن موقع ساخت کار را شروع کردیم. الان قیمت‌ها تغییر کرده و ناخواسته حرف‌های ما برای قدیم است‌ اما کلیت داستان خوب است و اگر مخاطبان دقت کنند، درگیرش می‌شوند. سوژه جذابی دارد چون موضوع کلاهبرداری را داریم که در مملکت اتفاق می‌افتد و می‌تواند برای خیلی‌ها تلنگر باشد.

چه نقشی را بازی می‌کنید؟
من نقش شاهین، پسر خانواده پوردورانی را بازی می‌کنم. خانواده‌ اصلی داستان که آقای دهکردی نقش پدر، فریبا کامران نقش مادر و غزاله شجاعی نقش یکی از خواهرانم را دارد. این خانواده درگیر خرید یک خانه می‌شوند.

تفاوت این نقش با کارهای قبلی‌تان باعث پذیرش آن شد یا نام عیاری برای این همکاری کافی بود؟
در سینمایی کار می‌کنیم که نمی‌شود گفت فاصله نقش‌ها با یکدیگر خیلی زیاد است. اما بازی در این نقش برای من فاصله زیادی با کارهای دیگرم دارد چون خیلی چیزها درباره بازیگری یاد گرفتم که این چیزها را ۲۲ سال پیش از آن‌که کار می‌کردم، بلد نبودم. کمی طول کشید که قلق کار آقای عیاری دستمان بیاید و با راهنمایی‌هایشان راه بیفتیم چون حرف‌هایشان خیلی نکته‌های ریز داشت ولی کم‌کم راه افتادیم و روان شدیم. بسیار مشتاقم سریال را ببینم و امیدوارم به دل مردم هم بنشیند.

آثار عیاری شبیه زندگی است و جزئیات فراوانی دارد. «۸۷ متر» هم ادامه همین سبک کاری اوست؟
بله. آقای عیاری به شکلی به جزئیات نگاه می‌کند که وقتی بعدش پلان را می‌دیدم متوجه می‌شدم قبل از ضبط، به این بخش اصلا این‌گونه فکر نمی‌کردم! برای مثال در سکانسی من باید از ماشین پیاده می‌شدم و در ماشین را قفل می‌کردم. پنج متر با در خانه‌ای فاصله داشتم که باید می‌رفتم و درش را می‌زدم. هر بازیگری برای بازی این لحظات اگر بخواهد خیلی نشان دهد بازیگری بلد است چند دقیقه‌ای با ریموت ور می‌رود، در را چک می‌کند و... اما ما این لحظات پرت را در کار با آقای عیاری نداشتیم. به جایش جزئیاتی شبیه زندگی عادی داشتیم. از هر بازیگری پرسیدم این لحظات را چطور بازی می‌کردی، اتفاقی که در سریال افتاد، به ذهنش نرسید! آقای عیاری گفتند از زیر در خانه آب بیرون آمده‌باشد که مثلا حیاط را شسته‌اند، به همین دلیل من مجبور شدم بلندتر گام بردارم و همین من را در آن لحظه درگیر کرد. این لحظه‌های ساده در زندگی هست، ولی در هیچ‌کدام از سریال‌های ما اتفاق نمی‌افتد. برای همین فکر می‌کنم اگر یک قسمت دو بار دیده شود، خیلی چیزها را در آن می‌بینیم.