مستندی که نه کوچک نه بزرگ است

مستند بحران دیده می‌شود همان‌طور که آن فیلم‌های موبایلی بازدید می‌شوند، این بازدید لزوما به معنای کارگردانی خوب یا داستان حرفه‌ای فیلم نیست. مستند «نه کوچک نه بزرگ» را که نشستم ببینم، پیش‌فرضم این بود این هم مستندی است مانند صدها فیلم دیگری که از میدان جنگ روایت می‌کنند و فقط به هیجانی که از دیدن بحران در بیننده شکل می‌گیرد، کفایت می‌کنند. خاصه وقتی در ابتدای فیلم فهمیدم از تصاویر ضبط شده توسط فاطمیون ساخته شده، دلم برای دیدنش سست‌تر شد. این که بفهمی کارگردان در یک اثر مستند فقط تدوینگر بوده خبر خوبی نیست. اما طبق گفته‌های کارگردان، در سال‌های وقوع این داستان، امکان تصویربرداری سینمایی نبوده و فقط تصاویر موبایلی رزمنده‌ها و بعدها تصاویر واحد رسانه فاطمیون است که از این دوران به جا مانده است. با این وصف توقع دیدن یک اثر فاخر را نداشتم اما برایم جالب بود که ببینم یک تدوینگر با تصاویر مختلفی که اندازه و کیفیت و داستان هر کدامشان با هم فرق دارد، چه کرده است. بر خلاف تصور من، کارگردان به خوبی توانسته بود اندازه‌ها و کیفیت‌های متفاوت را در یک قالب گرافیکی خوب هضم کند. روایت‌هایی که کارگردان از افراد مختلف ضبط کرده و در قالب گفتارمتن استفاده کرده هم داستان‌ را به خوبی روایت می‌کنند. البته که یک روایت خطی از شهید سید حکیم است که تلاشی برای استفاده از عناصر داستان در آن نشده. همچنین استفاده بجا از موسیقی متن خوب نقطه‌ مثبتی است که تصاویر بعضا غیرحرفه‌ای را برای بیننده جذاب‌تر می‌کند.
این مستند، نه کوچک، نه بزرگ است و این برای فیلمی با این وصف یعنی کار مقبول.