نسل‌کشی خاموش در زیمبابوه

بااین‌حال به نظر می‌رسد قربانیان اصلی این منازعه، کسی جز شهروندان این کشور و به‌خصوص افراد بیمار و آسیب‌پذیر نباشند! کار به‌جایی رسیده است که برخی پزشکان بیمارستان‌های عمومی زیمبابوه، در اعتراض به وخامت شرایط کار و اخراج بیش از 435 پزشک جوان توسط دولت (که به دنبال ایجاد بن‌بست سه‌ماهه در قبال حل‌وفصل مسائل مالی و حقوقی آنها صورت گرفت) برخی ابزارهای مهم بیمارستان را تخریب کردند.
در این میان، کمبود امکانات پزشکی در کشور زیمبابوه نیز به یک بحران تبدیل‌شده است. پزشکانی که همچنان به فعالیت خود ادامه می‌دهند، از کمبود وسایل اولیه و درمانی مانند باند پانسمان، دستکش و سرنگ رنج می‌برند. در چنین شرایطی ارائه خدمات به بیماران به‌شدت کاهش پیدا کرده و در مقابل، جمعیت بیمار این کشور در معرض آسیب‌های جدی و مرگ قرارگرفته است.
انجمن پزشکان ارشد بیمارستان‌های زیمبابوه در بیانه‌ای تأکید کرده است آنچه امروز در بیمارستان‌های این کشور و به دلیل بحران‌های مالی و نبود خدمات اولیه به بیمار صورت می‌گیرد، نوعی نسل‌کشی خاموش محسوب می‌شود. این اوضاع نه‌تنها به سمت بهبود پیش نمی‌رود، بلکه ممکن است در آینده سخت‌تر شود. هم‌اکنون نشانه‌ای دال بر همیاری و همکاری طرفین منازعه برای حل بحران و رهایی نسبی زیمبابوه از بحران موجود مشاهده نمی‌شود.
انجمن پزشکان زیمبابوه خطاب به مقامات دولتی تأکید کرده‌اند اعضای این انجمن دیگر نمی‌توانند با چنین شرایطی کنار بیایند. این پزشکان خواستار بازگشت به کار مجدد کسانی هستند که به دلیل اعتصاب از سوی دولت اخراج شده‌اند. بااین‌حال دولت و به‌خصوص مقامات وزارت بهداشت زیمبابوه تأکید دارند به‌زودی، فراخوانی برای جایگزینی پزشکان اخراج شده و اعتصاب کننده برگزار خواهد کرد تا پست‌های خالی شده آنها پر شود. این مسأله نشان می‌دهد دولت زیمبابوه تمایلی نسبت به بازگشت اخراج شدگان به محل کارشان ندارد. مقامات دولتی در زیمبابوه تأکید کرده‌اند نمی‌توانند پزشکان اعتصاب کننده‌ای که به دلیل ایجاد بن‌بست در شرایط پزشکی و درمانی کشور اخراج شده‌اند را بر سر کار بازگرداند. درهرحال، قربانیان اصلی منازعه انجمن پزشکان و دولت زیمبابوه، مردم و بیمارانی هستند که در میان مجادله تمام‌عیار شکل‌گرفته در کشورشان سرگردان و حیران مانده‌اند.