تمشی علیه پیتزا !

ایران با داشتن 2500 نوع غذای سنتی ظرفیت بالایی در جذب گردشگر دارد، اما این ظرفیت به دست فراموشی سپرده شده و به‌رغم این‌که استان‌هایی مثل مازندران، گیلان و اردبیل، موفقیت‌هایی در جذب گردشگر غذایی داشته‌اند، اما هنوز هم فاصله با معیار‌های جهانی در این زمینه بسیار زیاد است.
برای اثبات این موضوع لازم است شما سری به هر کدام از شهرستان‌های جنوبی، غربی، شرقی یا شمالی کشور بزنید؛ رستوران‌ها و فست‌فودی‌های فراوانی را می‌بینید که با تبلیغات بسیار زیاد محصولاتی را معرفی می‌کنند که نه اصالت ایرانی دارند و نه لذت خوردنش همانند غذاهای محلی است؛ از پیتزاهایی با اسم‌های عجیب و غریب گرفته تا انواع و اقسام غذاهای چینی، اروپایی و آمریکایی!
احمد صبوری کارشناس صنایع غذایی و فعال در حوزه گردشگری در گفت‌وگو با جام‌جم معتقد است: مصرف فست‌فودها به دلیل نداشتن ارزش غذایی بالا و داشتن مواد نگهدارنده به صورت دائمی توصیه نمی‌شود، اما باید جایگزین‌های مناسبی هم معرفی کرد. با وجود تنوع خوراک و چاشنی‌های ایرانی تنها تعداد محدودی از غذاهای محلی در رستوران‌های کشور سرو می‌شود؛ به طوری که گاهی گردشگران خارجی از نبود تنوع غذایی در رستوران‌های ایرانی و سرو بالای کباب گلایه دارند.
کسادی فست‌فودها
اما محمدرضا احمدپناه، رئیس اتحادیه پیتزا‌فروشان و اغذیه شیراز در گفت‌وگو با جام‌جم با تأیید کسادی فست‌فودی‌های این شهر می‌گوید: گرانی بی‌رویه محصولات مواد غذایی و وضع بد اقتصادی سبب شده قدرت خرید مردم برای ساندویچ و فست‌فود از بین برود و در حال حاضر تعداد انگشت‌شماری از مغازه‌ها و فست‌فودی‌های شیراز فروش خوبی دارند و مابقی با عدم استقبال مردم روبه‌رو هستند. اما احمدپناه به مساله‌ای اشاره می‌کند که می‌توان با الهام از آن به محصولات غذاهای بومی توجه بیشتری کرد. او می‌گوید: مردم شیراز از ساندویچ فلافل به دلیل ارزان بودن آن استقبال بیشتری می‌کنند.
پرکن بخور!
ما برای بررسی این موضوع به مغازه‌های فلافلی رفتیم جایی که غالبا با یک شعار کار می‌کنند: «پر کن و بخور!» بله در مغازه‌های فلافلی یک عدد نان ساندویچی به شما داده می‌شود و به اندازه حجم آن نان می‌توانید از فلافل، کاهو، خیارشور و گوجه استفاده و میل کنید.
در کنار یکی از همین فلافلی‌ها یک نوع نان محلی از بندرعباس و جنوب فارس عرضه می‌شد؛ نان محلی به نام تمشی که به رگاگ هم مشهور بود.
خانمی پشت تنور نشسته و در همان لحظه با استفاده از ادویه‌های محلی به خصوص مهیاوه (نوعی مایع رقیق که از ماهی تهیه می‌شود)، پنیر محلی و تخم‌مرغ نانی درست می‌کند که با استقبال کم‌نظیر مردم روبه‌رو شده است.
دوست ندارد خود را معرفی کند، اما به ما می‌گوید قبلا در فست‌فودی کار می‌کرده، تصمیم گرفته تا آن مکان را رها و به این شغل که مادرش به او یاد داده رو بیاورد.
وی که به تنهایی در این مغازه کار می‌کند می‌گوید: با توجه به استقبال بسیار زیادی که از این نان محلی می‌شود روزانه بیش از یک میلیون تومان درآمد دارد به‌خصوص در شب‌های تعطیل. او می‌گوید: اگر بتواند چند کارگر زن را به خدمت بگیرد قطعا این مبلغ بیش از آن چیزی خواهد شد که انتظارش را دارد. قیمت هر عدد نان رگاگ به گفته خودش 3500 تومان است مبلغی که در برابر یک عدد پیتزای ۳۰ هزار تومانی بسیار ناچیز است. جالب است بدانید که رگاگ، نان سنتی استان هرمزگان است که به وفور در خیابان‌های بندرعباس دیده می‌شود و طرفداران بسیاری دارد. نان کولوکو هم یکی دیگر از نان‌های محلی قدیمی این استان است که از ترکیب سه نان و با سس مهیاوه به دست می‌آید و زنان و کودکان دستفروش آنها را در گوشه و کنار خیابان می‌فروشند و هرکدام از این‌ها به تنهایی قابلیت ارائه در توریسم غذایی را دارند.

مدیون کته‌های گوجه
عباس برزگر شاید یکی از معدود افرادی باشد که توانسته با استفاده از یک دهکده گردشگری و اقامتی با نام خانواده عباس برزگر در بوانات، درآمدی فوق‌العاده را برای خود رقم بزند.
او در گفت‌وگو با ما، یکی از عوامل موفقیت خود را در تهیه غذاهای محلی و سنتی می‌داند و می‌گوید: اگر من در همان روز نخست با کته گوجه‌ای که برای گردشگران درست کرده بودم، نتوانسته بودم آنها را به خود جلب کنم امروز به این جایگاه و موفقیت دست پیدا نمی‌کردم و الان هم وقتی گردشگران به من مراجعه می‌کنند از من کباب و فست‌فود نمی‌خواهند. آنها می‌خواهند من تخم‌مرغی از همان مرغ‌هایی که می‌بینند را برایشان در ماهی‌تابه‌های بسیار کوچک درست کنم و احساس رضایت را خیلی راحت می‌شد در چشمان آنها دید و مشاهده کرد.

محمد جلالی

جام‌جم