پادکست | سفرنامه صوتی «شاید اربعین» (روز بیست‌‌ودوم)

امروز رفتم کوفه.
نجف و کوفه در کل وضعیت مناسب‌تری نسبت به کربلا دارند. امکانات کربلا شبیه شهرستان‌های کوچک ایران است.کلا در عراق چیزی به اسم کابلکشی برق نیست! انبوهی از کابل‌ها در خیابان‌ها آویزان است. آدمی میترسد از کنارشان رد شود. با فاضلاب، جدول‌کشی و آسفالت نیز بیگانه‌اند. غالب کوچه‌ها خاکیست. آن هم در کشوری که روی نفت خوابیده!
‌سرنوشت کشوری که ۴۰سال دیکتاتوری چون صدام داشته و ده سال زیر چکمه‌‌های استعمار بوده، میشود همین! عراق در چهل سال گذشته ۴جنگ بزرگ داشته. جنگ و جنگ و جنگ.
وقتی رسیدم به کوفه، یاد شعار معروف در بیت رهبری افتادم:
ما اهل کوفه نیستیم
علی تنها بماند
شعاری که به مزاق اهل کوفه خوش نیست! وقتی رفتم فلافل بخورم، صاحب آن گفت چرا شما ایرانی‌ها به ما توهین میکنید؟! انقدر نگید ما اهل کوفه نیستیم!
نمیدانم شاید هم حرفش بی‌راه نباشد.در حادثه عاشورا، اگرچه مردم کوفه نامه نوشتند، ولیکن بصره و شام و سایر ممالک‌ اسلامی حتی این نامه را هم ننوشتند. ایضا اینکه بسیاری از شهدای کربلا از کوفه بودند‌.
مسجد کوفه بسیار زیباست. مسجدی سحرآمیز و رمز‌آلود که حضرت آدم آن را بنا نهاد و در آنجا نیز توبه میکند. نوح آن را تجدید بنا کرده.
چهارمین مسجد پس از مسجدالحرام، مسجد النبی و مسجدالاقصی که برخی روایات آن را قصری از بهشت خواندند.
وقتی خدا به فرشتگان فرمان داد که به آدم سجده کنند، آنان در کوفه سجده کردند. شب معراج نیز که پیامبر از مسجد الحرام به مسجد الاقصی در حرکت بود، هنگامی که کوفه رسید، جبرئیل ندا داد که اینجا مسجد کوفه است. پیامبر با اذن از خدا در آن دو رکعت نماز گزارد.
محل خلافت علی و ایضا محراب ضربت خوردنش و منزلگاه ادریس و مصلاّی ابراهیم خلیل و خضر و مرقد هانی‌بن عروه، مسلم‌بن عقیل و مختار ثقفی، همه در این مسجد راز‌آلود است.
نماز نیز در مسجد به اختیار شکسته یا کامل است. درست مثل قبه حرم حسین.
روایت است که محل خلافت امام زمان نیز اینجاست. گرچه برخی معتقدند ایشان مسجد را خراب میکند و مسجدی با هزارباب میسازد و حرم علی به حرم حسین در کربلا متصل میشود.
شاید چند سال پیش این سخن در مخیله نمی‌گنجید لکن الان میشود تصور کرد که دیگر پیاده‌روی اربعین در بین‌الحرمین باشد؛ میانه حرم پدر و فرزند.
حتی شاید دیگر پیاده‌روی در کار نباشد! یعنی جایی نماند برای پیاده‌روی! انقدر زائر بیاید که ما فقط در نجف بیاستیم و از حرم علی سلام دهیم به حرم حسین. فلواقع یک باب از حرم نجف،بشود یک باب از حرم کربلا.
حتی تصورش هم اشک‌ها را جاری میکند.