دلم برای محمد علی تنگ می شود

اما ماجرای کتاب «روزگار من و شعر» چیست و در آن با چه نوع روایت هایی از بهمنی روبه رو هستیم؟ کتاب را احمد خلیلی فرد یکی از شعرای جوان در گفت‌و‌گو با بهمنی نوشته و در نشر نگاه به چاپ رسانده است.
خلیلی فرد در این باره می گوید: این کتاب شامل روایت‌هایی از زندگی استاد بهمنی است که از طریق گفت‌وگو و جست‌وجو در وقایع زندگی شاعر، به صورتی متنوع فراهم آمده، اما در روایت رادیویی آن، سعی شده وقایع و ماجراهای زندگی شاعر، از کودکی تا سنین پختگی و اوج ادبی، به صورتی سلسله‌وار، تنظیم و ارائه شود.
او ادامه می دهد: بهمنی در این روایت، از خانواده، شهرهای محل سکونت، چگونگی شاعر شدن و کسانی که در زندگی‌اش نقش داشتند سخن گفته است؛ نامدارانی همچون: فریدون مشیری، احمد شاملو، علی باباچاهی، عمران صلاحی، علیرضا طبایی، حسین منزوی، بهروز رضوی، جلال سرفراز، بابک بیات، قیصر امین‌پور، شفیعی کدکنی، حبیب محبیان، فریدون شهبازیان، پرویز پرستویی، عماد رام، حسین آهی، مهدی اخوان‌ثالث، محمود دولت‌آبادی، منوچهر آتشی و افراد دیگری که با آنها در مقاطع گوناگون زندگی، مراوده و ماجرا داشته است.
کتاب دربردارنده روایت هایی احساسی و صادقانه از نگاه بهمنی به جهان است، هم بعنوان یک انسان و هم شاعری که به قول خودش هنوز زنده است و غزل فکر می‌کند. غزل فکر کردن بهمنی را می توان در جای جای 63 روایت موجود در کتاب مشاهده کرد. او در بخشی از حرف‌هایش می گوید:
دلم برای خودم تنگ می شود، آری! من فکر می کنم در تمام عمرم اگر یک حرف راست گفته باشم همین است. انسان همیشه باید از خودش با خبر باشد. انسان باید بپذیرد که تحت هر شرایطی از خودش خبر بگیرد و خبر داشته باشد؛ آن هم انسان امروزی که هم احتیاج همیشگی به جنون دارد و هم احتیاج جنون آور به خبری! من، محمد علی گاهی دلم برای محمد علی تنگ می شود. اینکه بگویم کدام یک از این دو،آن واقعی من است غیر ممکن به نظر می آید . یک نفر از من کسی است که هستم و دیگری کسی که باید باشم.فاصله میان این دو نفر را شعر به گونه‌ای پر کرده است که هیچ ردی از مرز این دو،مشخص نیست. این فاصله ای نیست که بگویم شعر من پر کرده است؛چرا که شعر از آن من نیست؛من متعلق به شعر هستم .