عجب ماه بلندی تو...

دوماه، ماه عزا و نوحه و ماتم تمام شده .
نه که این عزاداری و سیاه پوشی سخت باشد که حالا که تمام شده انگار مشقتی بر دوشمان بوده و حالا برداشته شده باشد و بخواهیم آخیشی بگوییم و خلاص شویم ، نه ! اتفاقا یک حالت سبکبالی ای به آدم دست می دهد که انگار اشک‌های دوماهه ات بر عزیز ابوتراب روحت را جلای تازه‌ای داده و سمباده به جان روحت انداخته که یک سبکی ای مهربان و نجیبی مثل روز عیدفطر را تجربه می‌کنی.
توی آن ایام هم ناراحتی هم خوشحال ، ناراحتی که رمضان تمام شده و خوشحالی که عید بندگی است .
در ربیع سبکی چون دو ماه برای خون خدا گریسته‌ای و کم کم خستگی و کوفتگی پیاده روی اربعینت از جسمت رخت بر می‌بندد.
چه خوب ماهی است این ربیع، اتفاقات شادی آوری هم دارد و بیخود نیست که ربیعش خوانده اند .
در همین ماه است که خدا آخرین رسولش را برای ما زمینی ها فرو فرستاد و با تولد پسر آمنه و عبدا... بهار انسانیت گویا رقم خورد .
توی همین ماه بود که خدیجه خاتون دلش برای رسول مهربانی ها رفت وبله گفت و محمد (ص) شویش شد.
همین ماه بود که فرشته‌ها کل کشیدند و جهان به یکی از با شکوه‌ترین عشق‌هایش لبخند زد .
توی همین ماه بود که بنا به روایتی پیامبر از مکه وارد مدینه شد و شد باید آنچه می شد.
توی همین ماه بود که یزیدبن معاویه که لعنت خدا بر او باد به درک واصل شد و باعث و بانی فاجعه کربلا به جهنم پای گذاشت .
اهل نصیحت کردن نیستم و صلاحیت این را هم ندارم که بگویم توی این ماه چه ثواب دارد و چه مستحب است، ولی برای آنها که مشتاق ترند می گویم که با یک جستجوی معمولی اینترنتی می شود راجع به این ماه بلند بیشترخواند و دانست و از اعمال مستحبی‌اش آگاه شد .
همه زمان‌ها و همه مکان‌ها آفریده خدایند ولی همان خدا به بعضی زمان‌ها و بعضی مکان‌ها یک تشرف و شخصیتی داده و انجام بعضی کارها در آن ضریب موشکی می گیرد و به خودش نزدیک تر می‌شویم . ربیع یکی از آن زمان‌ها است حواسمان به این ماه باشد که پشیمانی هیچ وقت حاصلی نداشته .