پادکست | سفرنامه صوتی «شاید اربعین» (روز پانزدهم - قسمت سوم)

درد پا امانم را بریده. ایضا حسین قیطاسی عکاس جام‌جم! عجیب سیریش است. ول کن نیست. از میرجاوه با ماست. هرجا می‌روم می‌آید. چندبار خواستم بپیچانم اما نشد! هفتادوشش‌یست و دوست دارد عکاس بحران شود! انصافا پشتکار هم دارد. یه بند دوربین به دست است! ذوق خوبی دارد اما تجربه نه! لکن دردش بخورد تو سر سایرین که از تهران گزارش تصویری می‌روند از عراق!
القصه! امروز به کارم آمد بالاخره. از باب ماساژ پایم!
که کمی التیام یافت.
گرچه گلویم هم درد می‌کند. کلا اینجا بهداشت مقوله‌ایست ناشناس و مثل گازهای گروه هشتم جدول مندلیف بی‌اثر!
بهداشت در زیست عراقی‌ها امریست فانتزی و بی‌اثر! مایع دستشویی که اصلا نیست اینجا! صابون دستی هم بعضا کاربرد دارد!
فرآیند شست‌‌وشویِ فی‌المثال ۱۰۰استکان همیشه در یک تشت است به مدت ۲۴ساعت بدون تعویض آب!
اما بتازگی برای رضایت ایرانی‌ها لیوان یکبار مصرف کمی در مسیر استفاده میشود!
از نجف تا کربلا سه مسیر برای پیاده‌روی است. یکی مسیر آسفالته جاده نجف-کربلا و دیگری معروف است به طریق‌العلما که راهیست کهن و قدمت بسیار دارد. مسیر سوم سمت راست فرات است اما ۲۰کیلومتر طولانی‌تر است‌.
موکب‌دارها در هر دو مسیر دو سنت نیک دارند. اول اینکه تصویر پیرغلامان مرحومِ موکب را بر سر درب موکب نصب کرده‌اند. در کنارش عکسی از سنوات موکب نیز هست. به همراه بعضا دکوری از قوری و کتری و قهوه‌جوش قدیمی که روزگاری در موکب بوده.
گویی اینطور می‌خواهند سبقه خود را به رخ بکشانند که چگونه از دیرباز نوکری می‌کردند برای طریق الحسین! که بلکم غرب‌زدگانِ زیبا‌کلام دریابند که پیاده‌روی عشاق حسین محصول تبلیغات چندساله جمهوری اسلامی نیست! و ریشه هزار و چندصدساله دارد.
اما سنت دوم، آموزش خادمی به کودکانشان است‌.
در مسیر بسیارند کودکانی که بدو بدو عرق می‌ریزند برای خادمی.
این آموزش اما سنتی‌ست، بی‌آنکه سند۲۰۳۰ بخواهد و سازمان ملل! سندش، قرن‌ها پیش تنظیم شده و بومیست و سینه به سینه منتقل شده.
پیرهن مشکی، پرچم حسین و خادمی برای زوار، سه اصل سنداربعین است که نسل به نسل آموزش داده شده. و حال، کودک عراقی در مکتب حسین فراگرفته که چگونه خادمی در طریق‌الحسین کند.

منبع: جام جم آنلاین