با وجود افزایش قابل توجه میانگین طول عمر بشر در دوران معاصر محققان با فناوری‌های نوین در پی بالاتر بردن نرخ امید به زندگی هستند

نفس کشیدن در 120 سالگی

از همان زمانی که به یقین رسیدیم پس از سال‌ها زندگی پرفراز و نشیب، محکوم به مرگیم. به شیوه‌های مختلفی برای افزایش طول عمر و رسیدن به جاودانگی تلاش کرده‌ایم. در سال‌های اخیر، پیشرفت‌هایمان در دانش و فناوری و شکست دادن بیماری‌های مهلک و همه‌گیر به تلاش‌هایمان رنگ و لعاب عینی‌تری هم داده است. به گزارش پایگاه اوربیس ریسرچ (Orbis Research)، مصرف کنندگان فقط در سال 2018 میلادی، 43 میلیارد دلار صرف خرید محصولات ضد پیری کرده‌اند؛ از کرم‌های اسید لاکتیک ضد چروک گرفته تا قرص‌های پپتید کلاژن و آنتی‌اکسیدان کوآنزیم کیو10. در تحقیقات شرکت پیچ‌بوک (PitchBook) برآورد شده است که در سال 2017 میلادی، 559 میلیارد دلار از سرمایه‌گذاری خطرپذیر آمریکا در شرکت‌هایی صورت گرفته که در زمینه مقابله با پیری فعالیت می‌کرده‌اند. شرکت‌هایی مثل بیوتایم (BioTime) مستقر در کالیفرنیا که از سلول‌های بنیادی جنینی برای بازسازی عملکرد سلول و بافت استفاده می‌کند؛ شرکت کوبار (CohBar) که در حال ویرایش ژنوم میتوکندری برای تنظیم متابولیسم و مرگ سلولی است و شرکت کالیکو (Calico) خواهر گوگل که بودجه‌ای 5/2 میلیارد دلاری را به تحقیق درمورد راه حل‌هایی برای بیماری‌های مرتبط با افزایش سن اختصاص داده است. «ریچارد سیاو» که هدایت تحقیقات درمورد پیری را در کالج کینگ لندن به عهده دارد، می‌گوید همه به دنبال قرصی سحرآمیز هستند که بتواند پیری را درمان کند. اما واقعیت این است که تغییر در سبک زندگی و رژیم غذایی واقع بینانه‌ترین راه برای افزایش طول عمر است. با این حال دانشمندان به‌دنبال راه‌های فناورانه برای افزایش عمر کسانی هستند که طول عمر ناشی از سبک زندگی سالم برای آنها راضی‌کننده نیست. به نظر می‌رسد برخی فناوری‌هایی که برای افزایش طول عمر انسان به کار گرفته می‌شوند، قصد دارند زمان را متوقف کنند!

کد خبر: ۱۲۳۰۹۸۸

محافظت از سلول‌های عصبی
مکملی به نام بیسیس (Basis) تولید شرکت الیسیوم هلث حاوی ماده شیمیایی به‌نام نیکوتین آمید ریبوزید است که شکلی از ویتامین B به شمار می‌آید. این ماده به آنزیمی به نام نیکوتین آمید آدنین دینوکلئوتید یا +NAD تبدیل می‌شود که در متابولیسم، پیری سلول و محافظت از سلول‌های عصبی نقش دارد. دانشمندان می‌گویند سطح +NAD که در سلول‌های ما وجود دارد با افزایش سن به میزان قابل توجهی کاهش می‌یابد. افزایش این آنزیم از طریق مصرف مکمل +NAD موجب احیای قابلیت‌های باززایی اندام شده و پیری را به تاخیر می‌اندازد. مطالعات نشان می‌دهد این دارو باعث می‌شود موش‌های مسن جوان‌تر به نظر برسند و همانند موش‌های جوان عمل کنند. به همین دلیل گفته می‌شود مکمل بیسیس به مفهوم خیالی اکسیر جوانی بسیار نزدیک است. مطالعات غیربالینی هم نشان می‌دهند افزایش سطح +NAD می‌تواند عملکرد میتوکندری، ریتم‌های روزانه و سم‌زدایی سلول‌ها را بهبود بخشد و موجب قوی‌شدن سیستم ایمنی و سلامت کلی بدن شود. در این زمینه هیچ آزمایش قطعی در مورد انسان صورت نگرفته، اما حداقل 21 آزمایش در حال انجام است.

تحقیقات رژیمی و کاهش کالری دریافتی
چند دهه است دانشمندان می‌دانند محدودیت کالری دریافتی در بسیاری از گونه‌های حیوانی از جمله انسان به طول عمر بیشتر منجر می‌شود. در مطالعاتی که برای کشف علت ارتباط میان محدودیت کالری و افزایش طول عمر انجام شد، محققان مکانیسم جدیدی از طول عمر را کشف کردند که نشان داد محدودیت کالری با تنظیم سیستم ایمنی - که برای افزایش طول عمر بسیار مهم است - ارتباط دارد. تحقیقات در این زمینه روی یک کرم میکروسکوپی انجام شد. عمده‌ترین ژن‌ها و مکانیسم‌های تنظیمی در این کرم‌ها معمولا نسخه‌های ساده‌تری از ژن‌ها و مکانیسم‌های تنظیمی موجود در انسان‌ها هستند و این کرم‌ها را به الگویی مناسب برای مطالعه پیری، ژنتیک و بیماری‌های انسان تبدیل می‌کنند. تحقیقات نشان داده است کاهش فعالیت نوعی ژن به نام فوکسو (FOXO) به کرم‌ها می‌گوید مواد مغذی به اندازه کافی وجود ندارد و آنها نمی‌توانند تغذیه کافی داشته باشند. این شرایط کرم‌ها را به سمت حفظ انرژی و کاهش مصرف مواد غذایی هدایت می‌کند. کاهش کالری دریافتی، کاهش واکنش‌های ایمنی داخلی را در پی دارد. دانشمندان درحال تحقیق روی چگونگی عملکرد پروتئین FOXO در سرکوب اشتها و افزایش طول عمر ناشی از آن هستند و این‌که آیا می‌توان از این پروتئین داروهای افزایش طول عمر را تولید کرد.

فریز در زمان با فناوری سرمازیستی
سرمازیستی (Cryogenic freezing) دانشی نوبنیاد است که در آن با پایین‌آوردن دمای بدن انسان یا جانوران، سعی در سالم نگه‌داشتن بدن برای آینده می‌کنند. در این روش، تمام خون بدن را تخلیه و آن را منجمد می‌کنند. اواخر سال 1394/ اوایل سال ۲۰۱۶ دانشمندان در مؤسسه فناوری ماساچوست آمریکا توانستند مغز خرگوش را منجمد کرده و بعد دوباره آن را به دمای معمولی برگردانند. این دانشمندان اعلام کردند کارکرد مغز خرگوش پس از گرم شدن تقریباً کامل بوده و به نظر می‌آید حافظه بلندمدت حیوان نیز حفظ شده ‌است. دانشمندان می‌گویند با این نتیجه در آینده شاید بتوان تمام اطلاعات موجود در مغز یک شخص را اسکن و دانلود کرد و در مغز یک انسان نو (تولید شده در آزمایشگاه) یا حتی یک فرد دیگر گذاشت! تاکنون این فناوری در آمریکا و روسیه روی حدود ۲۵۰ تا ۳۰۰ نفر انجام شده‌است. روش کار این است که پس از مرگ، جسد بلافاصله در یخ قرار می‌گیرد تا از آغاز روند فساد جلوگیری شود. در گام بعدی، حدود ۱۵ نوع ماده شیمیایی وارد رگ‌ها می‌شوند تا روند فساد متوقف، سلول‌ها حفظ و جسد، آماده عمل جراحی شود. در جراحی، خون و مایعات دیگر تخلیه و به جای آن نوعی ماده ضدیخ وارد رگ‌ها می‌شود. وقتی رگ‌ها از این ماده پر شدند، جسد به تدریج به مدت دو هفته سرد می‌شود تا دمای آن به منفی ۱۹۶ درجه سانتی‌گراد برسد. سپس در محفظه‌ای حاوی نیتروژن مایع قرار داده می‌شود. جسد همان‌جا می‌ماند تا زمانی که بشر به فناوری‌ای که آرزویش را دارد، دست یابد. با وجود این که کاربرد و تاثیر سرمازیستی به‌طور کامل ثابت نشده، هر ساله شمار بسیاری از مردم برای انجام این آزمایش داوطلب می‌شوند و این روند رو به افزایش است. این روش منتقدانی نیز دارد که مرگ را بخشی از زندگی می‌دانند و معتقدند جلوگیری از مرگ هیچ‌گاه محقق نخواهد شد، زیرا با ذات حیات و ماهیت موجود زنده در تضاد است.

کند کردن روند پیری بافت با کرایوتراپی
سرمادرمانی یا کرایوتراپی (Cryotherapy) به روشی درمانی گفته می‌شود که در آن بخشی از بدن بیمار یا کل بدن او در معرض سرما و کاهش دما قرار می‌گیرد. هدف از کرایوتراپی افزایش بقای سلولی، کاهش التهاب، کاهش درد و اسپاسم و انقباض عروق است. ژاپن در اواخر دهه 1350/ 1970 اولین کرایوسونا را افتتاح کرد. درحال حاضر کلینیک کرایومد در توکیو یکی از صدها کلینیک خصوصی است که در سراسر جهان کرایوتراپی ارائه می‌دهد. با الهام از بسته‌های یخی که برای کاهش التهاب روی بافت متورم قرارداده می‌شود و جراحی کرایو -به‌کارگیری سرمای شدید برای از بین بردن تومورها یا بافت‌های بیمار - یک کرایوسونا معمولا شامل یک حمام سه دقیقه‌ای در نیتروژن مایع است که دمایی پایین‌تر از منفی صد درجه سانتی‌گراد تولید می‌کند. هدف از این کار تسریع متابولیسم، تقویت سیستم ایمنی بدن و کند کردن روند پیری بافت است.

فناوری چاپ زیستی
یکی دیگر از فناوری‌هایی که به کمک افزایش طول عمر می‌آید، چاپ زیستی سه‌بعدی - استفاده از فناوری تولید افزایشی برای چاپ اندام‌های بدن - است. اندام‌هایی که به این روش تولید می‌شوند، می‌توانند در بدن جایگزین اندام‌هایی شوند که دیگر کار نمی‌کنند. پرینت سه بعدی یک دست که توسط شرکت مهندسی زیست‌پزشکی ایتالیایی اسکورپیون مدیکال تولید شده، نمونه‌ای از پیشرفت‌های مربوط به ساخت فناوری یاری‌دهنده به افراد مسن است. این شرکت مهندسی همچنین ایمپلنت‌های ارتوپدی و ارتودنسی منحصربه‌فردی برای تقویت یا جایگزینی اندام‌ها یا دندان‌های آسیب‌دیده و خراب چاپ می‌کند و می‌تواند برای کمک به آماده‌سازی جراحان قبل از عمل جراحی، اندام‌ها را نمونه‌سازی کند. هرچند این روش هم نمی‌تواند برای همیشه از مرگ جلوگیری کند، اما توانایی تولید تعداد نسبتا نامحدودی از اندام‌های پیوند تازه (از لحاظ نظری) بدون این‌که احتمال پس زده شدن عضو پیوندی وجود داشته باشد، تأثیر قابل توجهی در افزایش طول عمر خواهد داشت.

تبدیل انسان به ربات (هولوگرام)
سازمان غیرانتفاعی ابتکار 2045 که در سال 2011 توسط میلیاردر روسی، دیمیتری ایتسکوف تأسیس شده است، هدف خود را افزایش دادن طول عمر انسان عنوان می‌کند. این سازمان مدعی است قصد دارد فناوری‌هایی ایجاد کند که امکان انتقال شخصیت یک فرد به یک حامل غیرزیستی پیشرفته‌تر و طولانی ساختن زندگی از جمله تا حد جاودانگی را فراهم کند. مرحله اول این طرح ساخت ربات‌هایی است که قادر به کنترل ذهن انسان باشند. در مرحله دوم ربات‌هایی ایجاد می‌شوند که قابلیت میزبانی از مغز فیزیکی انسان را که با جراحی پیوند در آن نصب شده است داشته باشند. هدف نهایی ارائه یک جسم هولوگرام است. ایتسکوف امیدوار است بتواند ظرف ده سال آینده مغز انسان را بدون جراحی روی ربات‌ها آپلود و جسم انسان را به عنوان غلاف‌های خالی رها کرد تا صاحبان آنها بتوانند داخل ربات‌ها زندگی کنند!مسلما این ایده از نظر اخلاقی دارای اشکالات کلی و اساسی است. اما چاره‌ای نیست جز آن‌که صبر کنیم و ببینیم در دهه‌های آینده با شدت‌گرفتن نبرد قانون و انسان‌های اخلاق‌مدار با پولدارهای طالب جاودانگی کدامیک پیروز خواهند شد.

استفاده از سلول‌های بنیادی پرتوان
سلول‌های بنیادی پرتوان القایی برای اولین بار در سال 1385/ 2006 در دانشگاه کیوتوی ژاپن تولید شدند. این سلول‌های بنیادی به علت توانایی خودنوسازی و نیز تشکیل تمام رده‌های سلولی بدن، امید زیادی را برای درمان‌های جایگزین سلولی ایجاد کرده‌اند. شرکت ایج‌اکس تراپیوتیکس (AgeX Therapeutics) در سانفرانسیسکو، مجموعه‌ای تحقیقاتی است که روی داروهای احیاکننده برای بیماری‌های مرتبط با سن متمرکز شده است. فناوری‌های مختلف این شرکت حول محور ظرفیت بالقوه سلول‌های بنیادی پرتوان، یعنی سلول‌هایی که به طور بالقوه قادر به تولید هر سلول یا بافتی هستند عمل می‌کنند. توانایی سلول‌های بنیادی پرتوان برای تکثیر به طور نامحدود باعث می‌شود این سلول‌ها اساسا سلول‌های جاودانه‌ای باشند و بافت‌های بدن را در طول زمان از آسیب حفظ کنند.