برای روابط انسانی اهمیت قائل شویم

این روابط، ممکن است به شکل‌های مختلفی مانند روابط رسمی، غیررسمی، عمومی، خصوصی، کلامی، غیرکلامی، عمودی، افقی و چند جانبه رخ دهد. در عین حال، امکان دارد رابطه در محیط‌ها و موقعیت‌های خاص اجتماعی، فرهنگی، تجاری، بازرگانی، حکومتی و آموزشی برقرار شود.
محبت‌ها، تنفرها، آشتی و قهرها در محدوده رابطه انسانی قرار می‌گیرند. گفت‌وگوهای صمیمانه و همچنین درگیری‌های لفظی نیز شکل‌هایی از اشکال رابطه انسانی‌اند که در خانواده، کار و جامعه، بین افراد اتفاق می‌افتد.
جنبه مهم دیگر این روابط، درک قابلیت‌های افراد و دادن مسؤولیت به آنها براساس قابلیت‌ها و استعدادها و شریک و سهیم کردن آنها در امور زندگی و جامعه است.
در سایه این پذیرش، افراد، احساس وجود و ارزش می‌کنند، به‌زندگی و کار علاقه مند می‌شوند، از بی‌تفاوتی‌های آنها کاسته می‌شود و سرانجام با روحیه‌ای تازه و قوی‌تر، به کار و زندگی می‌پردازند.
با نگاهی به نیازهای انسان، به این نتیجه می‌رسیم که این نیازها، بدون وجود شخص یا اشخاص دیگری که با آنها رابطه برقرار می‌کنیم، تأمین نمی‌شود.
روابط، موقعی انسانی است که طرفین ارتباط، بتوانند فواید لازم را از روابط خود ببرند.
منظور از سودمندی، خیر و فایده‌ای است که از روابط انسان‌ها با یکدیگر در راستای ادامه حیات، به‌هر‌یک از آنها می‌رسد. حیات (زندگی) و اهداف آن، اساسی‌ترین موضوع تعیین‌کننده سود و زیان پدیده‌ها از نظر انسان است.
خداوند بزرگ هنگام خلقت هر موجودی (از جمله انسان)، در وجود او عناصری قرار داده است که تکلیف نیازهای او را تعیین می‌کند. هر چیز که مطابق فطرت انسان باشد و سبب ادامه حیات و رشد او شود، مفید و سودمند است.
بالعکس، هر چیزی که برخلاف فطرت انسان باشد و مانعی برای ادامه حیات او به حساب آید و جلوی رشد او را بگیرد، زیان آور است.
اگر انسان‌ها به خاطر تأمین نیازهای خود، مجبور به برقراری روابط باشند، پس موقعی روابط پایاتر خواهد بود که با این تفاوت‌ها بیشتر سازگار باشد.
این‌که بعضی از انسان‌ها سعی می‌کنند همه افراد را وادار به هم‌شکل‌سازی با نیازها و معیارهای خود کنند، این کار، نه تنها موجب برقراری روابط نمی‌شود، بلکه سبب احساس دوری و جدایی نیز
می‌شود.

دکتر سیدحسن موسوی‌چلک

رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران