با تو ستاره می‌شوم!

جنگ؛ بهانه‌ای برای کشف استعدادها
بعد از جنگ جهانی دوم صدا و سیمای اروپا که بنیانش در سوئیس گذاشته شده بود برای کاهش نتایج و تاثیرات این جنگ، دنبال ایده‌ای می‌گشت تا بتواند دوباره کشورهای اروپایی را دور هم جمع کند. از میان تمام ایده پردازان یک کارگردان سوئیسی ایده جالبی را ارائه کرد. ایده این بود که یک برنامه جهانی موسیقی راه‌اندازی شود تا هم کشورها دوباره به هم نزدیک‌تر شوند، هم مردم از حال و هوای جنگ بیرون بیایند. سال 1955 اولین مسابقه در شهر لوگانوی سوئیس بین هفت کشور برگزار شد. منتخبان این مسابقه که از نشنال‌فاینال‌ها یا مسابقات محلی بالا آمده بودند با هم رقابت کردند و در نهایت لایس آسیا از کشور سوئیس برنده اولین دوره این مسابقات شد که سال پیش در 94 سالی درگذشت.
بسیاری همین مسابقات «یوروویژن» را اولین مسابقه استعدادیابی می‌دانند که طی 64‌سال حضور متوالی، تغییرات فراوانی کرده است. مثلا این‌که در همان سال‌های ابتدایی اینترنت و شبکه ماهواره‌ای وجود نداشت تا برنامه را پخش کند، به همین دلیل شبکه‌ای به نام یوروویژن ساخته شد که شبکه‌ای رادیویی با امواج ماکروویو بود و مردم با استفاده از تماس تلفنی می‌توانستند شرکت‌کننده منتخب‌شان را انتخاب کنند. خیلی‌ها از همین مسابقات به شهرت جهانی رسیده‌اند. نمونه‌اش سلن دیون که سال 1988 نماینده کشور سوئیس برنده نهایی این مسابقات شد.
بفرمایید ستاره شوید
خیلی‌ها یوروویژن را اولین تلنت‌شوی تاریخ می‌دانند و خیلی‌های دیگر که تعدادشان کم هم نیست می‌گویند مسابقه «پاپ استارز» اولین مسابقه استعدادیابی بوده است. این برنامه در سال 1999 در کشور نیوزیلند آغار به کار کرد. به این ترتیب که یک نیوزیلندی به دنبال تشکیل یک گروه موسیقی پنج نفره بود، این برنامه را راه‌اندازی کرد و طی سال‌های اجرای این برنامه 33 کشور از سراسر دنیا در این مسابقه شرکت کردند. بعدها البته به دلیل انتقادهای فراوانی که از این تلنت‌شو شد، پاپ استارز از رونق افتاد و تنها کشوری که به همان شدت قبل پیگیر این مسابقات است، کشور آلمان است.
بد نیست بدانید این برنامه الهام‌بخش اصلی تلنت‌شو «پاپ آیدل» شد.
سیمون و سایمون کشف می‌کنند خیلی قشنگ!
بعد از برنامه پاپ استارز، سیمون فولر دست به ساخت مسابقه استعدادیابی به نام «پاپ آیدل» شد. این برنامه در سال 2001 شروع به کار کرد و قرار بود با رای سایمون کاول، پیت واترمن، نیکی چپمن و نیل فاکس بهترین استعداد خوانندگی کشور انگلستان را در موسیقی پاپ انتخاب کنند. سال بعد با رای بیننده‌ها این برنامه باز روی آنتن رفت، ولی سال 2004 جایش را به تلنت‌شو «ایکس فاکتور» داد. این مسابقه با تهیه‌کنندگی سایمون کاول همان رویه پاپ آیدل را پیش برد و توانست 435 قسمت یعنی تا اواسط سال 2011 همچنان برای مخاطبان و شرکت‌کنندگان جذاب باقی بماند. این برنامه 14 داور داشت و شرکت‌کنندگان با رای مستقیم داوران به حذف یا رفتن به مرحله بعد انتخاب می‌شدند.
2 مسابقه با یک ایده
اما پاپ آیدل جرقه‌ای برای ساخت برنامه دیگری هم شد. «آمریکن آیدل» به تهیه‌کنندگی سایمون کاول سال 2002 روی آنتن رفت و علاوه بر رای داوران گزینه تماس تلفنی را به سبک مسابقه یوروویژن به رای‌گیری‌ها اضافه کرد. مدت این برنامه بین یک‌تا دو ساعت و حدود 16 سال است که به صورت متوالی در تلویزیون آمریکا حضور داشته و سعی در کشف ستاره‌های جدید موسیقی داشته است. طی این سال‌ها این برنامه با 14 داور که به صورت گروه‌های داوری چهار نفره در برنامه حضور داشته‌اند، روی آنتن رفته است. تمام داوران این مسابقه از چهره‌های مشهور و سرشناسان موسیقی بوده و لیونل ریچی، لوک برایان و کیتی پری از جمله داوران فصل کنونی آمریکن آیدل هستند. در سال‌های اخیر علاوه‌بر رای داوران مخاطبان توانسته‌اند از طریق تلفن و اینترنت و
پیام کوتاه به شرکت‌کننده منتخب‌شان رای بدهند.
16 دوره متوالی
سایمون کاول قصد نداشت دست از سر تلنت‌شوها بردارد و این‌طور شد که سال 2006 مسابقه استعدادیابی دیگری به نام « آمریکن گات تلنت» متولد شد. با این تفاوت که این برنامه تنها برای کشف یک‌استعداد خاص مثل خوانندگی یا اجرای موسیقی نبود و تمام کسانی که فکر می‌کردند در زمینه‌ای استعداد دارند می‌توانستند در این برنامه ثبت‌نام کرده و در آن شرکت کنند. از شعبده‌بازی و نقاشی بگیرید تا استعدادهایی که گاهی آدم با خودش فکر می‌کند مگر چنین استعدادی اصلا وجود داشته یا اصلا چرا باید وجود داشته باشد؟ این برنامه به طور کلی با پنج مجری و 11 داور، یعنی برای هر برنامه یک مجری و چهار داور روی آنتن می‌رود. آمریکن گات تلنت مشهورترین و پر‌بیننده‌ترین مسابقه استعدادیابی دنیاست و از سال 2006 به صورت متوالی 16 دوره است که در تلویزیون آمریکا حضور داشته و جایزه نفر اول هر دوره هم یک میلیون دلار است.