آیا حواسمان به زمانی که در کش‌وقوس تصمیمات مدیریتی تلف می‌شود،‌هست؟

وقت برای تلف کردن نداریم...

کد خبر: ۱۱۹۶۴۱۶

فیلم in time را دیده‌اید؟ داستان شهری که «زمان» در آن به پول رایج تبدیل می‌شود. اسکناس و سکه از رونق می‌افتد و افراد برای حمل و نقل، غذا، سرپناه و هر کار دیگر باید از عمرشان ثانیه و دقایق را کم کنند و به فروشنده بدهند. افراد متمول عمر دراز دارند و طبقه پایینی‌ها نهایت 30سال زندگی می‌کنند. زمان در حدی مهم است که از سبک راه رفتن مردم متوجه می‌شوی از چه طبقه ای هستند. پولدارها با طمانینه راه می‌روند و آنها که هشت شان گروی نُه شان است همیشه در حال دویدن هستند. منظور این‌ است ماجرای این روزهای ما نه مطابق این فیلم، ولی تا حدودی شبیه آن است. شما فکرش را بکنید مگر چند بار قرار است 20 تا 30 سالگی را تجربه کنید. زندگی که فیلم بهنام بهزادی نیست که تنها دوبار زندگی کنیم؛ یک‌بار زندگی می‌کنیم و این زمان بیشتر از آنچه فکرش را کنید، اهمیت پیدا می‌کند.
برخی آیات قرآن، خسارت و آه و افسوس آنان را که به وقت اهمّیت ندادند، در قیامت متذکر شده‌است. مثلاً در سوره غافر آیه 78 می‏فرماید: «و خسر هنا لک المبطلون؛ در قیامت اهل باطل و اتلاف‏گران وقت زیان خواهند دید.»
اما در قول و قرار ما و مسوولان ارزش وقت چقدر رعایت می‌شود؟ اصلا کسی می‌داند این وقتی که از ما در سایه آزمون و خطا می‌گذرد حق الناس است؟ این چند نمونه را لطفا بخوانید:
اول، ایده برجام که یکی از اصلی ترین ایده های حل مشکلات داخلی و تغییر نگاه خارج به ایران بود روز سه‌شنبه ۲۳ تیر ۱۳۹۴ (۱۴ جولای ۲۰۱۵) در وین اتریش بین ایران، اتحادیه اروپا و گروه ۱+۵ (شامل چین، فرانسه، روسیه، بریتانیا، ایالات متحده آمریکا و آلمان) منعقد شد. با احتساب دو سال که از دولت یازدهم گذشته بود این قرارداد منعقد شود تا امروز حدود پنج سال است بخشی از کشور مستقیم یا غیرمستقیم منتظر به سرانجام رسیدن این ماجراست. چون برجام اصلی‌ترین ایده دولت بود بقیه امور مدیریتی را تحت تاثیرقرار داد تا با همین سازوکار موفق به باز کردن گره‌ها شود. بعد از دولت دوازدهم و انتخاب مجدد دکتر روحانی به دلیل برهم زدن بخش عمده‌ای از تعهدات از طرف آمریکا، مردم منتظر ماندند تا شرایط به ثبات برگردد. هنوز برجام نتوانسته نقش ایجاد ثبات خود را ایفا کند و سوال این است اصلا این برجام ناقص شده توان چنین ماموریتی دارد یا نه؟ و این‌که آن دنیا باید یقه برجام را بگیریم برای این عمری که در سایه «بشود یا نشود» طی شد؟
دوم، پس از ناامیدی نسبت به برجام در غروب 19 اردیبهشت ۱۳۹۷ خورشیدی که دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا رسماً اعلان کرد ایالات متحده از برجام خارج خواهد شد، چشم امیدها به سمت اروپا رفت. برجام بدون اروپا هم قابل طی طریق است و اصلا از نظر ما مردم، ایراد ادامه برجام چیست؟ اسمش هرچه می‌خواست باشد قرار است گره ای باز کند دیگر، اما اروپای خسیس هم سازو کار اجرایی‌اش نمادین باقی ماند.
SPV) Special Purpose Vehicle ) ، سیستمی است که با هدف ادامه همکاری تجاری اتحادیه اروپا با ایران حتی با وجود تحریم های آمریکا طراحی شد که کشورهای اروپایی با استفاده از این کانال مالی در ازای خرید نفت ایران، هزینه‌های فروش وصادرات کالاهای خود را به ایران دریافت می‌کنند. قرار بود تحریم های ثانویه ایران از سوی آمریکا اجرایی شود که البته حدود سه هفته می‌گذرد و هنوز اتفاق خاصی نیفتاده است. کنار این دلگرمی به کانال اروپا، یادی هم از اف.ای.تی.اف بکنیم که ایشان هم در وقت‌کشی کمی از عبدا... زبرماوی بازیکن سابق عربستان نداشت!
سوم، این پاراگراف ها کوتاه است! با بالا رفتن قیمت ارز، خودروهای سواری مثل فنر از جا پریدند و شروع به پرواز کردند. پراید 19 میلیونی تا مرز 40 میلیون هم رسید. همان قدر که گران شد نایاب هم شد و کارخانه داران ترجیح دادند خودرو به بازار تزریق نکنند. قطعه نبود؟ با قیمت قبل نمی‌ارزید؟ قطعه ها تحریم بودند یا گران شدند؟ هرچه بود بازار خودرو شش ماهی می‌شود ملت را بازی داده است. ای کاش آقایان مسوول قیمت جدید را آن طوری که دیگر ضرر ندهند! اعلام کنند تا شاهد افزایش و کاهش ساعتی خودرو نباشیم. ای کاش رندی پیدا می‌شد جلوی کارخانه این دوستان داد می‌زد برادر ساعت را نگاه کن،وقت برای تلف کردن نداریم...
چهارم، از یک سال و اندی که از شورای شهر جدید می‌گذرد شهر تهران به حالت اتوپایلوت(حالت خودکار هواپیما) اداره می‌شود. البته که کارهای خوبی شده ولی تغییرات گسترده شهرداران و تلاش برای حفظ این آخری که خودش نیز علاقه ای به ترک خدمت به مردم شریف تهران نداشتند وقت مردم تهران را برای حل مشکلاتشان گرفت. بماند که تا شهردار جدید بر کرسی مدیریت بنشیند و شروع به خدمت کند وقت خدمت شان تمام می‌شود و الخ.
پنجم، ماجرای بازنشسته ها آخرین بخش این یادداشت است. اعتقاد دارم مدیری که می‌داند باید برود چرا تا روز آخر مهلت قانونی وقت هدر می‌دهد. شما زحمت کشیدید سی و اندی سال خدمت کردید این چند صباح آخر بهتر نیست صندلی را به مدیر بعدی زودتر تحویل بدهید تا زودتر فکر چاره کند تا زودتر ولو یک روز، دردی دوا شود یا مسیری طی شود؟
این زمان برای مردمی که زندگی شان متاثر از تصمیم های شماست اهمیت دارد. پس لطفا حواستان به زمان هم باشد. وقت برای تلف کردن نداریم.

سجاد بلوکات

دستیار سردبیر

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها