آماده‌باش سازمان انتقال خون!

ناگهان پایان
درباره فیلم جان‌دار
خوشبختانه و با احترام به پیشکسوت‌ها، جوان‌ها سینمای ایران را در سال‌های اخیر قبضه کرده‌اند و هرکدام در بدو ورود، بارقه‌هایی از استعداد را نشان داده‌اند. احتمالا سعید روستایی و محمدحسین مهدویان، مشهورترین و موفق ترین کارگردان‌های نسل جوان باشند. دو کارگردان جوان جان‌دار، حسین امیری دوماری و پدرام امیری هم در اولین گام فیلمسازی، تا اندازه‌ای نشان دادند که می‌توان به ادامه فعالیت آنها امیدوار بود.
آنها اگرچه دست روی موضوع و قصه‌ای تکراری همچون قتل و قصاص می‌گذارند، اما تا جایی این فضا را به خوبی هدایت می‌کنند و موفق می‌شوند تماشاگر را کنجکاو پیگیری ماجرا کنند. بازی‌های خوب بازیگرانی چون حامد بهداد، جواد عزتی و علی شادمان، از امتیازات فیلم است، وگرنه فاطمه معتمدآریا و باران کوثری که جز گریه تقریبا همیشگی اینجا چیز تازه‌ای برای ارائه ندارند. اما فیلم از جایی چنان افت می‌کند و کسالت بار می‌شود که نشانی از نیمه اول خود ندارد، پایان ناگهانی اثر هم چنان اتفاقی است که بیشتر تودهنی به هرچه پایان باز به حساب می‌آید. جان دار اما در این وضعیت هم می‌تواند در اکران عمومی با اقبال مخاطبان مواجه شود.

جزر و مد
درباره فیلم سونامی
سونامی یکی از سه فیلم جشنواره اخیر فیلم فجر بود که زمینه و فضایی ورزشی داشت؛ به جز این فیلم، غلامرضا تختی (بهرام توکلی) و معکوس (پولاد کیمیایی) هم مقدار قابل‌توجهی سکانس ورزشی داشتند؛ اولی که اساسا روایت یک پهلوان و قهرمان کشتی است و یک سکانس کشتی تماشایی دارد و دومی هم باوجود این‌که حرف و قصه‌اش چیز دیگری است، اما بیشترین انرژی و توان فنی‌اش را روی مسابقه اتومبیلرانی می‌گذارد و از این جنبه می‌توان آن را به نوعی فیلم ورزشی هم به حساب آورد.
سونامی اولین ساخته سینمایی میلاد صدرعاملی، بیش از این دو فیلم، سراغ ورزش رفته و یک درام ورزشی محسوب می‌شود و این شجاعت برای ساخت فیلمی در این حال و هوای متفاوت، نسبت به بیشتر فیلم‌ها، احتمالا تنها امتیاز آن باشد. به جز این هیچ‌کدام از دو شخصیت اصلی، مرتضی (بهرام رادان) و بهداد (مهرداد صدیقیان) برای ما اهمیتی ندارند و علاقه‌مند به تماشای نقش تک بعدی آنها نیستیم.
ضمن این‌که فیلم ورزشی به صحنه‌های جذاب ورزشی وابسته است، اما صحنه‌های مسابقه تکواندو در سونامی، هیچ جذابیتی ندارد و باوجود تلاش بازیگران، بیشتر شاهد مقابله‌ای تصنعی هستیم. در این میان نامردی است اگر به حضور بامزه علیرضا شجاع‌نوری اشاره نکنیم که نه تنها هیچ نشانی از سرمربی تیم ملی تکواندو ندارد، بلکه در نمایش یک فرد مبتلا به پارکینسون هم به جز دو نمای ناقابل، تلاشی نمی‌کند. ضمن احترام به سعی سازندگان، این فیلم در این وضع بیش از این‌که سونامی باشد، جزر و مد بود!

قسم نخور به جونم!
درباره فیلم قسم
نمی‌دانم چه اصراری است سینماگران طناز، وقتی نوبت فیلمسازی خودشان می‌رسد، تلخ می‌شوند و آن روی خودشان را به ما نشان می‌دهند. آن از فیلم سیدجواد رضویان، زهرمار که با ظاهری کمیک گولمان زد و معجونی با ادعای نقد اجتماعی را به خوردمان داد و این هم از محسن‌جان تنابنده که بارها از هنر طنازی‌اش، خندیدیم و شاد شدیم. البته نیک می‌دانیم که تنابنده، فقط نقی معمولی نیست و یک وجه جدی و تلخ هنرمندانه هم دارد؛ چه در بازیگری و چه در نویسندگی، اما دوست‌تر می‌داریم که او وقتی به عنوان کارگردان، پشت دوربین قرار می‌گیرد هم تماشاگر را به خنده و شادی مهمان کند؛ آن هم به درست‌ترین شکل ممکن و نه به سیاق شبه‌کمدی‌های سال‌های اخیر سینمای ایران.
تا اینجا که تنابنده، این مورد را از ما دوستدارانش دریغ کرده؛ نه در گینس که قرار بود یک کمدی متفاوت باشد که جذاب از آب درنیامد و چه در همین فیلم تلخ و جدی قسم. با این حال قسم، حتی اگر آن را دوست نداشته باشیم، فیلم بسیار سختی در زمینه کارگردانی است و تنابنده موفق می‌شود یک فیلم جاده‌ای استاندارد بسازد و یک قصه را در یک اتوبوس پیش ببرد، آن هم با انبوهی بازیگر ناشناخته که احتمالا بیشترشان اولین حضور جلوی دوربین را تجربه می‌کنند. ایده فیلم هم که بحث قسامه برای قصاص است، شاید نخستین بار باشد که در فیلمی سینمایی مطرح می‌شود.
قسم یک غافلگیری خوب در فیلمنامه و یک سکانس نفسگیر و تماشایی دارد و از این نظر می‌تواند خوشایند مخاطبان در اکران عمومی باشد. اگر فکر می‌کنید که می‌خواهم به بازی خوب خانم مهناز افشار در این فیلم اشاره کنم، خب، در اشتباهید! قبلا بازی‌های بهتری از ایشان دیده بودیم و همیشه هم با گریه و زاری نمی‌توان دل مخاطبان را به دست آورد؛ حتی اگر هیات داوران جشنواره فجر دلشان به حال این اشک‌ریزی مدام سوخته باشد!

علی رستگار

سینما