تنهاترین سردار...

جام جم آنلاین- السلام علیک یا ابا محمد یا حسن بن علی ایها المجتبی یابن رسول الله یا حجه الله علی خلقه

برخوان غم چو آدمیان را صلا زدند

اول صــلا به سلســله انبیــا زدند

نوبت به اولیا چو رسید آسمان تپیـد

زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند

پس آتشی زاخگر الـماس ریـزه هـا

افروختنــد و در حسـن مجتبی زدند

امام مجتبی(ع) در 15 رمضان سال سوم هجری در مدینه دیده به دنیا گشود. او که لب و رخسارش بوسه گاه جدش محمد مصطفی (ص) بود، اوان کودکی را در آغوش آن حضرت و در پرتو فروغ عالم آرایش سپری کرد. وی در کلام دل انگیز پیامبر(ص)، میوه دل نبی (ص) و گل خوشبوی گلستان نبوت خوانده شد. همچنین حسن و حسین که درود خدا بر آنان باد و سرور جوانان بهشت نامیده شدند.

امام مجتبی در عرصه های گوناگون زندگی سرمشق مومنان و تجلی و تجسم قرآن بود. در برخوردهایش حتی با دشمنان و بدخواهان چنان کریمانه جلوه می نمود که حیرت انگیز بود. او سردار آوردگاه های رشادت و مجاهدت، سالار میدان های حکمت و حکومت، امیر ملک معرفت و محبت بود.

دریغا که سیاست بازان و سوداگران روزگارش در طلسم تعلق گرفتار بودند و به گفته بیدل دهلوی:

هرکه دیدم از تعلق در طلسم سنگ بود

یک شرر آزاده‌ای، از خود جدایی برنخاست

در آنجا یگانه روزگار و پاره ای از یارانش شرر آزاده بودند و دیگران یا در گژراهه خوارج منافقان، بنی امیه بودند و یا در زمره

زراندوزان و فرصت طلبان ...

این دام و ددهای دست و پاگیر و خواب سنگین زمستانی مردم از سویی و سستی یاران و بی انگیزگی نسبت به مبارزه و مشکلات ریز و درشت گونه گون از دیگر سوء امام را در اندیشه چاره جویی فرو برد. خطر هجوم امپراتوری روم شرقی هم گیره و گره ها را دو چندان نموده بود. از این رو، برای حفظ دین اسلام و مذهب تشیع و اندک شیعیان سلحشور و پایدار،

آتش بست یا صلح با معاویه را برخلاف میل و سلیقه خویش و فقط برای مصالح یاد شده پذیرفت.

این پیمان نامه که بعدها با نامردی های معاویه زیر پا نهاد شد، اگر عملی می شد، ثمرات و برکات بسیاری را در پی می داشت . حضرت به یار پاکباخته اش حجر بن عدی درباره صلح با معاویه گفت: دوست نمی دارم مردم را به کاری که ناخوش دارند وادار و مجبور کنم، برای آن صلح کردم که شیعیان ویژه ما از کشته شدن مصون بمانند.

امام در رویارویی با مردم، دریافت که آنان خواهان زندگی هستند نه درگیری با معاویه، از این رو چاره ای جز بستن پیمان نامه نمانده بود.

معاویه شخصیت هایی چون امام مجتبی (ع) و سعدبن ابی وقاص را تهدیدی برای فرمانروایی خویش می دید. بر این بنیان و برای زمینه سازی جهت خلافت فرزندش یزید، با دسیسه هایی ناجوانمردانه امام را شرنگ شرربار به شهادت رساند؛ تا مظلوم ترین و تنها ترین سردار تاریخ اسلام با وجود آن همه شجاعت، رشادت و کرامت- از این جهان خاکی پرکشد و تا همیشه در تاریخ جاودانه بماند. این رخداد های تلخ، بستر مناسبی شد تا بعد ها خیزش شکوهمند کربلا رخ نماید:

شبنم در این بهار دلیل نشاط نیست

صبحی است کز چمن گریه می کند

بیدل به هر کجا رگ ابدی نشان دهند

در ماتم حسین و حسن گریه می کنند

این سوگواره سنه سوز بر همه رهروان آن امام تسلیت باد.

دکتر عزیزالله سالاری

کارشناس فلسفه و معارف اسلامی