کاش بمیریم و بمیرید، «دنیا» نمیرد!

حالا که دنیا قربانی سهل انگاری و بی‌توجهی مسؤولان شده، آرزو می‌کنیم، روکن سال‌های زیادی زنده، سلامت و شاد باشد و لبخندش برای همیشه روی لبانش بماند. عکس واقعی «دنیا» را که نگاه می‌کنی، غمی عمیق برجانت می‌نشیند.چشمان و نگاهش پر از سوال است، لبانش بی‌لبخند و صورتش غمگین. شاید مرگ دلخراش او باعث شده که همه اینها را در چهره قاب گرفته‌اش روی عکس ببینیم. شاید هم گریه‌های پدرش اندوه بر جانمان می‌ریزد! یکی رفته سراغشان.کاک امجد؛ پدر دنیا، آمنه مادرش و برادر کوچکش را مقابل دوربین نشانده تا حرف بزنند و بگویند بر سر دنیا چه آمد !کاک امجد از شدت گریه نمی‌تواند صحبت کند، باید پدر باشی تا بفهمی یعنی چی که دختر هفت ساله‌ات را بفرستی مدرسه که درس بخواند و با سواد شود اما دیوار مدرسه آوار شود و دنیا را ازت بگیرد.مگر نشنیده‌اید همه از عشق عمیق پدر و دختر می‌گویند و این که جان پدر به دختر بسته است! آمنه؛ مادرش اما حرف می‌زند، صدایش می‌لرزد و کلمات کردی در گلویش می‌شکند اما می‌گوید بارها معلم مدرسه، آدم‌های شواری ده و اهالی روستا به مسؤولان آموزش و پرورش نامه نوشتند و به اداره آموزش و پرورش سنندج رفتند و گفتند این مدرسه فرسوده است و آخرش کار دست بچه‌ها می‌دهد؛ آخر هم دیوار فرسوده آوار شد روی «دنیا»! باید حتما فاجعه‌ای رخ دهد تا شاید مسؤولان به‌خود بیایند و کاری کنند، کاری که وظیفه‌شان است و اصلا پشت آن میز و صندلی هستند که کارها را به سامان برسانند نه این‌که بی‌سرو سامان کنند، یک خانواده را و دنیا را بفرستند زیر خاک! بچه چه آرزوهایی داشت، شاید که آرزو داشت معلم شود یا شاعر که درون هر کردی یک شاعر و یک معلم نفس می‌کشد. زهرا گیتی‌نژاد، خیر مدرسه‌ساز در گفت‌وگویی که دیروز در همین صفحه منتشر شد، گفت امسال 150 میلیارد تومان از بودجه نوسازی مدارس فرسوده کم شد! بله! آقایان بودجه‌نویس، مسؤولان پشت‌میزنشین، وقتی بودجه را کم می‌کنید حواستان باشد دارید از کدام بخش کم می‌کنید و این سهل‌انگاری شما چه قربانیانی خواهد گرفت. هنوز 19 مهر است و تا پایان سال تحصیلی راه زیادی در پیش است، زمستان در راه است و خدا عاقبت بخیر کند همه بچه مدرسه‌ای‌ها را، بخصوص دانش‌آموزان مناطق محروم را!

فرزانه عطار

جام‌جم