تحلیلی بر قدرت نمایی قاره سبز و افول قطب های غیر اروپایی فوتبال

جام جهانی یا جام ملت‌های اروپا؟

از 14 سهمیه اروپا چهار تیم به نیمه‌نهایی جام جهانی 2018 رسیدند. قاره سبز چه پیامی رساتر از این می‌توانست به دنیا بدهد؟ جام جهانی امسال قدرت فوتبال قاره اروپا را بیش از گذشته ثابت کرد.
کد خبر: ۱۱۵۲۱۳۴

این قاره از زمانی که فوتبال نوین شکل گرفته یا به عبارت بهتر از وقتی جام ژول‌ریمه جای خود را به جام جهانی داده، نقشی غیرقابل انکار در فوتبال دنیا بازی کرده است. از 11 دوره‌ای که این جام با فرمت جدید برگزار شده، تنها دو دوره به برزیل و دو دوره به آرژانتین رسیده است و هفت دوره دیگر از آن اروپا شده است. در حالی که در زمان برگزاری جام ژول ریمه، چهار قهرمانی به اروپایی‌ها و پنج قهرمانی به نمایندگان آمریکای لاتین رسیده بود. بعد از آن‌که دنیا راه خود را به سوی فوتبال نوین باز کرد، اروپا تسلطی عجیب بر فوتبال دنیا پیدا کرد و همین نکته کلیدی، نگرانی پابرهنه‌های بااستعداد آمریکای لاتین را بیشتر و بیشتر می‌کند.

اروپا سه جام اخیر را به خانه برده و این جام هم در اروپا می‌ماند. ایتالیا، اسپانیا و آلمان قهرمانان سه جام اخیر بوده‌اند و این جام هم بین مدعیان اروپایی به یکی می‌رسد. اینها نشانه‌هایی جدید برای فوتبال مدرن دنیاست. فوتبالی که منطق و تدبیر جای احساسات و اشک‌ها را پر می‌کند و موفق‌تر هم می‌شود. تیم‌های آمریکای جنوبی با فشار روانی بالایی که از توقع و انتظار فراوان مردم کشورشان ریشه می‌گرفت، به روسیه آمدند؛ اما همین فشار روانی بالا، اعتماد به نفس و تمرکز را از آنها گرفت. آرژانتین خیلی راحت دست‌ها را به نشانه تسلیم بالا برد، کلمبیا قربانی شد، اروگوئه از نبود کاوانی رنج برد و برزیل پرستاره و امیدوار هم در برابر بلژیک زانو زد. و نکته معنادار این قصه این است که همه آنها به دست اروپایی‌ها حذف شدند. فرانسه به تنهایی آرژانتین و اروگوئه را کنار زد، کلمبیا در برابر انگلیس زانو زد و بلژیک هم برزیل را مات کرد. به این ترتیب جام از غیر اروپایی‌ها پاک شد. از میان هشت تیمی که به مرحله یک چهارم نهایی راه پیدا کرده بودند، تنها برزیل و اروگوئه غیراروپایی بودند که این غریبه‌ها هم در این مرحله حذف شدند.

حالا از میان 4 تیم اروپایی راه یافته به نیمه‌نهایی، یک تیم به قهرمانی می‌رسد. شاید بلژیک شاید فرانسه و شاید هم تیمی دیگر؛ اما هر چه هست، اروپایی است. این نشان می‌دهد حتی سهمیه 13 تیمی اروپایی‌ها برای جام‌جهانی (که این دوره به‌دلیل میزبانی یک اروپایی به 14 تیم افزایش یافت) کم است. حتی سهمیه 16 تیمی اروپا برای جام 48 تیمی 2026 ناچیز است. در میان 54 عضو یوفا 16 کشور فوتبال قدرتمندی ندارند. کشورهایی مثل جبل‌الطارق، گرجستان، لتونی، قزاقستان، آندورا، بلاروس، لوکزامبورگ، مولداوی، سن مارینو، آذربایجان، جزایر فارو، مالت، کوزوو (همان تیمی که حتی حاضر نشد با ایران مسابقه بدهد)، مقدونیه، ارمنستان و لیختن اشتاین. این تیم‌ها در لیگ ملت‌های اروپا که برای اولین بار از دو ماه دیگر استارت می‌خورد، در لیگ D قرار گرفته‌اند تا با هم مسابقه دهند.

از این لیگ و این دسته که بالا بیاییم، همه تیم‌های اروپایی حرف برای گفتن دارند. در لیگ C اروپا تیم‌هایی مانند اسکاتلند، مجارستان، یونان (که این تیم هم حاضر نشد پیش از جام جهانی روسیه با ایران بازی کند)، فنلاند، نروژ، بلغارستان، رومانی، صربستان و مونته‌نگرو حضور دارند که حتی در رقابت با قدرت‌های اروپایی‌ها هم از قبل بازنده نیستند. نمایش صربستان هم در همین جام عالی بود.

اگر از لیگ B و تیم‌هایی مانند جمهوری چک، اوکراین، روسیه، ترکیه، سوئد، اسلواکی، دو ایرلند، بوسنی، اتریش، ولز و دانمارک بگذریم، به تیم‌هایی می‌رسیم که هر یک از آنها لیاقت قهرمانی در جام جهانی را دارند: هلند، فرانسه، آلمان، بلژیک، ایتالیا، پرتغال، کرواسی، انگلیس و اسپانیا. حتی تیم‌هایی مانند ایسلند و لهستان که در این دسته قرار دارند و از قدرت کمتری نسبت به دیگر تیم‌ها برخوردارند هم تیم‌هایی خطرناک هستند.

قاره اروپا جهش بلندی به سمت تصاحب جهان آینده فوتبال برداشته و مالک بلامنازع فوتبال در قرن جدید است. این حقیقتی است که دنیا باید بپذیرد و به آن احترام بگذارد. حتی پرافتخارترین تیم دنیا و تنها تیم 5 ستاره جام جهانی (برزیل) که مدت‌هاست قهرمانی جهان را به دست نیاورده است.

رضا پورعالی

ورزش

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها