گلوگاهی به نام گمرک

زمانی که ما وارد شهر شدیم، رادیو عراق همچنان داشت اعلام می‌کرد خرمشهر هنوز دست عراق است و رجزخوانی‌هایش را ادامه می‌داد، اما به محض آن که عکس‌های آزادی خرمشهر منتشر شد، دیگر حرفی برای گفتن باقی نگذاشت.

در بین قاب‌ها و عکس‌های موجود، گمرک خرمشهر نماد مشخصی بود که از آن عکس‌های ماندگاری ثبت شد، یا در خود شهر، مسجد جامع محلی بود که گنبد آن ریخته و دیوارهایش پر از جای گلوله بودند، فضایی که در آن روز نشان می‌داد همه در خرمشهر حضور دارند و سوژه نابی برای عکاسی محسوب می‌شد.

علاوه بر اینها جا دارد بگویم من با کاظم اخوان که به توصیه شهید چمران عکاس شده بود، همراه بودم، او از جمله نیروهای شجاع و هنرمندی بود که من امیدوار هستم روزی برگردد. او صداهای میدان جنگ، سلاح‌ها و مواردی از این دست که مدام در عملیات‌ها با آن روبه رو بودیم را خیلی خوب می‌شناخت و این شناخت باعث می‌شد تا به ما کمک کند که برای عکاسی در بین شلوغی‌ها چه باید کنیم و کجا برویم. اخوان اطلاعاتی را به ما می‌داد که کمک بسیاری برای عکاسی هرچه بهتر در آن فضا بودند.

امروز با گذشت سال‌ها از جنگ خیلی از این آثار که بخشی از تاریخ مردم و کشورمان است، توسط انجمنی به نام عکاسان انقلاب و دفاع مقدس جمع آوری و ترمیم شده‌اند. مرور و انعکاس این عکس‌ها باعث می‌شود ما بیش از پیش به از خودگذشتگی‌ها و ایثارهایی که اتفاق افتاده پی ببریم. با عث خرسندی است این آثار که بیشتر از یک میلیون فریم هستند این روزها جمع آوری و ساماندهی شده‌اند و گروه‌های مختلفی از آنها استفاده می‌کنند.

امیرعلی جوادیان – عکاس دفاع مقدس